5 μύθοι για την τιμωρία που πρέπει να ανατρέψουμε
Όταν δεν εφαρμόζεται σωστά αυτή η μέθοδος, μπορεί να αποδειχθεί όχι μόνο αναποτελεσματική
αλλά ακόμα και επιβλαβής.
Παρόλο που η μέθοδος της τιμωρίας έχει αναθεωρηθεί πολλάκις μέσα στις τελευταίες δεκαετίες σύμφωνα με τις νέες έρευνες που έρχονται διαρκώς στην επιφάνεια, παραμένει μια βασική επιλογή πειθαρχίας για πολλούς γονείς. Αν την εφαρμόζετε κι εσείς στα παιδιά σας, πώς θα το κάνετε σωστά; Καταρχήν, ανατρέποντας τους παρακάτω μύθους.
Μύθος Νο1: Μπορούμε να τιμωρήσουμε το παιδί στη διάρκεια ενός νηπιακού ξεσπάσματος
Όταν το τιμωρούμε ενώ κλαίει ή φωνάζει, δεν το βοηθούμε να πειθαρχήσει. Για να έχει αποτέλεσμα η τιμωρία, δηλαδή για να συνειδητοποιήσει το παιδί ότι μια πράξη έχει συνέπειες, πρέπει να εφαρμόζεται ενώ και το ίδιο το παιδί και οι γονείς είναι ήρεμοι. Επίσης, οι γονείς πρέπει να εξηγήσουν στο παιδί γιατί τιμωρείται. Ένα παιδί πάνω στο θυμό ή το φόβο του δεν είναι σε θέση να πάρει κανένα απολύτως μάθημα μέσα από την τιμωρία.
Μύθος Νο2: Τιμωρία σημαίνει απομόνωση του παιδιού
Όταν τιμωρούμε ένα παιδί για την αντικοινωνική συμπεριφορά του, δεν το βοηθάμε απομονώνοντάς το από την οικογένεια. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το κρατήσουμε κοντά μας, ζητώντας του όμως να παραμείνει ήσυχο και να σκεφτεί την πράξη του. Δεν θέλουμε να του περάσουμε το μήνυμα πως κάθε φορά που «παραφέρεται» θα στερείται την αγάπη και την προσοχή μας. Ο μόνος λόγος για να τιμωρήσουμε ένα παιδί στέλνοντάς το π.χ. στο δωμάτιό του είναι για να δώσουμε το περιθώριο στον εαυτό μας να ηρεμήσει, ώστε να μην κάνουμε ή να μην πούμε πράγματα που μετά θα μετανιώσουμε.
Μύθος Νο3: Η τιμωρία δεν είναι για τον μπαμπά και τη μαμά
Ο καλύτερος τρόπος να αλλάξει το παιδί μας μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά είναι βλέποντας εμάς τους ίδιους να την αποφεύγουμε. Κάθε φορά λοιπόν που αισθανόμαστε ότι είμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε π.χ. να πετάμε πράγματα στο σπίτι από τα νεύρα μας, μπορούμε να «τιμωρήσουμε» για λίγο τον εαυτό μας και να αποσυρθούμε στο δικό μας δωμάτιο, μέχρι να είμαστε σε θέση να δούμε πιο ψύχραιμα μια κατάσταση.
Μύθος Νο4: Αρκεί η τιμωρία για να πειθαρχήσουμε ένα παιδί
Η τιμωρία είναι ένα μικρό μόνο κομμάτι της πειθαρχίας. Αυτή η προσπάθεια πρέπει να περιλαμβάνει, επίσης, μια εξήγηση του γιατί τιμωρούμε το παιδί και στη συνέχεια, ανάλογα φυσικά και με την ηλικία του, μια ψύχραιμη συζήτηση για τη συμπεριφορά του. Μπορούμε επίσης να του ζητήσουμε να επανορθώσει: να μας ζητήσει συγγνώμη ή να μαζέψει, για παράδειγμα, τα κομμάτια του βάζου που έσπασε πάνω στα νεύρα του.
Μύθος Νο5: Μετά την τιμωρία έχουμε δικαίωμα να είμαστε θυμωμένοι με το παιδί μας
Αντιθέτως, στο τέλος της τιμωρίας είναι καλό να επιβεβαιώσουμε την αγάπη μας προς το παιδί μας, με μια αγκαλιά ή ένα φιλί. Δεν θέλουμε να το αφήσουμε να νιώσει ότι εξαιτίας της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς του το θεωρούμε «κακό παιδί». Οφείλουμε να του δείξουμε ξεκάθαρα πως ό,τι κι αν γίνει, θα συνεχίσουμε να το αγαπάμε απόλυτα και άνευ όρων.
