Πώς είναι να μεγαλώνεις ένα αγόρι υψηλής ευαισθησίας
Τι είναι τα άτομα υψηλής ευαισθησίας και με ποιον τρόπο θα αντιμετωπίσουμε το γιο μας αν ανήκει σε αυτή την κατηγορία; Μια μητέρα, η Rebecca Eanes, καταθέτει τη δική της μαρτυρία.
Τα ευαίσθητα παιδιά είναι τα καναρίνια και ο κόσμος το ανθρακωρυχείο μας. Μας δείχνουν πότε οι συνθήκες είναι δύσκολες, πότε υπάρχει κίνδυνος και αδικία. Μας προειδοποιούν ότι ο κόσμος είναι υπερβολικά σκληρός, ενώ ταυτόχρονα τον μαλακώνουν με την παρουσία τους. Είναι κεράκια που φωτίζουν στο σκοτάδι και αν τα κοιτάξουμε στα μάτια, θα δούμε στο βλέμμα τους να καθρεφτίζονται η αναστάτωση και η ελπίδα.
Αναφέρομαι στα αγόρια γιατί μόνο από γιους έχω εμπειρία. Ο ένας από αυτούς είναι παιδί με υψηλή ευαισθησία, χαρακτηριστικό που εντοπίζεται στο 20% του πληθυσμού. Η ανατροφή ενός αγοριού με υψηλή ευαισθησία συνοδεύεται από μοναδικές προκλήσεις και χαρές.
Τι σημαίνει υψηλή ευαισθησία;
Το νευρικό σύστημα αυτών των παιδιών είναι ιδιαίτερα δεκτικό σε ερεθίσματα. Νιώθουν τα πάντα σε βάθος – πόνο, αγάπη, θλίψη, χαρά. Συχνά τα ενοχλούν τα τραχιά υφάσματα και οι ραφές στις κάλτσες. Μπορεί να είναι ευαίσθητα σε μυρωδιές και να παρατηρούν αλλαγές στο περιβάλλον τους. Μπαίνουν στη θέση των ανθρώπων που υποφέρουν. Έχουν πλούσια εσωτερική ζωή και κάνουν ουσιαστικές ερωτήσεις. Ίσως προτιμούν να παίζουν σε ήσυχο περιβάλλον και να τους ενοχλούν οι δυνατοί θόρυβοι και οι απότομες αλλαγές.
Εξακολουθούμε να ζούμε σε μια κοινωνία όπου δεν έχουν θέση τα ευαίσθητα αγόρια, γι’ αυτό εμείς, ως οι γονείς τους, πρέπει να τα υπερασπιστούμε. Όπως γράφει ο Ted Zeff στο βιβλίο του «Το Δυνατό Ευαίσθητο Αγόρι»: «Όταν τα ευαίσθητα αγόρια δεν συμμορφώνονται στο στερεότυπο της αγορίστικης συμπεριφοράς, αντιθέτως εκφράζουν συμπόνοια, ευγένεια και ευαισθησία, συχνά εξοστρακίζονται και εξευτελίζονται».
Ίσως θεωρείτε ότι δεν πιστεύουμε πλέον σε τέτοιες ανοησίες, αλλά μόλις αυτή την εβδομάδα άκουσα να λένε σε ένα αγόρι που έκλαιγε: «Τα αγόρια δεν κλαίνε έτσι» και: «Ηρέμησε». Η κοινωνία μας συνεχίζει να περιμένει από τα αγόρια να είναι σκληρά και να καταπιέζουν τα συναισθήματά τους. Κάτι ιδιαίτερα δύσκολο για αγόρια υψηλής ευαισθησίας.
Πώς μπορούμε να στηρίξουμε ένα αγόρι υψηλής ευαισθησίας;
Δίνοντας έμφαση σε ένα καλό περιβάλλον. Το σπίτι πρέπει να είναι το ασφαλές καταφύγιό του. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να καλλιεργήσουμε σχέσεις χωρίς εντάσεις ανάμεσα σε όλα τα μέλη της οικογένειας. Να μην αφήνουμε, για παράδειγμα, τα αδέρφια του να το κοροϊδεύουν, αλλά να λειτουργούν υποστηρικτικά.
Συγκεκριμένα μπορούμε:
-Να χτίσουμε θετικές σχέσεις μέσα από οικογενειακά δείπνα, παιχνίδια συνεργασίας και όχι ανταγωνισμού, οικογενειακές παραδόσεις, ανάλαφρες συζητήσεις και ποιοτικό χρόνο με την οικογένεια.
-Να μη συγκρίνουμε τα αδέρφια μεταξύ τους αλλά να σεβόμαστε τη μοναδικότητα του κάθε παιδιού.
-Να θέτουμε σαφείς κανόνες ώστε το ένα παιδί να αντιμετωπίζει το άλλο με σεβασμό και καλοσύνη. Όταν κάποιο παιδί παραβαίνει έναν κανόνα, η «συνέπεια» πρέπει να είναι πως θα χρειαστεί να επανορθώσει, αποκαθιστώντας τη σχέση. Φυσικά, πρέπει να προηγηθεί μια συζήτηση μαζί του για το πώς έκανε το αδερφάκι του να νιώσει και γιατί είναι σημαντικό να επανορθώνουμε για τα λάθη μας.
-Να αποφεύγουμε όσο μπορούμε τις συγκρούσεις με το σύντροφό μας. Αυτό φυσικά ισχύει για όλα τα παιδιά, όμως «τα παιδιά υψηλής ευαισθησίας επηρεάζονται ακόμα περισσότερο από έναν καβγά ανάμεσα στους γονείς τους», σύμφωνα με τον Zeff.
-Να καλλιεργήσουμε εμείς οι μητέρες μια θετική σχέση με το γιο μας. Ας προσπαθήσουμε να του περάσουμε το μήνυμα ότι τον αγαπάμε όπως είναι, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετωπίζουν οι συμμαθητές, οι δάσκαλοι και οι προπονητές του. Ας προσπαθήσουμε επίσης να παίζουμε μαζί του, να του δείχνουμε τρυφερότητα μέσα από αγκαλιές, χάδια και φιλιά, να γελάμε παρέα και να αποφεύγουμε τις σκληρές μεθόδους πειθαρχίας, που πληγώνουν βαθύτερα τα ευαίσθητα παιδιά.
-Να διδάξουμε σε ένα ευαίσθητο παιδί πώς θα διαχειρίζεται τα συναισθήματά του. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να το κάνουμε να νιώσει ότι είναι «διαφορετικός» ή κάνει «λάθος» για τον τρόπο με τον οποίο αισθάνεται. Μπορούμε να αναγνωρίζουμε το πώς νιώθει («Καταλαβαίνω ότι πονάς που χτύπησες το δάχτυλό σου. Έλα να βάλουμε λίγο πάγο») χωρίς να υπερβάλλουμε («Ωχ, τι έπαθε το μωρό μου! Πρέπει να πονάς πολύ. Καταλαβαίνω γιατί κλαις! Πονάς πολύ, έτσι δεν είναι;») γιατί έτσι κάνουμε τα πράγματα χειρότερα.
