Με αυτή τη «μαγική» μέθοδο, η συγγραφέας Elizabeth James βοηθά τα παιδιά της να αντιμετωπίσουν το άγχος

Βρήκαμε ιδιαίτερα ενδιαφέρον ένα να εξομολογητικό κείμενο, της μαμάς και δημιουργού της σειράς εικονογραφημένων βιβλίων «Pippa Potter, President’s Daughter» Elizabeth James, που διαβάσαμε στο motherly και το μοιραζόμαστε μαζί σας:

Ένα από τα παιδιά μου αρρώστησε στο πάρτι γενεθλίων ενός φίλου. Το είδος του αρρώστου που πρέπει να φύγεις νωρίς και δεν θέλεις να ξαναδείς τους φίλους σου. Το είδος που νιώθεις εντελώς ταπεινωμένος. Ακόμη και όταν το παιδί μου ήταν και πάλι υγιές, εξακολουθούσε να θέλει να μείνει σπίτι — ζητώντας μόνο μια μέρα και μια μέρα… ακόμη.

Φυσικά, ήξερα περί τίνος πρόκειται.

Ήταν ξεκάθαρο ότι το παιδί μου ντρεπόταν που αρρώστησε στο πάρτι και ήταν πεπεισμένο ότι οι φίλοι του το μισούσαν τώρα. Έτσι, το παιδί μου ήθελε να αποφύγει να τους δει. Διότι, τι θα γινόταν αν οι φόβοι του έβγαιναν αληθινοί;

Ως μαμά, φυσικά ήξερα ότι αυτό (μάλλον) δεν θα συνέβαινε. Φυσικά, ακόμα κι αν ήταν, το παιδί μου έπρεπε να πάει σχολείο. Πώς θα μπορούσα λοιπόν να το χειριστώ αυτό;

Έχω μάθει ότι όταν το παιδί μου μοιράζεται κάτι τέτοιο –ότι φοβάται να επιστρέψει στο σχολείο επειδή οι φίλοι του μπορεί να το μισούν– να το βλέπω σαν ευκαιρία. Μια ευκαιρία να έρθω δίπλα στο παιδί μου και να το βοηθήσω όχι μόνο να επεξεργαστεί αυτό το άγχος αλλά και να προχωρήσει μέσα και μέσα από αυτό.

Ο τρόπος που το κάνουμε αυτό, στην οικογένειά μου, είναι αρκετά εύκολος. Δεν περιλαμβάνει φανταχτερές τεχνικές αναπνοής ή παιχνίδι ρόλων (αν και αυτά τα εργαλεία έχουν σίγουρα τη θέση τους όταν τα παιδιά αντιμετωπίζουν άγχος). Ούτε συνεπάγεται ότι έχουμε την τέλεια, σεναριακή απάντηση.

Το μόνο που χρειάζεται είναι κάτι που ονομάζεται «κοινή ανθρωπιά», που θεωρείται βασικό μέρος της συμπόνιας – τόσο για να δείχνεις προς τους άλλους αλλά και προς τον εαυτό σου.

Η κοινή ανθρωπιά περιλαμβάνει να βγούμε έξω από την τρέχουσα κατάστασή μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτήν. Κάνουμε πίσω και αναγνωρίζουμε ότι άλλοι άνθρωποι έχουν βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις. Σταματάμε και αναγνωρίζουμε ότι αυτή η εμπειρία –και το πώς νιώθουμε ως αποτέλεσμα– είναι στην πραγματικότητα κοινή σε πολλούς άλλους ανθρώπους.

Με απλά λόγια; Είναι φυσιολογικό. Είναι φυσιολογικό να νιώθεις έτσι, δεδομένων αυτών των ειδικών συνθηκών. Άλλοι άνθρωποι πιθανότατα θα ένιωθαν το ίδιο με εσένα αν ήταν στη θέση σου. Το πώς νιώθεις αυτή τη στιγμή είναι φυσιολογικό.

Και εκεί έρχεται η μαγεία της κοινής ανθρωπότητας. Μπορεί να βοηθήσει στη ρύθμιση των συναισθημάτων και, με αυτόν τον τρόπο, να βοηθήσει στην εξουδετέρωση των φόβων και των ανησυχιών μας. Κατά κάποιον περίεργο τρόπο, το να γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε μόνοι, κάνει τις ανησυχίες μας πιο διαχειρίσιμες και, ως εκ τούτου, μας επιτρέπει να είμαστε πιο γενναίοι απέναντί τους.

Έτσι, όταν το παιδί μου μοιράζεται το άγχος του για την επιστροφή στο σχολείο, να τι δεν είπα:

«Μην ανησυχείς για αυτό! Όλα θα πάνε καλά.”

«Αυτό είναι χαζό. Κανείς δεν θα σε μισήσει».

«Απλά να είσαι ο εαυτός σου. Όλοι σε αγαπούν!»

Μπορεί όλα αυτά να είναι αληθινά. Μπορεί όλα να προέρχονται από έναν τόπο αγάπης και από τη δική μας βιωμένη εμπειρία. Μπορεί όλα να έχουν θέση σε μεταγενέστερες συνομιλίες. Αλλά, τουλάχιστον στην αρχή, δεν είναι αυτά που πρόκειται να βοηθήσουν το παιδί μου όταν παλεύει με το άγχος.

Αντίθετα, ακολουθώντας αυτή την τακτική της κοινής ανθρωπιάς, ο σύζυγός μου και εγώ επικυρώνουμε και εξομαλύνουμε αυτό που νιώθει το παιδί μας σε μια συγκεκριμένη εμπειρία. Εδώ είναι τι θα μπορούσαμε να πούμε, αντ’ αυτού:

«Είναι απολύτως φυσιολογικό να νιώθεις έτσι μετά από αυτό που συνέβη».

«Είναι λογικό το πώς νιώθεις. Θα ήμουν επίσης νευρικός».

Είναι πραγματικά τόσο απλό. Είναι σαν να παίρνεις ένα μπαλόνι που μεγαλώνει και μεγαλώνει και είναι έτοιμο να σκάσει, και να το τρυπάς για να κάνεις την πιο μικροσκοπική τρύπα. Ξαφνικά, η πίεση απελευθερώνεται και αυτό το μπαλόνι ξεφουσκώνει σε ένα διαχειρίσιμο μέγεθος. Η κοινή ανθρωπιά μπορεί να κάνει το ίδιο πράγμα στα άγχη μας.

Έτσι, μιλήσαμε με το παιδί μας, με ενσυναίσθηση και επικυρώνοντας τους φόβους του. Μετά, την επόμενη μέρα, επέστρεψε στο σχολείο. Ήταν ακόμα νευρικό, αλλά ήξερε ότι ήταν φυσιολογικό να νιώθει έτσι. Παρά τους φόβους και τα συναισθήματά του, ένιωθε έτοιμο να αντιμετωπίσει την πρόκληση.

Αργότερα εκείνη την ημέρα, όταν γύρισε σπίτι από το σχολείο το ρωτήσαμε πώς συμπεριφέρθηκαν οι φίλοι του όταν το είδαν, το παιδί μου χαμογέλασε, λέγοντας ότι οι φίλοι του ήταν απλά χαρούμενοι που ήταν καλύτερα και επέστρεψε στο σχολείο. Έπειτα συνέχισε να μοιράζεται οτιδήποτε άλλο συνέβαινε στο σχολείο εκείνη την ημέρα, οι προηγούμενοι φόβοι του αποτελούσαν πλέον ξεχασμένο παρελθόν.

Και ξέρεις τι;

Είναι και αυτό φυσιολογικό.

Γιατί όταν αποδεικνύεται ότι τα άγχη μας είναι λάθος, διαλύονται φυσικά. Σαν να μην είχαν υπάρξει ποτέ εξαρχής.

Γι’ αυτό η ιδέα της κοινής ανθρωπιάς είναι τόσο σημαντική. Γιατί όταν μια κατάσταση επιλύεται μόνη της, είναι εύκολο να ξεχάσουμε πόσο ανησυχούσαμε. Αντίθετα, προχωράμε μακάρια χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι οι μεγάλοι μας φόβοι δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ: Ότι οι καλύτεροί μας φίλοι δεν μας μισούσαν. Ότι δεν μας εγκατέλειψαν όπως φανταζόμασταν.

Έτσι, όταν βρεθούμε ξανά σε εκείνα τα μέρη –όπως αναπόφευκτα θα συμβεί στη ζωή– έχουμε την τάση να βρεθούμε το ίδιο συγκλονισμένοι και ανήσυχοι όπως πριν. Γι’ αυτό πρέπει να μας υπενθυμίζεται, ξανά και ξανά, ότι αυτοί οι φόβοι και τα συναισθήματα είναι φυσικά. Ότι όλοι έχουμε νιώσει έτσι στο παρελθόν και οποιοσδήποτε άλλος θα ένιωθε το ίδιο.

Γιατί αυτό είναι φυσιολογικό.

Και υπάρχει τεράστια δύναμη να το υπενθυμίζουμε και στα παιδιά μας.