«Οι φανταστικοί φίλοι του παιδιού μας είναι τρομακτικοί»

Όταν σπούδαζα νοσηλευτική παρακολούθησα ένα μάθημα παιδοψυχολογίας όπου ο καθηγητής μάς μίλησε για τους φανταστικούς φίλους των παιδιών. Θυμάμαι να ανατριχιάζω την ώρα που μας περιέγραφε σκηνικά όπου τα παιδιά έπιαναν κανονικές συζητήσεις και έπαιζαν με τους «φίλους» τους.

Ειλικρινά, η πρώτη μου σκέψη ήταν αυτή: Δεν μπορεί να είναι φυσιολογικό. Δεν έχει παρακολουθήσει κανένας σας τη «Λάμψη», την «Έκτη αίσθηση» ή τους «Άλλους»; Δεν βλέπατε θρίλερ τις δεκαετίες του ’80 και του ’90; Ήρθε η στιγμή για έναν εξορκισμό.

Μια μέρα όμως, ενώ ήμουν σπίτι μόνη με την ντελικάτη, γαλανομάτα, ζωηρή, σχεδόν πεντάχρονη κόρη μου, Bea, μου ξεφούρνισε ψιθυρίζοντας:

«Έχω δύο φίλους… στο δωμάτιό μου».

Χρειάστηκε να συγκεντρώσω όλη την αυτοκυριαρχία μου για να μην την αρπάξω και να φύγουμε τρέχοντας από το σπίτι, ρίχνοντας πίσω μου ένα αναμμένο σπίρτο.

Σκέφτηκα ότι θα χρειαστούμε έναν ιερέα.

Κάποτε είχα διαβάσει μια συνέντευξη του Stephen King, όπου ένας δημοσιογράφος τον ρωτούσε από πού έπαιρνε τις ιδέες για τα γεμάτα τρόμο μυθιστορήματά του. Εκείνος απάντησε: «Έχω τον εγκέφαλο ενός 8χρονου… σε μια γυάλα πάνω στο γραφείο μου». Δεν ξέρω αν αληθεύει, αλλά ο μακάβριος τρόπος με τον οποίο το είπε μου θύμισε την ατάκα της κόρης μου «Έχω δύο φίλους… στο δωμάτιό μου».

Εγώ: Μμμ… εντάξει. Είναι ακόμα εκεί;

Bea: Ναι.

Εγώ: Μπορείς να τους δεις;

Bea: Ναι.

Εγώ: Εγώ μπορώ να τους δω;

Bea: Όχι!

Εγώ: Γιατί;

Bea: Ακόμα δεν θέλουν να ξέρεις ότι είναι εδώ.

Οι κόρες των ματιών μου διαστάλθηκαν. Σε σημείο που άρχισαν να πονάνε. Χωρίς πλάκα.

Αφού της έκανα μια σειρά από ερωτήσεις σε στυλ ανάκρισης, έμαθα, το σημαντικότερο, ότι οι φίλοι της είναι καλά παιδιά. Δεν της ζητούν να κάνουν πράγματα (όπως να σκοτώσει τους γονείς της στον ύπνο τους ή να ξεκοιλιάσει το κατοικίδιό μας). Ο ένας μοιάζει με μπαλόνι, ο άλλος με ουράνιο τόξο. Τέλος, την επισκέπτονται μόνο τη νύχτα, όταν είναι αναμμένος ο ανεμιστήρας του δωματίου της.

Τώρα κατάλαβα τι συμβαίνει. Ο ανεμιστήρας κουνάει τις κουρτίνες έτσι ώστε να μπαίνει φως από τις λάμπες του δρόμου.

Μετά από ένα γκουγκλάρισμα και μια προσωπική συνεδρία με τον Φρόιντ, βεβαιώθηκα ότι οι φανταστικοί φίλοι είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό για την ηλικία της κόρης μου. Μάλιστα, σύμφωνα με την Αμερικανική Εταιρεία Ψυχολογίας, αποτελούν ένδειξη ενός δημιουργικού μυαλού, το οποίο πρέπει να τη βοηθήσω να καλλιεργήσει μιλώντας μαζί της για τους «φίλους» της αλλά χωρίς να προσποιούμαι ότι τους βλέπω κι εγώ (ή να την αφήσω να καταλάβει ότι και μόνο η σκέψη τους με τρομοκρατεί βαθιά).

Έτσι, γνωρίζοντας πλέον αυτά, κατάφερα να βγάλω την εβδομάδα χωρίς να καταφύγω στην εκκλησία.

Μέχρι που χτες το πρωί η κόρη μου βρέθηκε ένα εκατοστό από το πρόσωπό μου ξαφνιάζοντάς με και μου είπε με ψιθυριστή φωνή: «Θέλουν να σε γνωρίσουν τώρα».

Έπαθα σοκ. Εν μέρει γιατί με είχε ξυπνήσει από ένα βαθύ ύπνο, αλλά κυρίως γιατί αυτό πήγαινε πολύ.

Εγώ: Τι; Ποιος;

Bea: (αναστεναγμός) Οι φίλοι μου!

Εγώ: Τώρα; Αυτή τη στιγμή;

Bea: Ναι.

Καθώς διασχίζουμε μαζί το διάδρομο του σπιτιού, χρειάζομαι ένα briefing. Σταματάμε έξω από την πόρτα της.

Εγώ: Τώρα οι φίλοι σου είναι μέσα;

Bea: Μάλλον.

Εγώ: Είναι χαρούμενοι;

Bea: Έτσι νομίζω.

«Νομίζεις»;!

Εγώ: Πρέπει να τους μιλήσω;

Bea: Δεν ξέρω.

Δεν έχει νόημα. Δεν με βοηθάει. Απλά πρέπει να μπούμε μέσα… και δεν έχω φέρει μαζί μου ούτε μια βελόνα για να σκάσω το μπαλόνι αν γίνει υπερβολικά ενοχλητικό.

Εγώ: Εντάξει, πάμε.

Μπαίνουμε μέσα λοιπόν. Είναι σκοτεινά. Μισοκλείνω τα μάτια προσπαθώντας να δω αν υπάρχει κάποιο απόκοσμο πλάσμα να λικνίζεται στην πολυθρόνα αλλά δεν βλέπω τίποτα, έτσι ανάβω το φως.

Bea: Όχι!!!

Εγώ: Τι συμβαίνει;

Bea: Πρέπει να είναι κλειστά τα φώτα για να εμφανιστούν.

Φυσικά.

Bea: Και η πόρτα πρέπει να είναι κλειστή.

Ωχ…

Bea: Τώρα κάτσε στο πάτωμα, εκεί.

Είμαι σίγουρη ότι τις ίδιες οδηγίες δίνουν οι απαγωγείς στους ομήρους τους, αλλά πρόκειται για το παιδί μου, οπότε υπακούω.

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα…

Bea: Έφυγαν.

Εγώ: Τι; Αλήθεια; Έκανα κάτι λάθος;

Bea: Όχι, απλώς έπρεπε να φύγουν.

Εκεί φτάσαμε λοιπόν. Να με στήνουν ένα φανταστικό μπαλόνι και ένα ουράνιο τόξο στις 6 το πρωί του Σαββάτου. Πού καταντήσαμε.

Τα καλά νέα; Σύμφωνα με την Αμερικανική Εταιρεία Ψυχολογίας, οι φανταστικοί φίλοι σπάνια διαρκούν πάνω από τρία χρόνια. Για να αντικατασταθούν μετά από άλλους. Πάνω λοιπόν που θα αρχίσω να συνηθίζω αυτές τις δύο ντίβες, που δεν μπορούν να περιμένουν ούτε τριάντα δευτερόλεπτα για να ρίξω πάνω μου μια ζακέτα και να βγω από το δωμάτιο μου, θα πρέπει να τα βγάλω πέρα με καινούρια πλάσματα; Θεέ μου.

Έχει και το δικό σας παιδί φανταστικούς φίλους; Διαβάστε τι λένε οι ειδικοί εδώ.