«Κουράστηκα να ζητάω συγγνώμη που ο γιος μου χτυπάει άλλα παιδιά»
Κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να τον μεγαλώσει σωστά, αλλά συχνά γίνεται επιθετικός. Μια μπλόγκερ με το ψευδώνυμο Laura μιλάει για συμπεριφορές των νηπίων που νιώθουμε ότι ξεφεύγουν από τον έλεγχό μας. Εσείς τι πιστεύετε;
Το νήπιό μου χτυπάει άλλα παιδιά, και έχω κουραστεί να ζητάω συγγνώμη για αυτό.
Ως δασκάλα, στο παρελθόν έχω αντιμετωπίσει αρκετούς δύσκολους μαθητές. Έχω εργαστεί στις φτωχότερες συνοικίες του κέντρου της πόλης, σε ένα ορφανοτροφείο στην επαρχία της Ινδίας, αλλά και σε ένα προάστιο που κατοικείται κυρίως από λευκούς μεσοαστούς. Είχα μαθητές που με έφεραν αντιμέτωποι με ένα πλήθος προκλήσεων, για παράδειγμα για τη δυσκολία τους να ακολουθήσουν οδηγίες, την παρορμητικότητα, την επιθετικότητά τους. Πάντα σκεφτόμουν: «Πώς είναι η κατάσταση στο σπίτι τους; Σίγουρα θα τους αγνοούν, θα τους αφήνουν με τις ώρες μπροστά σε οθόνες και θα τους στερούν από απαραίτητες δομές». Έκανα αυτές τις υποθέσεις επειδή ως άνθρωποι, πάντα προσπαθούμε να καταλάβουμε την αιτία ενός φαινομένου… ή, ακόμα καλύτερα, να κατηγορήσουμε κάποιον.
Πλέον, ως μητέρα ενός νηπίου, είμαι εδώ για να φωνάξω ότι αν κάνω τα πάντα σωστά, κάποιες φορές το παιδί μου συμπεριφέρεται σαν καθοίκι.
Θέλω να πιστεύω ότι προσφέρω στο γιο μου ένα σταθερό, ασφαλές περιβάλλον. Πλέον δεν εργάζομαι, και του παρέχω μια προβλέψιμη ρουτίνα, διάσπαρτη με βόλτες σε κάθε γωνιά της πόλης όπου αναζητώ τους καλύτερους χώρους για παιχνίδι. Μία φορά την εβδομάδα τον αφήνω σε ένα χώρο δημιουργικής απασχόλησης, για να κοινωνικοποιηθεί αυτός και να ξεκουραστώ λίγο εγώ. Το βράδυ τρώμε όλοι μαζί και μετά ακολουθούμε μια ρουτίνα ύπνου, για να προσφέρω στο γιο μου ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη και ασφάλεια.
Στο σπίτι μας, δεν χτυπάμε. Δεν ρίχνουμε χαστούκια. Δεν σπρώχνουμε.
Μπορείτε όμως να μαντέψετε; Έχει καταφέρει να αντιγράψει αυτές τις συμπεριφορές. Οι τελευταίοι μήνες είναι δύσκολοι. Εννοώ για μένα, όχι για το 2χρονο γιο μου. Εκείνος δεν δίνει μία για το πώς επηρεάζει η άσχημη συμπεριφορά του τούς άλλους. Κάθε φορά που βρίσκεται σε ένα χώρο με άλλα παιδιά, καταλήγει αναπόφευκτα να χτυπήσει κάποιο άλλο νήπιο.
Όποιος βρεθεί στο δρόμο του, καθυστερώντας να κατεβεί την τσουλήθρα ή τρώγοντας ένα φρούτο που έπεσε στο πάτωμα και που εκείνος αποφάσισε ότι του ανήκει, πιθανότατα θα φάτε σπρωξιά ή χαστούκι. Ο παλιός εαυτός μου θα ζητούσε ταπεινά συγγνώμη από το γονιό του μικροσκοπικού «θύματος» του γιου μου. Θα αναψοκοκκίνιζα, θα ντρεπόμουν και θα ένιωθα αδύναμη μπροστά στο παιδί μου, που μου προκαλεί αμηχανία.
Αλλά πρόσφατα συνειδητοποίησα κάτι που με έκανε να παραδώσω τα όπλα και να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι ο γιος μου είναι ένα φυσιολογικό παιδί, που αναπτύσσεται σωστά.
Είναι έξυπνος, γρήγορος και αγαπάει με πάθος. Αλλά χτυπάει. Ας το αποδεχτούμε.
Δεν είναι κακός. Δεν είναι μοχθηρός. Δεν είναι ανυπάκουος.
Μαθαίνει τον κόσμο γύρω του και, σε αυτή τη φάση, είναι ευκολότερο και γρηγορότερο για εκείνον να χρησιμοποιήσει τα χέρια του παρά να αναζητήσει τις κατάλληλες λέξεις. Το καταλαβαίνω ότι η σωματική βία δεν είναι αποδεκτή σε κανένα πλαίσιο. Αλλά προς το παρόν, διορθώνω ήρεμα την κατάσταση και συνεχίζω τη μέρα μου. Έχω σταματήσει να κλαίω στο αυτοκίνητο, να σπάω το κεφάλι μου και να αναρωτιέμαι: «Τι έχω κάνει λάθος;».
Αντιθέτως, παλεύω να αποδεχτώ το πεισματάρικο, φιλόδοξο και ανυπόμονο νήπιό μου. Εκμεταλλεύομαι κάθε ευκαιρία να του διδάξω εναλλακτικές αντί για το «ξύλο», πώς να χρησιμοποιεί τις λέξεις και να δείχνει καλοσύνη. Αλλά δεν αισθάνομαι πλέον τύψεις ή αμηχανία. Δεν φτάνω σε σημείο να πιστέψω ότι είναι «κακός», γιατί έχω καθήκον να είμαι η μεγαλύτερη υπερασπίστριά του και η πιο τρυφερή δασκάλα του, ένα ρόλο που αναλαμβάνω με περηφάνεια.
