Πώς να αποφύγετε το σύνδρομο γονικής εξουθένωσης

Παραδεχτείτε το: Υπάρχουν στιγμές που η ανατροφή των παιδιών μπορεί να γίνει συντριπτική. Είτε το παιδί σας είναι ανυπάκουο, παράλογο ή απλά αγενές, όλοι μπορεί να νιώσουμε την πρόκληση να μας ξεπερνάει. Τότε είναι που τα συναισθήματά μας μπορεί να μας πιάσουν και να μας κάνουν να πούμε πράγματα που δεν εννοούμε.

Αυτές τις στιγμές, είναι σαφές ότι δεν παίρνουμε τις καλύτερες αποφάσεις μας. Αυτές είναι οι στιγμές που υψώνουμε τις φωνές μας, απειλούμε με τιμωρίες που αργότερα πρέπει να πάρουμε πίσω και απλώς εκτονώνουμε την απογοήτευση και τα πληγωμένα συναισθήματά μας. Μερικές φορές, ίσως συχνά, μπορεί να είμαστε πολύ σκληροί, κάτι που μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε ενοχές για μέρες κάθε φορά. Ακούγεται οικείο;

Μπορεί επίσης να φαίνεται ότι πρέπει να είμαστε τέλειοι στον τρόπο που ανταποκρινόμαστε στα παιδιά μας, ωστόσο οι έφηβοί μας δεν έχουν τέτοιους περιορισμούς. Μερικές φορές δείχνουν να ενεργούν όπως θέλουν, ενώ από εμάς αναμένεται να κάνουμε τα πάντα σωστά. Ωστόσο, όσο κι αν τα παιδιά μας δεν το πιστεύουν πάντα, εξακολουθούμε να είμαστε άνθρωποι. Δεν μένουμε πάντα απόλυτα λογικοί μπροστά στην ασέβεια και την κακή συμπεριφορά.

Ωστόσο, φαίνεται ότι, ως γονείς, υπάρχει η προσδοκία ότι θα έχουμε πάντα τον έλεγχο των συναισθημάτων μας και δεν θα τα αφήνουμε να επηρεάζουν την κρίση μας. Αυτό δεν είναι μόνο άδικο, επίσης δεν είναι δυνατό.

Συναισθηματική καταπόνηση

Το ότι γίναμε γονείς δεν σημαίνει ότι έχουμε τέλειο έλεγχο των συναισθημάτων μας. Ίσως τα παιδιά μας αγγίζουν ένα άλυτο ζήτημα που έχουμε από την παιδική μας ηλικία. Αν θυμώσουν και απειλήσουν να φύγουν, ίσως αυτό να πυροδοτήσει τους δικούς μας φόβους εγκατάλειψης. Είμαστε όλοι έργα σε εξέλιξη και ασχολούμαστε με ένα πλήθος εμπειριών ζωής που έχουν διαμορφώσει το ποιοι είμαστε ως άνθρωποι.

Το άλλο πρόβλημα είναι ότι οι έφηβοί μας ξέρουν πώς να μας χτυπούν εκεί που πονάμε. Όποια συναισθηματική ευαλωτότητα κι αν έχουμε, τα παιδιά μας θα τη βρουν. Είναι σαν μικρά περιστέρια και βρίσκουν αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο και το πιέζουν. Ό,τι κι αν είναι αυτό που αγγίζει περισσότερο τα νεύρα μας ή μας κάνει να αντιδρούμε, τα παιδιά μας το ανακαλύπτουν και το πιέζουν με χαρά για δικό τους όφελος. Ενώ μπορεί να έχουμε αρκετό αυτοέλεγχο για να μην τσιμπάμε το δόλωμα μερικές φορές, υπάρχουν άλλες φορές που δεν είμαστε τόσο δυνατοί και μπορεί να χαθούμε στα συναισθήματά μας και να κατακλυζόμαστε από την κατάσταση.

Όταν συμβαίνει αυτό, πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στη φροντίδα του εαυτού μας στη ζωή μας. Εάν μπορούμε να αναγνωρίσουμε πότε είμαστε συγκλονισμένοι, μπορούμε επίσης να απεμπλακούμε από την κατάσταση για αρκετό καιρό ώστε να ανακτήσουμε την ψυχραιμία μας. Μπορεί να μη θέλουμε να απεμπλακούμε αυτή τη στιγμή, καθώς τα συναισθήματα τείνουν να θέλουν να κινηθούν προς τα εμπρός σαν τρένο με ταχύτητα. Ωστόσο, εάν μπορούμε να παρακάμψουμε αυτήν την επιθυμία, μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας την αυτοφροντίδα που χρειαζόμαστε. Μερικές φορές, μόνο ένα μικρό τάιμ άουτ μπορεί να μας βοηθήσει να αποσυμπιεστούμε ώστε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στην αντιμετώπιση της κατάστασης.

Δίνοντας στον εαυτό μας την ίδια εκτίμηση που δίνουμε στους άλλους

Ενώ το να παγιδευτούμε στα συναισθήματά μας δεν είναι ιδανικό, συμβαίνει. Είμαστε άνθρωποι, όπως και οι έφηβοί μας είναι άνθρωποι. Μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας την ίδια χάρη και συγχώρεση που θα δίναμε σε κάποιον άλλον που μας μιλούσε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει με τα δικά του παιδιά. Μερικές φορές, είμαστε πολύ πιο σκληροί με τον εαυτό μας από ό,τι θα ήμασταν με τους άλλους, και ίσως μπορούμε να είμαστε πιο ευγενικοί με τον εαυτό μας.

Ενώ όλοι ελπίζουμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό ως γονείς, μερικές φορές, οι έφηβοι μπορεί να είναι ιδιαίτερα δύσκολοι. Η ανυποχώρητη περιφρόνηση και η ασέβειά τους μπορεί να τσιγκλήσει και το τελευταίο νεύρο που έχουμε. Δυστυχώς, όταν συμβαίνει αυτό, τότε είναι που παγιδευόμαστε συναισθηματικά και μπορούμε να αρχίσουμε να παίρνουμε κακές αποφάσεις.

Όλοι μας μπορεί να είμαστε θύματα της συναισθηματικής αντίδρασης. Σε αυτές τις στιγμές, εάν έχουμε έναν σύντροφο, αυτή μπορεί να είναι η στιγμή να αναθέσουμε την ενασχόληση με το παιδί μας στους συντρόφους μας. Μπορεί να μην είναι τόσο συγκλονισμένοι όσο εμείς και μπορεί να έχουν περισσότερη ικανότητα να αντιμετωπίσουν την κατάσταση και να μην κάνουν τα πράγματα χειρότερα.

Είναι επίσης σημαντικό να συγχωρούμε τον εαυτό μας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε αυτή τη στιγμή. Η ανατροφή των παιδιών δεν είναι πάντα εύκολη. Το κλειδί είναι να αναγνωρίσουμε πότε κατακλυζόμαστε συναισθηματικά και αφιερώνουμε χρόνο για να διορθώσουμε τον εαυτό μας. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να ελπίζουμε ότι κάνουμε τις καλύτερες επιλογές μας όταν έχουμε να κάνουμε με τους προεφήβους και τους εφήβους μας.

Πηγή