«Τα παιδιά μου έχουν παράξενα ονόματα και δεν με νοιάζει τι πιστεύουν οι άλλοι»
Αν επιλέξατε για τα δικά σας παιδιά ασυνήθιστα ονόματα, ίσως ταυτιστείτε με τη μαρτυρία της Αμερικανίδας μαμάς Elizabeth Broadbent.
Τη χρονιά που γεννήθηκα, το όνομά μου ήταν το ένατο πιο δημοφιλές ανάμεσα στα αμερικανικά ονόματα μωρών. Παρέμεινε σε αυτή τη θέση για περίπου μία δεκαετία.
Ο σύζυγός μου πόζαρε στη δεύτερη θέση, ως Κρίστοφερ. Μία δεκαετία μετά, το όνομά του συνέχιζε να είναι το δεύτερο δημοφιλέστερο στην Αμερική. Από το νηπιαγωγείο, και οι δυο μας χρειάστηκε να χρησιμοποιούμε και το επώνυμό μας, κάτι ιδιαίτερα άδικο για ένα πεντάχρονο παιδί, για να διαφοροποιηθούμε από τους συνονόματους συμμαθητές μας.
Ορκίστηκα να μη δώσω ποτέ στα δικά μου παιδιά ονόματα που θα έπρεπε να συνοδεύονται τουλάχιστον από το αρχικό του επωνύμου τους για να ξεχωρίζουν. Στη ζωή μου έκανα σχέση με δύο άντρες με το όνομα Κρις, τους οποίους αποκαλούσα με το επώνυμό τους γιατί υπήρχαν πολλοί ακόμα με το ίδιο όνομα. Υποσχέθηκα να μην το κάνω ποτέ αυτό στα παιδιά μου. Ποτέ.
Με το σύζυγό μου είμαστε και οι δύο καθολικοί στο θρήσκευμα. Αποφασίσαμε λοιπόν να δώσουμε και στα παιδιά μας καθολικά ονόματα, που χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα συνηθισμένα τύπου Πέτρος, Παύλος, Μαίρη, τα κάπως χίπστερ, και τα εντελώς αλλόκοτα. Επιλέξαμε να μη βρεθούμε στην τρίτη κατηγορία, που περιλαμβάνει ονόματα όπως Πίος και μεσαιωνικά σαν το Έθελφρεντ. Έτσι, μας απέμενε η δεύτερη, η οποία επίσης διέθετε ένα πλήθος από παράξενα και υπέροχα πράγματα, τα οποία όμως δεν θα έκαναν τα παιδιά μας αντικείμενο κοροϊδίας.
Ωστόσο, οι άλλοι προφέρουν λάθος τα ονόματά τους. Τα πράγματα είναι χειρότερα με το μεσαίο γιο μου: τον αποκαλούν «Αουγκουστέν» αντί για «Αουγκουστίν». Συμβαίνει τόσο συχνά, που με κάθε ευκαιρία το συλλαβίζουμε. Έτσι η ζωή γίνεται ευκολότερη. Τουλάχιστον έχει εύκολο χαϊδευτικό –Αύγουστος– που δεν μπερδεύει κανένας, αν και κάποιες φορές με ρωτούν πού είναι ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος. Δεν είναι αστείο, το έχουν ξαναπεί πολλοί.
Κάποιες φορές μπερδεύουν και το όνομα του πρωτότοκού μου, Μπλέιζ. «Μπλέιντ! Τι κουλ όνομα!», μου είπε κάποιος. Όχι φίλε μου, είναι Μπλέιζ, και με τρομάζει ο τρόπος που σκέφτεσαι. Έτσι, και σε αυτή την περίπτωση πρέπει να το συλλαβίσουμε. Αν κάποιος γνωρίζει τον ομώνυμο άγιο ή μαθηματικό, απλά κουνάει το κεφάλι του. Αν όχι, νομίζουν ότι εμείς επινοήσαμε το όνομα. Δεν με νοιάζει όμως, γιατί το μόνο που δείχνει αυτό είναι ότι θα έπρεπε πού και πού να ανοίγουν κανένα βιβλίο.
Κανένας, ωστόσο, δεν προφέρει λάθος το όνομα του μωρού μας, του Σάιμον. Το χαϊδευτικό του είναι Σάνι, και έτσι τον φωνάζουν όλοι. Από τότε που γεννήθηκε ήταν τόσο χαρούμενος, σαν ηλιαχτίδα, που αρχίσαμε να τον φωνάζουμε Σάνι. Κάποιοι τον λένε Σόνι, αλλά το λάθος τους είναι κατανοητό.
Μου αρέσουν τα ονόματα των παιδιών μου. Είναι διαφορετικά. Δεν ξέρω κανέναν άλλο που να ονομάζεται Μπλέιζ. Έχω συναντήσει στη ζωή μου μόνο δύο ακόμα Αυγούστους, αλλά κανέναν Αουγκουστίν. Το Σάιμον που έγινε Σάνι είναι μοναδικό. Όταν πάνε στο σχολείο, δεν θα χρειαστεί να τα φωνάζουν με το επώνυμό τους. Απλά, ίσως πρέπει να συλλαβίζουν τα ονόματά τους. Και τι πειράζει; Τα ονόματά τους είναι φανταστικά. Όμορφα. Είναι μοναδικά, είναι κουλ, είναι πολύ ξεχωριστά για την οικογένειά μας.
Θεωρείτε λοιπόν ότι τα παιδιά μου έχουν παράξενα ονόματα; Δεν δίνω δεκάρα. Γιατί εγώ τα λατρεύω. Ούτε σας ζήτησα ούτε χρειάζομαι τη γνώμη σας, να ‘στε καλά. Αν αποκτήσω και άλλο παιδί, θα του δώσω ένα εξίσου παράξενο όνομα, χωρίς να υποκύψω στις πιέσεις κανενός για να κάνω το αντίθετο.
