«Αγαπημένοι μας παππούδες, σεβαστείτε τα όρια που βάζουμε οι γονείς στα εγγόνια σας»
Η Αμερικανίδα Christine Burke αναγνωρίζει τη συνεισφορά τους αλλά τους ζητάει να κάνουν ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω.
Εντάξει, παππούδες, ήρθε η στιγμή να μας ακούσετε.
Σας αγαπάμε, αλήθεια. Ως γονείς, οι περισσότεροι από εμάς δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε χωρίς τη βοήθεια των παππούδων, οι οποίοι είναι πρόθυμοι να μας βοηθήσουν να σηκώσουμε το βαρύ φορτίο της γονεϊκότητας. Και το να βλέπουμε τα παιδιά μας να ανακαλύπτουν τη ζωή πλάι στην παλαιότερη γενιά είναι εκπληκτικό και καταλαβαίνουμε, έτσι, πόσο πολύ λατρεύετε βαθιά τα παιδιά μας.
Σας χρωστάμε ευγνωμοσύνη. Αλήθεια. Μεγάλη.
Γιατί, μαμά, η Imma βρίσκεται σε σύγχυση κάθε φορά που με αγνοείς για μία ακόμα φορά, κάνοντάς της ένα δώρο που σου είπα ότι δεν χρειαζόμαστε.
Και βγαίνω από τα ρούχα μου όταν χρειάζεται να εξηγήσω ξανά γιατί το παιδί μου δεν πρέπει να τρώει δεκαεπτά γλυκά όταν μένει στο σπίτι σου μέχρι την ώρα που θα πάει για ύπνο.
Και αρχίζω να νιώθω ότι τα παιδιά μου είναι δική σου και όχι δική μου υπόθεση.
Σκληρά λόγια, το ξέρω.
Αλλά άκουσέ με.
Απολάμβανα την ξεχωριστή σχέση που είχα με τους παππούδες μου όταν ήμουν παιδί. Μέχρι σήμερα μπορώ να θυμηθώ κάθε εικόνα και κάθε μυρωδιά από το σπίτι των παππούδων μου και χαμογελάω όταν βλέπω εκείνα τα γεμάτα ζάχαρη δημητριακά πρωινού, που είχα το ελεύθερο να τρώω μόνο στο σπίτι της γιαγιάς.
Ο παππούς μου με άφηνε να μένω ξύπνια μέχρι πιο αργά από τα αδέρφια μου, κλείνοντάς μου συνωμοτικά το μάτι όταν πλησίαζε η ώρα του ύπνου. Καθόμουν ήσυχα στην καρέκλα μου και απολάμβανα να βλέπω το «Dallas» ή το «Falcon Crest» μαζί με τους μεγάλους τα βράδια της Παρασκευής που επισκεπτόμασταν τους παππούδες μας για να περάσουμε μαζί τους το Σαββατοκύριακο.
Ναι, οι παππούδες μου μού έκαναν κάποιες ξεχωριστές χάρες και μία στις τόσες «πείραζαν» τους κανόνες που είχαν θέσει οι γονείς μου.
Αλλά ξέρεις τι δεν έκαναν;
Δεν διεκδικούσαν τα εγγόνια τους σαν να ξαναγίνονταν οι ίδιοι γονείς.
Σήμερα, γράφονται τόσα για τους «γονείς-ελικόπτερα», τους γονείς που δεν αφήνουν ούτε λεπτό μόνα τους τα παιδιά. Οι γονείς-ελικόπτερα μπλέκονται σε κάθε τομέα της ζωής των παιδιών τους με αποτέλεσμα να βλέπουμε στις μέρες μας μια γενιά παιδιών που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα με τη ζωή γιατί η Μαμά και ο Μπαμπάς φροντίζουν να διορθώσουν τα πάντα για λογαριασμό τους.
Πρέπει όμως να σας πω ότι υπάρχουν και «παππούδες-ελικόπτερα».
Όταν οι παππούδες πρόκειται να περάσουν χρόνο με τα εγγόνια τους, κάπου το χάνουν με τις προσδοκίες τους.
Έχω ζήσει μεγάλους οικογενειακούς καβγάδες όταν ζητήθηκε από τους παππούδες να μην ακολουθήσουν την οικογένεια στην Ντίσνεϊλαντ, για να ζήσουν αυτή την εμπειρία μόνοι τους οι γονείς με τα παιδιά.
Πρέπει όμως να σας πω το εξής, παππούδες: το γεγονός ότι δεν είχατε καταφέρει να πάτε τα δικά σας παιδιά στην Ντίσνεϊλαντ πριν από τριάντα χρόνια δεν σας δίνει αυτομάτως το δικαίωμα να πάτε με τα εγγόνια σας.
Η ζωή είναι διαφορετική πλέον, Γιαγιά και Παππού. Πολύ διαφορετική από τότε που μας ανατρέφατε εσείς.
Έχουμε τα social media, παιδιά με φορτωμένα προγράμματα και δουλειές από το σπίτι οι οποίες θολώνουν τα όρια ανάμεσα στην προσωπική και επαγγελματική ζωή. Ο κόσμος είναι πιο τρομακτικός και είναι δυσκολότερο να μεγαλώσεις ένα παιδί και, κάποιες φορές, οι γονείς δεν θέλουμε τίποτα παραπάνω από το να περάσουμε λίγο ποιοτικό χρόνο στον καναπέ αγκαλιά με τα παιδιά μας – χωρίς τους παππούδες που θέλουν να μας επισκεφτούν για να δούμε όλοι μαζί τηλεόραση και να φάμε ποπκόρν.
Μη με παρεξηγείτε, αγαπάω τους παππούδες μας. Και αναγνωρίζω ότι οι παππούδες είναι αυτοί που προσφέρουν σε πολλά παιδιά ένα σπίτι με σταθερότητα και αγάπη, όταν οι γονείς δεν είναι σε θέση να τους το δώσουν. Βγάζω το καπέλο σε όλους εκείνους τους παππούδες, γιατί ξέρω πόσο εξαντλημένη νιώθω στο τέλος της μέρας. Δεν μπορώ καν να φανταστώ πώς θα ήταν να το κάνω στα εβδομήντα χρόνια μου.
Δεν αναφέρομαι όμως σε εκείνους τους παππούδες, αλλά στους παππούδες που παρεμβαίνουν υπερβολικά, που απαιτούν να προσκαλούνται σε κάθε μία σχολική δραστηριότητα. Σε αυτούς που δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι δεν τρέχει τίποτα αν δεν είναι σε μια οποιαδήποτε παράσταση της σχολικής χορωδίας.
Στις σχολικές εκδηλώσεις βλέπω στρατιές από παππούδες, με ύφος «είμαι ένας περήφανος παππούς» να μου κόβουν τη θέα με τα τάμπλετ τους υψωμένα για να βγάλουν φωτογραφίες, ενώ μιλούν δυνατά για το πόσο καμαρώνουν το εγγόνι τους, που μπορεί καν να μην ανήκει στη χορωδία. Άλλο να είσαι ένας παππούς που στηρίζεις τα παιδιά σου και αγαπάς τα εγγόνια σου, και άλλο να διεκδικείς το ρόλο του τρίτου γονέα.
Οι φίλοι μου μού αφηγούνται ιστορίες παππούδων που εμφανίζονται απρόσκλητοι στο σπίτι στη διάρκεια της ημέρας για να παίξουν με τα εγγόνια τους, παρόλο που γνωρίζουν ότι έχουν προτεραιότητα η σχολική μελέτη και οι δουλειές του σπιτιού.
Θυμάστε, όμως, παππούδες, πώς ήταν να είσαι ένας γονιός που αγωνίζεστε;
Θυμάστε πόσο πολύτιμο ήταν να νιώθετε εσείς για λίγο νικητές; Να αισθάνεστε για μια στιγμή οι καλύτεροι γονείς στον κόσμο, επειδή καταφέρατε να τα βγάλετε πέρα με ένα μείγμα από τσιχλόφουσκα, κολλητική ταινία και μαγεία;
Σας παρακαλώ να κάνετε ένα βήμα πίσω και να μας δώσετε το περιθώριο να απολαύσουμε λίγο χρόνο με τα παιδιά μας.
Και, σας παρακαλώ, στο όνομα της Hello Kitty και όλων των ιερών, μη μου δίνετε τη λίστα των δώρων που θεωρείτε ότι πρέπει να αγοράσω στα παιδιά μου. Με το ζόρι μπορώ να παραμείνω πιστή στη δική μου λίστα, πόσο μάλλον να καλύψω και τη δική σας.
Είναι σειρά μας να είμαστε γονείς.
Κι εμείς σας υποσχόμαστε ότι θα ποστάρουμε τις οικογενειακές φωτογραφίες στο Facebook, για να μπορείτε να λέτε στους φίλους σας πόσο καταπληκτικά εγγόνια έχετε.
