«Μπαμπάδες, ας σταματήσουμε να περιμένουμε “μπράβο” που συμμετέχουμε στην ανατροφή των παιδιών»
Ένας πατέρας και αρθρογράφος, ο Clint Edwards, εξηγεί γιατί ήρθε η στιγμή η άντρες να αλλάξουν νοοτροπία
Πριν από λίγο καιρό έγραψα ένα άρθρο για τη Huffington Post με τίτλο «Το γεγονός ότι σηκώνομαι τη νύχτα δεν σημαίνει ότι αξίζω επαίνους», για έναν καβγά με τη γυναίκα μου όπου, ελαφρά τη καρδία, είχα πει ότι θα έπρεπε να νιώθει τυχερή που ξυπνάω στη διάρκεια της νύχτας. «Οι περισσότεροι άντρες δεν το κάνουν», της είπα. Τελικά, της ζήτησα συγγνώμη και συνειδητοποίησα το λάθος που είχα κάνει. Από τότε έχει γίνει viral και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Αυτό που ανακάλυψα ήταν ότι οι άντρες συμμετέχουν περισσότερο από ποτέ. Έλαβα πολλά μηνύματα από γυναίκες που μου έλεγαν ότι τους αρέσει το γεγονός ότι οι σύζυγοί τους πλένουν τα πιάτα ή βάζουν μπουγάδα ή, όπως εγώ, σηκώνονται μέσα στη νύχτα να φροντίσουν τα παιδιά τους. Αυτό που απεχθάνονται όμως είναι ότι οι σύζυγοί τους συμπεριφέρονται σαν να περιμένουν επιβράβευση.
Το καταλαβαίνω, μπαμπάδες. Όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών, κάνω πολύ περισσότερα από όσα έκανε ο δικός μου πατέρας.
Πριν από λίγο καιρό, ενώ η γυναίκα μου ήταν στο σπίτι, είχα πάει στο σουπερμάρκετ με τη μητέρα μου. Στο καροτσάκι είχα τα τρία παιδιά μου. Ενώ διασχίζαμε τους διαδρόμους, η μητέρα μου με ρώτησε γιατί είχα πάει εγώ για ψώνια. Η συζήτηση σύντομα οδήγησε στο πόσο συχνά ξυπνάω μέσα στη νύχτα και στο γεγονός ότι βάζω και μπουγάδα. Δεν μπορούσε να το καταλάβει, δεδομένου ότι ο πατέρας μου δεν έκανε τίποτα από αυτά όταν εγώ ήμουν παιδί.
Πήγαινε για δουλειά, πλήρωνε τους λογαριασμούς και επέστρεφε σπίτι. Και δυστυχώς, πιστεύω ότι η ιδέα ότι «εγώ φέρνω το φαγητό στο σπίτι και οτιδήποτε επιπλέον αξίζει να αναγνωρίζεται» κρύβεται ακόμα στο υποσυνείδητο πολλών μπαμπάδων. Το ξέρω γιατί το έχω σκεφτεί κι εγώ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε μια εποχή ισοτιμίας, όπου οι πατεράδες δεν είμαστε γονείς δευτέρας κλάσης, αλλά ισότιμοι σύντροφοι στην ανατροφή των παιδιών.
Κι αυτό είναι καταπληκτικό!
Ποτέ ο δικός μου πατέρας δεν ήταν τόσο κοντά σε εμένα όσο είμαι εγώ με τα παιδιά μου και μπορώ να πω, με βεβαιότητα, ότι αυτό έχει να κάνει με την αντιμετώπιση της ανατροφής των παιδιών ως μια σχέση ισοτιμίας. Αλλά για κάποιο λόγο, πολλοί μπαμπάδες πιστεύουν ότι αξίζουν ένα «μπράβο» που κάνουν δουλειές του σπιτιού ή συμμετέχουν στην ανατροφή των παιδιών. Θέλω όμως να σας πω ότι κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να σας επιβραβεύσει. Λυπάμαι, αλλά αυτή η εποχή έχει περάσει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι στα ζευγάρια ο ένας δεν πρέπει να λέει «ευχαριστώ» στον άλλον, μία στις τόσες. Πρέπει να δείχνουμε ότι αναγνωρίζουμε τη συνεισφορά του άλλου, η οποία είναι μια αναγκαιότητα στο γάμο. Αλλά, μπαμπάδες, μην περιμένετε «μπράβο» που βάζετε τα πιάτα στο πλυντήριο, που διπλώνετε τα ρούχα ή που ξυπνάτε στη διάρκεια της νύχτας. Γιατί η αλήθεια είναι ότι έχει περάσει η εποχή που ένας άντρας περίμενε να επιβραβευτεί με σεξ επειδή έβαλε σκούπα.
Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι αν είστε από εκείνους τους μπαμπάδες των 50s, που πιστεύουν ότι η γυναίκα σας είναι υποχρεωμένη να καθαρίζει και να μαγειρεύει και να μένει στο σπίτι, ενώ εσείς πληρώνετε τους λογαριασμούς χωρίς να κάνετε τίποτα άλλο, μπορείτε κάπου εδώ να σταματήσετε να διαβάζετε, καθώς αυτό το άρθρο δεν απευθύνεται σε εσάς. Δεν είστε έτοιμοι για αυτό.
Απευθύνομαι στους μπαμπάδες που συμμετέχουν πλήρως σε μια σχέση συντροφικότητας. Σε εκείνους που όταν καταλαβαίνουν ότι το παιδί τους έχει κάνει κακά δεν περιμένουν από τη γυναίκα τους να το αλλάξει. Είστε φανταστικοί. Αλλάζετε τα δεδομένα. Συνδέεστε με την οικογένεια και τα παιδιά σας με έναν τρόπο πρωτόγνωρο. Δεν κάνετε baby sitting! Μεγαλώνετε τα παιδιά σας! Χωνέψτε το.
Ας κάνουμε ένα μικρό βήμα μπροστά. Ας αφήσουμε στην άκρη τους ρόλους των φύλων και την ιδέα ότι το νοικοκυριό και η ανατροφή των παιδιών είναι δουλειές της μαμάς και πως αν κάνετε οτιδήποτε, η γυναίκα σας σάς είναι υπόχρεη. Ας σταματήσουμε να το ανακοινώνουμε κάθε φορά που στρώνουμε το κρεβάτι σαν να πρόκειται για μια σπουδαία πράξη γενναιοδωρίας. Ας καθαρίσουμε το μπάνιο επειδή πρέπει να γίνει, και ας προχωρήσουμε.
Σας παρακαλώ, μην ξεχνάτε πως τίποτα από αυτά δεν είναι άσχημο. Για την ακρίβεια, είναι καταπληκτικά. Ποτέ στο παρελθόν η ανατροφή των παιδιών δεν ήταν πιο ισότιμη, και αυτό το γεγονός πρέπει να το εκτιμήσουμε. Το 2013, στο 40% των νοικοκυριών με παιδιά κάτω των 18 ετών ήταν οι μητέρες η μοναδική ή βασική πηγή εισοδήματος για την οικογένεια.
Ο κουβαλητής του σπιτιού έχει αλλάξει.
Θυμάμαι τότε που έγινα για πρώτη φορά πατέρας. Ο γιος μου δεν μπορούσε να κοιμηθεί για όλη τη νύχτα, εκτός αν κάποιος τον κρατούσε αγκαλιά καθισμένος. Εργαζόμουν σχεδόν full time ως σερβιτόρος και πήγαινα στο κολλέγιο. Η γυναίκα μου δούλευε full time σε ένα κατάστημα με ηλεκτρικά είδη. Και οι δυο μας ήμασταν εξαντλημένοι από τις βάρδιες που αλλάζαμε στη διάρκεια της νύχτας. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να αφήσω την ευθύνη των νυχτερινών αφυπνίσεων αποκλειστικά στη γυναίκα μου. Ήμασταν μαζί σε εκείνο τον αγώνα.
Τώρα, καθώς θυμάμαι όλο εκείνο το χρόνο που περνούσα εκτός σπιτιού, δουλεύοντας και σπουδάζοντας και παίρνοντας υπνάκους στο λεωφορείο, για να ξυπνήσω, σε άγνωστα μέρη της πόλης, συνειδητοποιώ ότι σε εκείνη την πολυάσχολη περίοδο της ζωής μου, η μοναδική ευκαιρία να νιώσω ότι ήμουν πατέρας ήταν όταν ξυπνούσα στη διάρκεια της νύχτας. Ήταν η μοναδική ευκαιρία που είχα να κρατήσω αγκαλιά το γιο μου, να τον παρηγορήσω. Να γίνω μπαμπάς.
Ο δικός μου πατέρας δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να κρατήσει αγκαλιά ένα γλυκό παιδί που κοιμάται στη διάρκεια της νύχτας, γιατί δεν θεωρούταν κοινωνικά αποδεκτό. Δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να μιλήσει με το γιο του περί υγιεινής, αφού είχε βάλει μπουγάδα. Δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να διαπραγματευτεί με την κόρη του για το πώς να κόψουν ένα τοστ και, αμέσως μετά, να ξεκαρδιστεί στα γέλια βλέποντας πόσο αστείο μπορεί να γίνει ένα 6χρονο παιδί την ώρα του πρωινού. Δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να κάνει μπάνιο ένα νήπιο και μετά να ξεπλύνει με το ντους το πρόσωπό του, χαζεύοντας τα γαλαζοπράσινα μάτια του που τον κοιτούσαν με αφοσίωση και λατρεία.
Έχασε πολλά, λόγω των ρόλων των φύλων που σήμερα θεωρούνται απαρχαιωμένοι. Αλλά ευτυχώς για μένα, δεν χρειάζεται να τα χάσω. Γιατί η αλήθεια είναι ότι και οι μπαμπάδες είναι γονείς και πως η επιβράβευση που μπορούμε να αναζητήσουμε επειδή κάνουμε το καθήκον μας ως σύντροφοι δεν πρέπει να έρθει από τη σύζυγό μας. Έρχεται ήδη από τις αναμνήσεις που αποκομίζουμε καθημερινά, ως μπαμπάδες που δείχνουμε αγάπη και αφοσίωση.
Δεν θεωρείται πλέον ντροπή να φροντίσει ένας μπαμπάς τα παιδιά του. Δεν θεωρείται γυναικεία δουλειά. Είναι η δουλειά ενός γονιού, το μισό μιας συντροφικής σχέσης που γεμίζει την καρδιά του με αγάπη και εκπληκτικές αναμνήσεις. Ήρθε η στιγμή να το συνειδητοποιήσουμε, να κοιτάξουμε γύρω μας και να νιώσουμε ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία, έχουμε γίνει βασικοί παίκτες στη ζωή των παιδιών μας, αγκαλιάζοντας κάθε στιγμή που περνάμε μαζί τους αντί να συμπεριφερόμαστε σαν να μας χρωστούν κάτι.
