«Έλεγα συνέχεια “ναι” στα παιδιά μου για ένα 48ωρο και είναι ακόμα ζωντανά»

Tο να είσαι γονιός σημαίνει να λες συνέχεια «όχι». Για να είμαι ειλικρινής, είναι δύσκολο να αμφισβητήσεις τον παραπάνω ισχυρισμός. Έχω δύο αγόρια, 4 και 6 ετών, και τους λέω «όχι» διαρκώς. Θα ήθελα να πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει γιατί οι απαιτήσεις τους είναι παράλογες, ανέφικτες ή επικίνδυνες, αλλά δεν ισχύει. Κάποιες φορές λέω «όχι» από κεκτημένη ταχύτητα – επειδή έτσι γουστάρω. Πράγμα που θέτει το ερώτημα: Τι θα συνέβαινε αν απαντούσα, απλά, όχι; Αποφάσισα να το δοκιμάσω για ένα Σαββατοκύριακο, το οποίο με άφησε εξαντλημένο αλλά εντυπωσιασμένο από τα παιδιά μου.

Η πρώτη ευκαιρία να πω «ναι» εμφανίστηκε νωρίς το πρωί του Σαββάτου. Ήμουν ακόμα αγουροξυπνημένος και με τον καφέ στο χέρι όταν ο 4χρονος γιος μου με πλησίασε, κουβαλώντας μαζί του για ανεξήγητο λόγο ένα τάβλι.

«Μπαμπά, μπορούμε να παίξουμε με το παιχνίδι σου», με ρώτησε γλυκά.

«Όχι βέβαια!», ούρλιαξε μια φωνή μέσα μου. «Ναι», του απάντησε.

Αυτό βέβαια δημιουργούσε ένα πρόβλημα. Το πρωί του Σαββάτου δεν είναι η ιδανική στιγμή για να διδάξεις σε ένα παιδί τους κανόνες του τάβλι. Αυτοσχεδίασα λοιπόν, απλοποιώντας το παιχνίδι. Κράτησα το ζάρι και το μέτρημα με τα πούλια, αλλά μέχρι εκεί. Δεν ήταν ακριβώς τάβλι, αλλά παρέμενε ένα παιχνίδι.

Ο γιος μου ενθουσιάστηκε. Έπεσε με τα μούτρα στο παιχνίδι και την κουβέντα. Μετρούσε με αφοσίωση και απέδιδε στο ζάρι και στα πούλια συναισθήματα και σκοπούς. Στη μέση του παιχνιδιού άλλαξε τους κανόνες και του είπα ξανά «ναι». Πλέον μπορούσαμε να διαλέξουμε ποιες ζαριές θα κρατήσουμε. Είχε πλάκα, αλλά η ώρα δεν περνούσε. Και ενώ είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν αυτό θα συνεχιζόταν για πάντα, ο 4χρονος γιος μου πήδηξε από το κρεβάτι και έφυγε.

Αμέσως είχα πάρε ένα πολύτιμο μάθημα. Μπορείς να πεις «ναι» και μετά να αλλάξεις τους κανόνες του παιχνιδιού, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Αλλά η ζωή δεν φέρνει μόνο εξάρες. Λίγο μετά, βρήκα το μεγαλύτερο γιο μου να παρακολουθεί τηλεόραση υπνωτισμένος. Σκέφτηκα να τον ρωτήσω αν θα μπορούσε να κλείσει τη συσκευή, αλλά σε περίπτωση που μου απαντούσε «Μπορώ να δω λίγο ακόμα;» τότε θα έπρεπε να απαντήσω «ναι». Έτσι, αποφάσισα να προσπαθήσω να του προτείνω να με ακολουθήσει σε μια περιπέτεια.

«Πάμε μια βόλτα», του είπα, «ντύσου».

«Εντάξει», μου απάντησε. «Μπορώ να κουρέψω το γρασίδι;».

Αυτή ήταν μια απρόβλεπτη τροπή των γεγονότων. Αν και ξέρω ότι τα παιδιά λατρεύουν να ασχολούνται με τον κήπο, ο γιος μου σίγουρα δεν ήταν αρκετά μεγάλος για να χειριστεί μια μηχανή γκαζόν.
«Ναι».

Είχε έρθει η στιγμή να εκμεταλλευτώ το μάθημα που είχα πάρει νωρίτερα και να αλλάξω λίγο τους όρους. Έβγαλα από το γκαράζ τη μηχανή του γκαζόν και το παιδί μου ενθουσιάστηκε. Ο κίνδυνος ήταν σχετικά μικρός. Οι λεπίδες παρέμεναν ακίνητες εκτός αν ο χειριστής βρισκόταν με ασφάλεια στο πίσω μέρος της μηχανής. Ο μοναδικός αληθινός κίνδυνος ήταν μήπως χτυπήσει τον αδερφό του, πράγμα που σχεδόν συνέβη.

See Also

Οι γονείς που κάνουν αυτά τα 5 πράγματα μεγαλώνουν παιδιά που είναι πιο ανθεκτικά από τα περισσότερα

Παρ’ όλα αυτά, το «ναι» είχε ακόμα αποτέλεσμα. Και συνέχισε να έχει, αρκεί να απαντούσε σε μια γενική ερώτηση. Με ένα «ναι» βρεθήκαμε να απολαμβάνουμε μιλκσέικ στο λούνα παρκ όπου ανακαλύψαμε ότι ναι, μπορείς να χαϊδέψεις το κουνελάκι που δίνουν δώρο σε ένα αγώνισμα. Και, ναι, όπως διαπιστώσαμε, ο ένας γιος μου μπορούσε να μείνει στο σπίτι ενώ ο άλλος συνόδευε τη μαμά σε εξωτερικές δουλειές. Το «ναι» μας οδήγησε επίσης σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι που αποδείχθηκε πιο διασκεδαστικό από όσο περίμενα, καθώς και σε μερικούς αγώνες με αυτοκινητάκια.

Είπα καθόλου «όχι;». Φυσικά και είπα. Δεν είμαι τρελός. Αλλά το είπα πολύ πιο λιγότερες φορές από ό,τι περίμενα και μόνο σε περιπτώσεις που ήταν πραγματικά απαραίτητο («όχι, μη βάλεις το δάχτυλό σου στον ποπό του γουρουνιού»).

Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να σημαίνει το πείραμά μου, ξέρω όμως ότι καθώς διάβαζα στα αγόρια μου το λιγότερο αγαπημένο μου παιδικό βιβλίο την ώρα του ύπνου, ήρθαν πιο κοντά στην αγκαλιά μου. Δεν είχαν καταλάβει το σχέδιό μου να λέω συνέχεια «ναι», αλλά το «ναι» μας είχε φέρει πιο κοντά. Στην αποστολή που είχα αναθέσει στον εαυτό μου, ανακάλυψα στους γιους μου ικανότητες και δημιουργικά ταλέντα που δεν είχα παρατηρήσει στο παρελθόν.

Ήταν εύκολο; Φυσικά και όχι. Θα συνεχίσω να τους λέω «ναι»; Μάλλον όχι. Άλλωστε το «όχι» είναι, συχνά, ένα αναγκαίο αντανακλαστικό των γονιών.

Θα είμαι όμως πιο πρόθυμος να αναζητώ τρόπους να τους λέω «ναι»;

Ναι.