Μια επιστολή προς τους αδιάφορους παππούδες του παιδιού μου
Το παρακάτω ανώνυμο κείμενο δημοσιεύτηκε στην Guardian. Αν νιώθετε ότι τα πεθερικά σας δεν ασχολούνται αρκετά με τα εγγόνια τους, σίγουρα θα ταυτιστείτε σε κάποια σημεία.
«Ποτέ δεν έχετε υπάρξει κακόβουλοι ή επεμβατικοί. Είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος από την πλευρά σας που με ενοχλεί τόσο. Έχετε, και θα έχετε πάντα, μόνο δύο εγγόνια. Όταν έμεινα έγκυος στο πρώτο παιδί του γιου σας, δείχνατε ενθουσιασμένοι και συνεπαρμένοι από την προοπτική ότι θα γινόσασταν παππούδες.
Παρόλο που δεν ήσασταν ποτέ ιδιαίτερα θερμοί απέναντί μου, δεν το θεώρησα αυτό ποτέ ένδειξη της δυσαρέσκειάς σας απέναντι στην επιλογή του γιου σας να με κάνει σύντροφό του – πάντα το απέδιδα στο γεγονός ότι είστε αρκετά τυπικοί, ίσως και παλιομοδίτες στις απόψεις σας για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται κάποιος. Η ανοιχτή εκδήλωση των συναισθημάτων είναι για εσάς σημάδι αδυναμίας – ή ίσως απλά σας προκαλεί αμηχανία.
Παρ’ όλα αυτά, υπέθεσα ότι θα γινόσασταν όπως οι άλλοι παππούδες και ότι θα λατρεύατε τα εγγόνια σας όπως και οι δικοί μου παππούδες λάτρευαν εμένα. Στην αρχή, ήσασταν ενθουσιώδεις και κάνατε κάποια προσπάθεια να έρθετε σε επαφή με τα παιδιά μας, αλλά σταδιακά ο ενθουσιασμός σας ξεθύμανε και αρχίσατε να δείχνετε όλο και λιγότερο ενδιαφέρον. Σας ζητήσαμε να τα φροντίσετε για ένα Σαββατοκύριακο για να κάνουμε ένα ταξίδι. Όταν επιστρέψαμε, δεν μας δώσατε την παραμικρή ένδειξη ότι είχατε απολαύσει το χρόνο που περάσατε μαζί τους, παρά μόνο ότι είχατε αντιμετωπίσει ολόκληρο το Σαββατοκύριακο σαν μια αγγαρεία και πως ήσασταν ανακουφισμένοι που είχε τελειώσει. Δεν σας ξαναζητήσαμε ποτέ να κάνετε babysitting.
Κατά τα φαινόμενα, ζείτε πολύ μακριά για να επισκέπτεστε τα εγγόνια σας, αλλά όχι υπερβολικά μακριά για να αναλαμβάνετε τη φροντίδα του κατοικίδιου ζώου της κόρης σας όταν εκείνη απουσιάζει (ζει αρκετά κοντά μας). Και κάθε φορά που την επισκέπτεστε, αποφεύγετε να έρθετε να μας δείτε. Και όταν έρχεστε, έχετε έτοιμη τη δικαιολογία για να είστε σίγουροι ότι δεν θα μείνετε πολύ. Μετά από μισή ώρα, δίνετε την εντύπωση ότι τα εγγόνια σας σας έχουν ήδη κουράσει.
Μου ραγίζει την καρδιά το να βλέπω τα παιδιά να προσπαθούν τόσο σκληρά να κερδίσουν την προσοχή σας – παρόλο που δεν τους το ζητάτε, σας κατακλύζουν με ιστορίες για το τι έκαναν στο σχολείο και για τις επιτυχίες τους, ενώ εγώ κάθομαι και σας κοιτάω, με απόγνωση, να κάνετε νεύματα που δεν δείχνουν τίποτα παραπάνω από ελάχιστο ενδιαφέρον. Σύντομα συνειδητοποιούν ότι δεν ασχολείστε μαζί τους και γίνονται άτακτα, αν και στο δικό σας κόσμο τα παιδιά θα έπρεπε πάντα να κάθονται ήσυχα και να μιλούν μόνο όταν τους απευθύνουν το λόγο. Προσπαθώ να σας παρακινήσω να κάνετε μαζί τους πράγματα – σας ρωτάω αν θα θέλατε να τα πάω στο πάρκο για να συναντηθούμε εκεί για ένα πικνίκ ή να πάμε σε ένα μουσείο ή να κάνουμε οτιδήποτε άλλο πέρα από το να καθόμαστε για μία ώρα στον καναπέ. Πάντα αρνείστε ευγενικά.
Θα μπορούσατε να τους προσφέρετε πάρα πολλά – να τους διδάξετε πολλές δεξιότητες, να τους αφηγηθείτε πολλές ιστορίες που θα άκουγαν με ευχαρίστηση. Απολαμβάνω να θυμάμαι όλες τις ωραίες στιγμές που έζησα με τους δικούς μου, υπέροχους παππούδες και με θλίβει η σκέψη ότι τα παιδιά μου δεν θα έχουν ποτέ τέτοιες αναμνήσεις από εσάς. Αναρωτιέμαι, θα καταλάβετε ποτέ με ποιους τρόπους μπορούν να εμπλουτίσουν τη ζωή σας στον ίδιο βαθμό που μπορείτε κι εσείς να εμπλουτίσετε τη δική τους; Θα μετανιώσετε ποτέ που είχατε τόσο μικρή εμπλοκή στη ζωή τους; Θα δείτε ποτέ το πόσο εκπληκτικοί άνθρωποι γίνονται;
Πολλές φορές έχω προσπαθήσει να βρω το κουράγιο να σας τα πω όλα αυτά ευθέως, αλλά για την ώρα αρκούμαι σε αυτή την επιστολή».