«Μαμά είσαι καλά;» – «Μπαμπά τι έχεις;»
Είναι σημαντικό για την ψυχική ανάπτυξη των παιδιών να δείχνουμε και την ευάλωτη πλευρά μας
Όλοι θα θέλαμε να ζούμε σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο. Να είχαμε την πολυτέλεια όποτε ζοριζόμαστε να καταφεύγουμε σε ένα ροζ συννεφάκι ή η μέρα μας να είχε μόνο γέλια, παιχνίδια και ευχάριστες εκπλήξεις. Ακόμα κι αν έχουμε καταφέρει να καλύπτουμε με επιτυχία όλες τις δικές μας ανάγκες ως γονείς αλλά και των παιδιών μας. Ακόμα και αν ανήκουμε στους ανθρώπους με ψυχραιμία και αυτοκυριαρχία, σίγουρα υπάρχουν στιγμές που δεν είναι όλα ρόδινα στη ζωή ή στην καθημερινότητά μας. Ακόμα κι αν εμείς ή η οικογένειά μας δεν έχουμε λόγους να είμαστε στεναχωρημένοι, πάντα υπάρχουν αφορμές που θα μας κάνουν να προβληματιστούμε, να λυπηθούμε, να χάσουμε το χαμόγελό μας.
Η επικαιρότητα, οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες, η κλιματική αλλαγή, μας δίνουν λόγους για να είμαστε πολλές φορές σκεφτικοί. Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε τόσο μακριά, αρκεί μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, η πίεση από ένα deadline, η συσσωρευμένη κούραση, μια άσχημη είδηση που αφορά την υγεία κάποιου οικείου μας. Όλα αυτά είναι απλά καθημερινά παραδείγματα που μπορεί να μας φορτίσουν συναισθηματικά.
Το ότι είμαστε γονείς, το ότι υπάρχουν παιδιά που κυκλοφορούν στο σπίτι δεν μας υπαγορεύει ότι πρέπει να κυκλοφορούμε μονίμως μπροστά τους με μια ψεύτικη μάσκα που χαμογελά. Κι οι γονείς, όχι μόνο έχουν δικαίωμα να είναι λυπημένοι, να έχουν προβλήματα, να έχουν άγχος, ανησυχία, αλλά έχουν κι υποχρέωση να είναι αληθινοί απέναντι στα παιδιά τους.
Χρειάζεται προσοχή ως προς το πώς να εκφράζουμε και να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας σε σχέση με τα παιδιά, σίγουρα παίζει ρόλο και η ηλικία τους, ωστόσο το σημαντικό είναι να αγκαλιάζουμε όλη την γκάμα των συναισθημάτων μας και να τα αποδεχόμαστε στο σύνολό τους γιατί μόνο έτσι μπορούμε να καλλιεργήσουμε την ενσυναίσθηση στα παιδιά.
Η συναισθηματική νοημοσύνη σε μεγάλο βαθμό καλλιεργείται. Αν δεν εκθέσουμε σε ένα προστατευμένο περιβάλλον όπως είναι αυτό της οικογένειας τα παιδιά σε όλα τα συναισθήματα –ή έστω σε αρκετά–, ίσως αργότερα να δυσκολευτούν να αναγνωρίσουν τα δικά τους ή και να τα διαχειριστούν.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα είστε στεναχωρημένοι μη φοβηθείτε να το δείξετε μπροστά στα παιδιά σας. Δεν είναι υγιές ούτε τους κάνετε καλό να θεωρούν πως οι γονείς τους φοράνε πανοπλία ή ότι έχουν μαγικές ικανότητες. Όλα τα παιδιά σαφώς και επιθυμούν υγιείς, δυνατούς και χαρούμενους γονείς και αυτό ή αυτή η εικόνα δεν αλλάζει αν δουν πού και πού τους γονείς τους κουρασμένους, θλιμμένους ή σκεφτικούς.
Να είστε αληθινοί και ειλικρινείς, να μιλάτε στα παιδιά για τα συναισθήματά σας – είναι λογικό να μη θέλετε να αφήσετε πάνω το βάρος των συναισθημάτων σας, να επιθυμείτε να τα εκφράσετε με προσοχή, να μην αποκαλύψετε όλες τις λεπτομέρειες της αιτίας των συναισθημάτων σας, μπορείτε να πείτε απλώς κάτι γενικό και καθησυχαστικό, καθώς καταλαβαίνω ότι πρώτη προτεραιότητα όλων των γονιών είναι να μην ταράξουν τα παιδιά τους.
Είναι λυτρωτικό και ανακουφιστικό για καθέναν μας να μπορεί να είναι ο εαυτός του – και μόνο έτσι θα μπορέσουμε να διδάξουμε και να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να είναι ο εαυτός τους, όταν αφηνόμαστε να είμαστε μαζί τους όσο γίνεται πιο αληθινοί.
Έχουν δικαίωμα να ρωτήσουν: «Μαμά, είσαι καλά;» και «Μπαμπά, τι έχεις» και έχουν δικαίωμα να πάρουν μια ειλικρινή απάντηση. Μην τους την στερήσουμε!