Η αντίδραση μιας μαμάς στο ξέσπασμα του γιου της μας διδάσκει κάτι πολύτιμο

Αυτό ήταν το χολ του σπιτιού μου την προηγούμενη Τετάρτη.

Σπασμένο. Κοφτερό. Επισφαλές.

Έτσι ήταν το χολ μου.

Και ήταν ο γιος μου που το προκάλεσε αυτό.

Κάποιες φορές, για την ακρίβεια συχνά, σπάνε πράγματα – ανεπανόρθωτα. Και σου κόβουν την ανάσα, αμέσως.

Μου κόπηκε η ανάσα όταν ο γιος μου όρμησε στο μπάνιο, απελπισμένος, θυμωμένος, αγανακτισμένος για τους δικούς του, πολύ σημαντικούς για εκείνον, λόγους. Και όταν επέλεξε να κοπανήσει την πόρτα του μπάνιου, με αποτέλεσμα ο βαρύς καθρέφτης να γλιστρήσει από το έπιπλο που τον συγκρατούσε και να διαλυθεί στο πάτωμα, ένα εκατομμύριο σπασμένα κομμάτια απέμειναν να αντανακλούν το απογευματινό φως.

Διατήρησα την ηρεμία μου. Επιθεώρησα τη ζημιά και πήρα μια βαθιά ανάσα. Έβγαλα το σκύλο έξω για να μη σκίσει τα πόδια του, έβαλα τη γάτα στο υπόγειο για τον ίδιο λόγο.

Βγήκα στην αυλή και ένιωσα τα καυτά δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου. Είναι απίστευτο το πώς νιώθει ένας γονιός που μεγαλώνει μόνος το παιδί του σε τέτοιες στιγμές. Συνειδητοποίησα πόσο τρομαγμένη και απογοητευμένη ένιωθα. Είχε συμβεί στ’ αλήθεια; Ναι. Ήταν αληθινό.

Καθώς στεκόμουν εκεί και αναρωτιόμουν αν αυτό το περιστατικό ήταν ενδεικτικό της εξέλιξης του χαρακτήρα του γιου μου, άκουσα το κλάμα του να έρχεται από το παράθυρο από πάνω, μέσα από το μπάνιο.

Πονούσε η καρδιά του. Ούτε και εκείνος το περίμενε να συμβεί. Καλώς ήρθες, Θυμό – δεν θυμάμαι να σε προσκάλεσα σπίτι μου.

Φοβισμένος, τρομαγμένος, γεμάτος ντροπή, ανήσυχος.

Βαθιά ανάσα, #agonistria_mama. Βαθιά ανάσα. Αυτό το μικρό, εύθραυστο πλάσμα σε χρειάζεται τώρα. Έχει ανάγκη τον καλύτερο εαυτό σου. Τη μεγαλύτερη κατανόησή σου. Την πιο τρυφερή και σταθερή αγάπη και ασφάλεια που μπορείς να του προσφέρεις. Κι άλλες βαθιές ανάσες. Μαμά, πήγαινε.

Πήγαινε, τώρα. Άνοιξε την πόρτα, περπάτησε στις μύτες ανάμεσα στα σπασμένα γυαλιά, αφουγκράσου τον ενώ σε ακούει να έρχεσαι, δες την πόρτα του μπάνιου να ανοίγει διάπλατα, δες το πρόσωπο που αγαπάς περισσότερο στον κόσμο κόκκινο από ανησυχία και βρεγμένο από δάκρυα, με τη φωνή του, ξαφνικά τόσο λεπτή, να λέει: «Μαμά, δεν θα το ξανακάνω, λυπάμαι πολύ». Περισσότερα κλάματα. Περισσότερος θρήνος. Τόση αβεβαιότητα στο γλυκό του πρόσωπο.

Πήγαινε μαμά. Πάρε τον αγκαλιά. Τώρα. Κρύψε τον στην αγκαλιά σου. Ναι, κι εσύ κλαις. Ήταν χοντρό αυτό που έγινε. Κράτα τον σφιχτά. Δες πώς κουλουριάζεται αμέσως στην αγκαλιά σου σαν μια μπάλα. Δες πόσο πρόθυμος είναι να αγαπηθεί από εσένα. Να καθησυχαστεί από εσένα. Δες πόσο μικρός είναι ακόμα. Πόσο εύθραυστη είναι η καρδιά του.

Σε αγαπώ. Είσαι ασφαλής. Είμαι εδώ δίπλα σου. Τα χειρότερα πέρασαν. Σε αγκαλιάζω. Είμαι εδώ. Σε αγαπώ.

Πήγαινε, μαμά. Πες του για τον Θυμό. Πες του το τώρα. Ο Θυμός είναι ένα πολύ δυνατό αίσθημα. Έχεις δικαίωμα να θυμώνεις. Ο Θυμός καίει. Μπορεί να εξαγνίσει. Αλλά και να καταστρέψει. Κουνάει το κεφάλι του. Το νιώθει. Μόλις ήρθε αντιμέτωπος με το θυμό.

Υπάρχει καλύτερος τρόπος να δείχνεις τα έντονα αισθήματά σου.

Θα το δουλέψουμε μαζί, αύριο.

Είμαι εδώ να σε βοηθήσω.

Είσαι ασφαλής.

See Also

Πώς λέω «όχι» στα παιδιά μου – και γιατί περισσότεροι γονείς πρέπει να κάνουν το ίδιο

Δεν είσαι ποτέ μόνος σου στο θυμό.

Δεν είσαι ποτέ μόνος σου στους φόβους σου.

Είμαι εδώ. Είμαστε εδώ μαζί.

Τώρα ας καθαρίσουμε μαζί.

Και καθαρίσαμε τα σπασμένα κομμάτια. Συμμαζέψαμε και σκουπίσαμε. Σιωπηλά και προσεκτικά. Γεμάτοι σκέψεις.

Κάποιες φορές τα πράγματα σπάνε. Κάποιες φορές εμείς τα σπάμε. Δεν είναι το σπάσιμο που μετράει, το πώς και το γιατί. Αυτό που μετράει είναι πώς επιλέγουμε να αντιδράσουμε σε αυτό. Μας σκοτώνει; Μας ρίχνει σε ένα φαύλο κύκλο κατηγορίας και τιμωρίας;

Ή μήπως…

Μας βοηθάει να θυμόμαστε πώς να αγαπάμε πιο βαθιά; Μας ωθεί στην κατανόηση και, υπερβαίνοντας τα εμπόδια του «σωστού» και του «λάθους», στον τρόπο να αγαπάμε;

Ναι, στον τρόπο να αγαπάμε.

Πήγαινε, μαμά. Τώρα. Πάρε αγκαλιά το μωρό σου. Δίδαξέ του το. Δείξε του το. Ζήσε το. Λέγεται τρόπος να αγαπάς. Πήγαινε. Τώρα.