«Δεν με ενδιαφέρει να αποκτήσω δεύτερο παιδί»
Για τα κοινωνικά στερεότυπα που αντιμετωπίζουν όσοι μεγαλώνουν μοναχοπαίδια αλλά και τα πλεονεκτήματα που συνοδεύουν μια μικρή οικογένεια γράφει η Αμερικανίδα αρθρογράφος Toni Nagy σε ένα προσωπικό κείμενο.
Καθώς έχω μοναχοπαίδι, δεν θυμάμαι ούτε κι εγώ πόσες φορές με έχουν ρωτήσει πότε σκοπεύω να χρησιμοποιήσω ένα ακόμα από τα ωάριά μου. Πρόσφατα η κόρη μου έγινε τεσσάρων, οπότε μου υπενθυμίζουν συχνά ότι αν περιμένω παραπάνω, το ηλικιακό χάσμα ανάμεσα σε δύο αδέρφια θα μεγαλώσει υπερβολικά, ή ότι η μήτρα μου θα σκάσει σαν ώριμο φρούτο κάτω από τον ήλιο. Αν λοιπόν σκοπεύω να κάνω και άλλα παιδιά, καλό είναι να μπω στην κρεβατοκάμαρα και να αρχίσω να κάνω το κρεβάτι να τρίζει. Εδώ και τώρα.
Το θέμα είναι όμως ότι δεν θέλω να αποκτήσω άλλα παιδιά.
Όταν λέω στους άλλους ότι «με ένα παιδί είμαι καλυμμένη», με κοιτούν σαν να κακοποίησα ένα γατάκι.
«Μα δεν θέλεις το παιδί σου να έχει αδερφάκια;».
«Δεν νιώθει μοναξιά η κόρη σου;».
Και φυσικά: «Θα είναι πολύ πιο εύκολα, γιατί θα παίζουν μαζί».
Δεν αμφισβητώ τις παραπάνω σκέψεις – τις έχω κάνει κι εγώ η ίδια άπειρες φορές. Είναι υπέροχο να έχεις αδέρφια. Έχω ένα μεγαλύτερο αδερφό τον οποίο, μεγαλώνοντας, έβλεπα σαν Θεό. Τον λάτρευα και ενώ παίζαμε μαζί στο υπόγειο, οι γονείς μας είχαν στη διάθεσή τους ώρες ελεύθερου χρόνου. Κάποιες φορές ενώ βλέπω αδέρφια να αγκαλιάζονται, να παίζουν ή να παλεύουν με κυριεύει ένα κύμα μελαγχολίας που η κόρη μου δεν θα αναπτύξει ποτέ αυτόν το δεσμό. Με το να μην κάνω άλλο παιδί, της στερώ μια μοναδική ανθρώπινη εμπειρία. Αυτό με στεναχωρεί κάποιες φορές. Ωστόσο, το να δώσω στην κόρη μου έναν αδερφό ή μια αδερφή δεν είναι για μένα αρκετός λόγος να κάνω δεύτερο παιδί από τη στιγμή που δεν το θέλω.
Είναι εγωιστικό εκ μέρους μου; Και ναι και όχι.
Ο καθένας μεγαλώνει τα παιδιά του με το δικό του τρόπο και σύμφωνα με τις εμπειρίες της δικής του παιδικής ηλικίας. Και οι δύο γονείς μου εργάζονταν όταν ήμουν παιδί, με αποτέλεσμα να περνάω πολύ χρόνο μόνη. Ο αδερφός μου είναι τρία χρόνια μεγαλύτερός μου και από κάποια φάση και μετά, δεν απολάμβανε ιδιαίτερα την παρέα της μικρής αδερφής του. Ήθελε να βγαίνει με τους φίλους του, να διαβάζει βιβλία, να παίζει ηλεκτρονικά παιχνίδια και να κάνει ό,τι κάνουν τα 12χρονα αγόρια κλειδωμένα στο δωμάτιό τους. Είχα αδερφάκι, αλλά δεν ήρθε σε αυτόν τον πλανήτη για να με ψυχαγωγήσει, ενώ οι γονείς μου ήταν απασχολημένοι με τη δική τους ζωή. Συχνά, ακόμα και όταν ήμουν περικυκλωμένη από ανθρώπους, ένιωθα μοναξιά.
Όταν γεννήθηκε η κόρη μου, δεσμεύτηκα να είμαι παρούσα στη ζωή της με έναν τρόπο που εγώ δεν είχα ζήσει ποτέ. Δεν είμαι μητέρα-ελικόπτερο, να βρίσκομαι διαρκώς πάνω από το παιδί μου, αλλά γνωρίζοντας ότι αυτή είναι η μοναδική ευκαιρία μου να ζήσω τη μητρότητα, έχω πάρει κάποιες αποφάσεις που διαφορετικά δεν θα έπαιρνα. Κοιμάμαι μαζί με την κόρη μου, τη θήλαζα μέχρι τα τρία χρόνια της και, καθημερινά, της προσφέρω άπλετο χρόνο χωρίς αντιπερισπασμούς. Έχω αφοσιωθεί στην κόρη μου με έναν τρόπο που δεν το είχαν κάνει ποτέ οι δικοί μου γονείς.
Το παιδί μου δεν θα γνωρίζει την οικειότητα που έχει κάποιος με το αδερφάκι με το οποίο μεγαλώνει, αλλά μοιράζεται μια ξεχωριστή σχέση με τους γονείς της. Το ξέρω πως κάποιοι πιστεύουν ότι ένα παιδί που είναι το επίκεντρο της μαμάς και του μπαμπά μπορεί να γίνει άπληστα εγωκεντρικό – ωστόσο αυτό που παρατηρώ εγώ είναι το αντίθετο. Η κόρη μου αισθάνεται για τον εαυτό της μια ασφάλεια και σιγουριά που απορρέει από το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να διεκδικήσει προσοχή, παιχνίδια και, το σημαντικότερο, αγάπη. Από μικρή ηλικία, η κόρη μου έμαθε να μοιράζεται γιατί είχε καταλάβει ότι οι φίλοι της σύντομα θα έφευγαν από το σπίτι της και όλα τα παιχνίδια θα ήταν πάλι δικά της. Αυτή η συνειδητοποίηση την έκανε πιο υπομονετική και δοτική από πολλούς φίλους της με αδέρφια.
Το γεγονός ότι έχω μοναχοπαίδι μου έχει επιτρέψει επίσης να την κάνω κομμάτι της ζωής μου αντί να στηρίζομαι διαρκώς σε νταντάδες και παιδικούς σταθμούς. Η ζωή με ένα μοναχοπαίδι συνοδεύεται από ένα βαθμό ελευθερίας. Περνούμε πολύ χρόνο μαζί γιατί με συνοδεύει στα μαθήματα που παραδίδω, σε συναντήσεις μου και κοινωνικές εκδηλώσεις. Η έκθεσή της στον κόσμο των ενηλίκων είχε ως αποτέλεσμα να αναπτύξει τις πνευματικές δεξιότητές της, καθώς και την ευφράδεια του λόγου της, η οποία είναι ανώτερη της ηλικίας της καθώς οι συνομιλητές της είναι, συνήθως, ενήλικες.
Το να είσαι κομμάτι μιας μεγάλης οικογένειας συνοδεύεται από μια ξεχωριστή χαρά, το ίδιο όμως ισχύει και για μια μικρή οικογένεια. Πρόσφατα η κόρη μου με ρώτησε πότε σκόπευα να βάλω ένα μωράκι στην κοιλιά μου για να αποκτήσει αδερφάκι. Με έπιασε ταχυπαλμία καθώς της απάντησα ότι αυτό δεν επρόκειτο να συμβεί. Απάντησε με τη γνωστή ερώτηση που κάνει κάθε παιδί: «Γιατί;». Ξεροκατάπια και μάζεψα όσο θάρρος είχα. «Ξέρεις», της εξήγησα, «είμαι αληθινά ευτυχισμένη με τα πράγματα όπως είναι τώρα. Λατρεύω τη ζωή μου μαζί σου και δεν θέλω να αλλάξουν. Είσαι εντάξει με την απόφασή μου να μην κάνω άλλο μωρό;».
Το σκέφτηκε για λίγο και μετά με αγκάλιασε σφιχτά λέγοντάς μου: «Ναι μαμά. Κι εγώ είμαι αληθινά ευτυχισμένη».
