Γιατί πρέπει πάντα να αγκαλιάζουμε ένα παιδί που κλαίει – για όποιον λόγο κι αν κλαίει
Στο ιστολόγιο Happiness is Here, ένα κείμενο που ανατρέπει τα στερεότυπα
Φαίνεται να κυκλοφορεί η ιδέα ότι η παρηγοριά ενός παιδιού είναι ένα είδος επιβράβευσης. Μπορούμε να το συζητήσουμε για λίγο; Την ιδέα ότι η αγάπη, η υποστήριξη, μια αγκαλιά είναι επιβράβευση; Ο ορισμός της επιβράβευσης είναι κάτι που «δίνεται ως αναγνώριση μιας υπηρεσίας, προσπάθειας ή επιτυχίας». Ένα παιδί θα έπρεπε να κερδίζει την αγάπη και την υποστήριξή μας ή να την απολαμβάνει ελεύθερα; Νομίζω ότι όλοι θα συμφωνούσαμε στο δεύτερο. Κι όμως, ωθούμαστε να στερούμε από ένα παιδί την τρυφερότητα κάθε φορά που μας δυσαρεστεί. Αν έχει ένα ξέσπασμα κι εμείς το παρηγορήσουμε, μας λένε ότι «επιβραβεύουμε την άσχημη συμπεριφορά».
Λοιπόν, διαφωνώ. Δεν λειτουργεί έτσι. Δεν ωφελούμε τα παιδιά μας με το να επικεντρωνόμαστε αποκλειστικά στη συμπεριφορά τους σε μια προσπάθεια να τα εκπαιδεύσουμε να κάνουν ό,τι θέλουμε. Οι άνθρωποι είμαστε πολύ πιο περίπλοκοι από μια ομάδα παρατηρήσιμων συμπεριφορών χωρίς τα παιδιά να αποτελούν εξαίρεση. Η συμπεριφορά δεν είναι κάτι μεμονωμένο, πάντα κρύβει μια αιτία, ακόμα κι αν εμείς την αγνοούμε. Και, το σημαντικότερο, τι είναι πιο σημαντικό για εμάς, η συναισθηματική ευεξία των παιδιών μας ή η υπακοή τους; Φοβόμαστε τόσο μήπως «υποχωρήσουμε» μπροστά στα παιδιά μας ή μήπως ενισχύσουμε άσχημες συμπεριφορές, που κάπου έχουμε χάσει τους στόχους μας. Δεν θέλουμε τα παιδιά μας να ξέρουν πώς να διαχειρίζονται τα συναισθήματά μας, να ξέρουν ότι μπορούν να έρθουν σε εμάς για το οτιδήποτε, να μας εμπιστεύονται και να χτίσουν έναν ισχυρό δεσμό μαζί μας; Το να τους στερούμε την τρυφερότητα δεν μου φαίνεται λογικός τρόπος για να τα πετύχουμε όλα αυτά.
Με εξοργίζει το γεγονός ότι έχουμε φτάσει σε σημείο να πιστεύουμε ότι υπάρχει υπερβολική τρυφερότητα και πως είναι κάτι κακό. Ότι όταν ένα παιδί έχει ένα ξέσπασμα, είναι λάθος να το παρηγορήσουμε γιατί έτσι ενθαρρύνουμε περισσότερα ξεσπάσματα στο μέλλον. Αυτό δεν ισχύει. Η παρηγοριά δεν είναι «υποχώρηση». Στην πραγματικότητα μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί μας να διαχειριστεί τα συναισθήματά του χωρίς να περάσουμε κάποια όρια.
Μπορούμε να δείξουμε στο παιδί μας ότι συμπάσχουμε χωρίς να αλλάξουμε γνώμη σχετικά με κάτι που θεωρούμε μη διαπραγματεύσιμο. Η ενσυναίσθηση δείχνει στα παιδιά ότι μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με οποιοδήποτε συναίσθημά τους, ότι τίποτα δεν είναι για εμάς ανυπέρβλητο. Τους δείχνουμε ότι μπορούν να βασιστούν πάνω μας και πως είναι ασφαλή. Όλοι ξέρουμε ότι τα παιδιά έχουν έντονα συναισθήματα. Φανταστείτε να νιώθετε έτσι και μετά να αισθανθείτε επιπλέον ότι είστε μόνοι, ότι δεν σας καταλαβαίνουν, ότι σας κατακρίνουν, ότι σας τιμωρούν ή ότι σας ντροπιάζουν. Είναι καθήκον μας να καθοδηγήσουμε τα παιδιά ώστε να αντιμετωπίσουν αυτά τα συναισθήματα. Δεν μπορούμε να μάθουμε να επεξεργαζόμαστε τα συναισθήματά μας όταν κάποιος δεν μας επιτρέπει να τα βιώσουμε.
Επομένως ξεχάστε τους «κανόνες» και τις προειδοποιήσεις. Παρηγορήστε το παιδί σας που ξεσπάει! Ρωτήστε το αν μπορείτε να βοηθήσετε, αναγνωρίστε τα συναισθήματά του, δείξτε του ότι συμπάσχετε. Παρατηρήστε τι συμβαίνει όταν νιώθει ότι κάποιος το ακούει, το καταλαβαίνει και το υποστηρίζει. Παρατηρήστε πόσο πιο δυνατή γίνεται η σχέση σας όταν δουλεύετε αυτά τα πράγματα αντί να τιμωρείτε το παιδί σας για φυσιολογικές συμπεριφορές.
Η παρηγοριά δεν ενισχύει άσχημες συμπεριφορές.
Είναι πάντα καλοδεχούμενη.
