«Αρνητικός κενός χώρος» – το συγκινητικό animation για τον πατρικό δεσμό
Και κυρίως για το ανεκπλήρωτο κενό της απώλειας του πατέρα
«Αρνητικός κενός χώρος» – «Negative space»
Ο μπαμπάς μου έμαθε πώς να φτιάχνω τη βαλίτσα μου.
Να βάζω πρώτα όλα όσα θέλω να πάρω γύρω μου απλωμένα, ώστε να τα βλέπω.
Να βάζω μέσα στη βαλίτσα τα μισά από αυτά.
Να τυλίγω τα πράγματα σε μια σειρά.
Να βάζω κάτω τα πουκάμισα διπλωμένα.
Κι ύστερα από πάνω τους τα παντελόνια, διπλωμένα στη μέση.
Να βάζω στις γωνίες τις κάλτσες φτιαγμένες ανά ζευγάρι σε μπαλίτσες.
Τη ζώνη σε σχήμα φιδιού ελεύθερη περιμετρικά.
Πλαστική σακούλα στην κορυφή.
Κι από πάνω τα παπούτσια.
Να φοράω πάνω μου τα βαριά ρούχα.
Αυτή την ιεροτελεστία την αρχίσαμε όταν ήμουν μικρό παιδί.
Σαν παιχνίδι.
Πρώτα τον βοηθούσα με τις κάλτσες.
Κι ύστερα με έβαζε μέσα στη βαλίτσα.
Όταν ακόμα χωρούσα μέσα της.
Κι όλα τα πράγματα του μπαμπά είχαν μυθικές διαστάσεις.
Κάποια παιδιά δένονται με τον μπαμπά τους παίζοντας μπάλα.
Ή μιλώντας για αυτοκίνητα.
Εμείς φτιάχναμε τον δεσμό μας πάνω από βαλίτσες.
Όταν έφτασα στην ηλικία των 12, αν ο μπαμπάς μου ήταν απασχολημένος, θα έφτιαχνα εγώ τη βαλίτσα του για εκείνον.
Κι η μαμά μου προσπαθούσε, αλλά δεν της είχε δείξει τον τρόπο που προτιμούσε.
Πήγαινε κάπου για δουλειά, έφτανε στο δωμάτιό του, άνοιγε τη βαλίτσα του και μου έστελνε μήνυμα:
«Τέλεια».
Η μόνη λέξη από αυτόν, που σήμαινε ωστόσο για μένα τόσο πολλά.
Η κηδεία ήταν απαίσια.
Ο μπαμπάς μου ξαπλωμένος σε ένα μεγάλο φέρετρο
Κι εγώ σκεφτόμουν: «κοίτα όλον αυτόν τον χαμένο κενό χώρο»