Πώς να αφήσετε ανοιχτές τις πόρτες…στην εφηβεία
Βρίσκοντας την ισορροπία ανάμεσα στα όρια της ελευθερίας και της ιδιωτικότητας
Το κλειδί της επαφής και της επικοινωνίας με τα παιδιά κι αργότερα με τους εφήβους δεν είναι η παρακολούθηση ή η κατασκοπεία, αλλά οι σωστές βάσεις επικοινωνίας και η ειλικρίνεια. Καμία ανοιχτή πόρτα δεν θα σας επιτρέψει να μάθετε τι τους συμβαίνει αν πρώτα δεν έχετε καταφέρει να μεγαλώνουν με ανοιχτές τις πόρτες στο μυαλό και στην καρδιά τους. Και καμιά κλειδωμένη ή κλειστή πόρτα δεν θα σας εμποδίσει να είστε κοντά τους αν έχετε πετύχει να σας μιλάνε για όλα και να ακούνε τη γνώμη σας.
Αν έχετε μάθει στα παιδιά να ζουν σε ένα σπίτι με ανοιχτές όλες τις πόρτες τότε δεν θα τους δημιουργηθεί η ανάγκη να κλείνουν τη δική τους. Αν το κλείσιμο της πόρτας του δωματίου τους σημαίνει τιμωρία, τότε δημιουργείτε ένα κακό προηγούμενο κι έναν αρνητικό συσχετισμό με την πόρτα. Αν το να κλείνω την πόρτα σημαίνει βάζω όρια στο χώρο μου ή θέλω να μείνω μόνος, δίνει μια ελευθερία ως προς τη διαχείριση της ατομικότητας και της ιδιωτικότητας που όσο μεγαλώνει ένα παιδί μπορεί να κάνει την εμφάνισή του – και είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Τα παιδιά δεν ξυπνάνε στην εφηβεία από τη μία μέρα στην άλλη. Κι ούτε ο ρόλος σας ως γονιός και η σχέση σας μαζί τους αλλάζει. Η εφηβεία δεν είναι κάποιο μυστηριώδες τέρας με το οποίο πρέπει να αναμετρηθείτε ούτε ένας δρόμος από τον οποίο τα παιδιά θα περάσουν διά πυρός και σιδήρου. Είναι ένα αναπτυξιακό στάδιο στο οποίο θα σας χρειαστούν κοντά τους αλλά με έναν τρόπο που ίσως κάποιες φορές τους δυσκολέψει ως προς το πώς να σας το ζητήσουν. Αν όμως γνωρίζουν και είναι σίγουροι από πριν ότι είστε έτσι κι αλλιώς δίπλα τους – κι ότι έχουν την αγάπη σας και την αποδοχή, τότε όλα γίνονται και για τις δύο πλευρές πιο εύκολα.
Αν έχετε καταφέρει να εδραιώσετε μια σχέση εμπιστοσύνης τότε ακόμα και η εφηβεία θα είναι μια ηλικία για να δημιουργήσετε υπέροχες αναμνήσεις. Είμαι κοντά στο παιδί μου σημαίνει ότι το μαθαίνω. Δίνω βάση σε αυτά που μου λέει. Το παρατηρώ. Γνωρίζω τι του αρέσει και τι όχι. Μιλάω μαζί του και συζητάω. Του δίνω χώρο και χρόνο να εξελιχθεί. Του δίνω την άνεση να ρωτήσει και δεν λογοκρίνω ερωτήσεις του ούτε του απαντώ με μισόλογα ή ανακρίβειες. Δεν το αποπαίρνω για απορίες.
Γνωρίζω τους φίλους του και τις παρέες του. Ενθαρρύνω αθλητικές και εξωσχολικές δραστηριότητες που του επιτρέπουν να εκτονώνεται και να κάνει πράγματα που το ενδιαφέρον. Δημιουργώ συνθήκες κατά τις οποίες να έχει ελεύθερο χρόνο. Σέβομαι τα δικαιώματά του και αρχίζω και του δίνω ευθύνες και του δείχνω ποιες είναι οι δικές του υποχρεώσεις.
Λαμβάνω υπόψη μου τη γνώμη του για πράγματα και αποφάσεις που το αφορούν. Δεν το φορτώνω με υψηλούς στόχους και προσδοκίες που δεν συμμερίζεται. Από μικρή ηλικία ελέγχω τη χρήση του ίντερνετ, της τηλεόρασης και των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Το στηρίζω, του τονώνω την αυτοπεποίθηση και το να έχει καλή εικόνα για τον εαυτό του και υγιή σχέση με το σώμα του.
Είμαι κοντά στο παιδί επίσης σημαίνει παίζω μαζί του. Ακόμα και στην εφηβεία τα παιδιά συνεχίζουν να έχουν ανάγκη το παιχνίδι και συνεχίζουν να θέλουν να παίζουν. Αν έχουν συνηθίσει να αφιερώνετε χρόνο και να παίζετε μαζί τους συνεχίστε να το κάνετε με ακόμα μεγαλύτερο ζήλο. Μπορεί να αλλάζουν τα παιχνίδι και οι συνήθειες, τους είναι όμως σημαντικό να ξέρουν ότι είστε ακόμα συμπαίκτες ή αντίπαλοι… ανάλογα το παιχνίδι. Ωστόσο, αντίπαλοι είστε μόνο στα παιχνίδια. Στην καθημερινότητα είστε γονείς, ούτε διαιτητής ούτε κριτής της ζωής τους. Έχετε ευθύνη και συγκεκριμένο ρόλο. Κι αυτό δεν αλλάζει στην ουσία κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής τους, απλώς διαμορφώνεται ανάλογα με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της κάθε ηλικίας.
Η επαφή, η αγάπη, η ειλικρίνεια, η κατανόηση, η αποδοχή και ο σεβασμός όταν καλλιεργούνται από την πρώτη μέρα της ζωής τους ώστε να ισχύουν αμφίδρομα και να είναι αμοιβαία, τότε δεν θα υπάρχουν τοίχους/τείχη ανάμεσά σας ούτε πόρτες σφραγισμένες.