Όταν συνειδητοποιούμε ότι μοιάζουμε πάρα πολύ στα παιδιά μας
Πώς μπορούμε σύμφωνα με την μπλόγκερ Katie Blackburn, να αρχίσουμε να δίνουμε στα παιδιά μας το καλό παράδειγμα
Είχα βγάλει μια όμορφη φωτογραφία και αναζητούσα μια εντυπωσιακή και συγκινητική λεζάντα για να συνοδεύσω τη στιγμή – κάτι για τη χαρά της ζωής με τρία παιδιά, φαντάζομαι. Και τότε, η πεντάχρονη κόρη μου ήρθε από το δωμάτιό της λέγοντάς ξανά και ξανά «Μαμά! Μαμά!». Ένας από τους μικρότερους αδερφούς της δεν ήθελε να μοιραστεί τα παιχνίδια του μαζί της φωνάζοντάς της «όχι, αδελφούλα!». Ένα έχω να σας πω, τα πεντάχρονα κορίτσια έχουν αισθήματα και μάλιστα έντονα, γεγονός που στο σπίτι μας μεταφράζεται σε δραματικές σκηνές και ψεύτικα δάκρυα.
Ξέρω ότι το καλύτερο που έχω να κάνω σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να δράσω. Να σταματήσω ό,τι κάνω, να της μιλήσω για τα συναισθήματά της αλλά και να της εξηγήσω ότι τα μικρότερα αδερφάκια της δεν είναι ακόμα σε θέση να μοιραστούν, όπως εκείνη. Οι καβγάδες ανάμεσα στα αδέρφια είναι ιδανικές στιγμές για μάθηση, έτσι και εκείνη τη στιγμή είχα κυριολεκτικά στα πόδια μου μια ευκαιρία να βοηθήσω την κόρη μου να γίνει λίγο πιο ώριμη και σοφή προτού επιστρέψει στο δωμάτιό της.
Όμως, αυτό που έκανα ήταν να της πω να περιμένει να τελειώσω ό,τι κάνω.
Σε περίπτωση που δεν θυμάστε, εκείνη τη στιγμή εργαζόμουν σκληρά πάνω σε μια λεζάντα στο Instagram.
Συνέχισε να μου λέει το πρόβλημά της αλλά εγώ δεν είχα καμία διάθεση να αποσπάσω την προσοχή μου από τα βαθυστόχαστα λόγια που ετοιμαζόμουν να απευθύνω σε αγνώστους στο Ίντερνετ και, Θεέ μου, πόσο κουραστική ήταν αυτή η γκρίνια! Έτσι, της έβαλα τις φωνές και της είπα να σταματήσει να παραπονιέται και να πάει να το λύσει. Τρία παιδιά πέντε, τριών και δύο ετών είναι σε θέση να λύνουν τις μεταξύ τους διαφορές, έτσι δεν είναι; Ιδιαίτερα όταν η μαμά είναι απασχολημένη με κάτι εξαιρετικά σημαντικό όπως τα social media.
Δύο μέρες μετά, η πεντάχρονη κόρη μου χάζευε στο τάμπλετ, καθισμένη στον καναπέ. «Πέντε ακόμα λεπτά και μετά το κλείνουμε, Χάρπερ», την προειδοποίησα. Δεν απάντησε, υιοθετώντας την κλασική αντίδραση των περισσότερων παιδιών (και ενηλίκων, ίσως) που βρίσκονται μπροστά σε μια οθόνη. Όταν όμως θεώρησα ότι πέρασαν τα πέντε λεπτά, την ξαναπλησίασα και της είπα: «Τέλος χρόνου!».
Αμέσως εκείνη έβαλε τις φωνές: «Μαμά, δεν τελείωσε το επεισόδιο! Όχι, όχι, πρέπει να το δω!».
Δεδομένου ότι την είχα προειδοποιήσει πριν από πέντε λεπτά, δεν θα ένιωθα ιδιαίτερα άσχημα να της πάρω το τάμπλετ από τα χέρια, έτσι έμεινα σταθερή στη θέση μου: «Με συγχωρείς Χάρπερ, είναι ώρα να το κλείσουμε. Είχες πολύ χρόνο στη διάθεσή σου, αλλά τώρα πρέπει να κάνουμε μπάνιο και να κοιμηθούμε».
Ακόμα και αν αφήσουμε στην άκρη τα ελαφρώς τσιτωμένα νεύρα μιας μαμάς στις 7 το απόγευμα, όταν μια μαμά λέει «τέλος χρόνου», σημαίνει τέλος χρόνου. Θέλω τα παιδιά που μεγαλώνω να σέβονται και να ακούν ό,τι τους λέω και προσπαθώ να εφαρμόσω αυτό τον κανόνα με κάθε κόστος. Έτσι, συνέχισα να τσακώνομαι με την κόρη μου για κάνα δυο λεπτά, μέχρι που την έπεισε η απειλή μου πως «δεν θα ξαναδείς τίποτα σε αυτό το τάμπλετ αν δεν μου το δώσεις αμέσως!». Τότε, μου το παραχώρησε απρόθυμα.
Τελικά, πέτυχα το αποτέλεσμα που ήθελα. Παρόλο που θα προτιμούσα να μην είχα τσακωθεί με την κόρη μου, άφησε το τάμπλετ και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. Αντικειμενικά, η μαμά είχε κερδίσει.
Αλλά στα μάτια της κόρης μου, είχα χάσει. Η κόρη μου δεν έμαθε τίποτα από αυτή την εμπειρία για τα κίνητρα μιας καλής συμπεριφοράς, απλώς υπέκυψε στην πίεση μιας απειλής. Για ένα γονιό, αυτό το γεγονός δεν συνιστούσε νίκη, αλλά μια αντίδραση από ένα πεντάχρονο βασισμένη στο φόβο, που έχει αποτέλεσμα μόνο όσο τα παιδιά μας μας φοβούνται. Μας σέβονται, όμως; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ακόμα και ένα πεντάχρονο μπορεί να ξεχωρίσει μια προφανή ασυνέπεια λόγων και πράξεων και πιστεύω ότι η στιγμή που άρχισα να χάνω το σεβασμό της ήταν όταν εγώ της είχα ζητήσει να μη με διακόψει.
Αν το καλοσκεφτώ, συνειδητοποιώ ότι μοιάζω πάρα πολύ στα παιδιά μου. Αποσυντονίζομαι όταν κάποιος με διακόπτει. Εκνευρίζομαι όταν δεν παίρνω αυτό που θέλω. Αντιδρώ όταν κάποιος άλλος προσπαθεί να κάνει κουμάντο στο χρόνο μου. Συχνά, αποτυγχάνω να υιοθετήσω τις συμπεριφορές που θέλω να ακολουθήσουν αυτοί οι μικροί άνθρωποι που φροντίζω. Αναγνωρίζοντας ωστόσο τις δικές μου αδυναμίες, είναι πιο εύκολο για μένα να αντιμετωπίσω με υπομονή και τις αδυναμίες των παιδιών μου, αντί απλά να τις τιμωρήσω.
