Πώς ο ελεύθερος και ο κοινός χρόνος με τα παιδιά μας βοηθάει την ανάπτυξη τους
Και γιατί η σημασία του δεν πρέπει να περνάει στα ψιλά γράμματα
Ακόμα και σε συνθήκες πανδημίας έχουμε καταφέρει το πρόγραμμα να είναι σχεδόν εξίσου πιεστικό με πριν. Ακόμα κι αν σώθηκε χρόνος από τη μείωση των μετακινήσεων, οι σχολικές ώρες και κάποιες από τις ώρες των δραστηριοτήτων αναπληρώθηκαν με τηλεκπαίδευση και διαδικτυακές δραστηριότητες. Ζούμε στην εποχή που στον Δυτικό κόσμο επιδιώκουμε να μεγαλώσουμε παιδιά που δεν θέλουμε να τους λείψει τίποτα. Αυτό όμως πέρα από το οικονομικό κόστος έχει και πολλές άλλες συνέπειες. Οι γονείς για να προσφέρουν όλα όσα θέλουν στα παιδιά τους, και σε εποχές οικονομικής κρίσης, αναγκάζονται να δουλεύουν πολλές ώρες με αποτέλεσμα να μειώνεται σημαντικά ο χρόνος που περνάνε με τα παιδιά τους.
Για να κάνουν αυτή την απουσία λιγότερο αισθητή αλλά και για να νιώθουν οι ίδιοι λιγότερο ένοχοι προσπαθούν είτε να βρουν δημιουργικούς τρόπους να απασχολούν τα παιδιά, φτάνοντας μερικές φορές στο σημείο να υπερφορτώνουν το καθημερινό πρόγραμμα των παιδιών με δραστηριότητες.
Με ένα υπερδραστήριο πρόγραμμα τα παιδιά δεν προλαβαίνουν να βαρεθούν αλλά και βιώνουν το αίσθημα της βαρεμάρας (και της απραξίας) ως κάτι κακό. Βλέποντας μάλιστα τους γονείς τους να είναι υπερδραστήριοι, θεωρούν πως αυτή είναι η φυσική κατάσταση στην οποία πρέπει να βρίσκονται.
Όταν οι δραστηριότητες αρχίζουν να μην αρκούν για να μείνουν τα παιδιά απασχολημένα, χρησιμοποιείται η λύση των υλικών αγαθών και των τεχνολογικών υποκατάστατων.
Το να δίνουμε λύσεις ωστόσο στην ανία των παιδιών ή το να φροντίζουμε για μια υπερέκθεση των παιδιών σε ερεθίσματα και εμπειρίες ή το να τους προσφέρουμε απλόχερα ό,τι μπορούμε να φανταστούμε, τους δημιουργούμε έναν κορεσμό χωρίς όμως να καλύπτουμε με αυτόν τον τρόπο βασικές συναισθηματικές τους ανάγκες.
Το πιο πολύτιμο λοιπόν δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά είναι ο χρόνος που μοιραζόμαστε μαζί τους. Τα παιδιά έχουν ανάγκη να νιώσουν την παρουσία μας στη ζωή τους. Τίποτα και κανένας δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη γονεϊκή επαφή και σχέση και σίγουρα ούτε τον γονεϊκό ρόλο.
Κι επειδή δεν χρειάζονται επιπλέον τύψεις στις ήδη υπάρχουσες των σημερινών γονιών – το κλειδί είναι στην ισορροπία και στην αρμονία.
Όταν μιλάμε για τον χρόνο που αφιερώνετε στα παιδιά δεν εννοούμε την αποκλειστικότητα ούτε αυτό να συμβαίνει εις βάρος των επαγγελματικών και λοιπών σας υποχρεώσεων.
Αλλά αναφερόμαστε στην συνειδητή δημιουργία ενός ισχυρού δεσμού με τα παιδιά σας… Αυτός ο δεσμός αφορά κοινό χρόνο για να παίζετε μαζί. Παιχνίδια που αρέσουν και στους δύο και δίνουν την ευκαιρία και στους δυο σας να αποφορτίζεστε, να χαλαρώνετε και να μιλάτε για όσα σας απασχολούν.
Κοινός χρόνος για αναγνωστική απόλαυση. Το να διαβάζετε παρέα όχι μόνο σας φέρνει κοντά αλλά δημιουργεί αφορμές για πολύ ενδιαφέρουσες και γόνιμες συζητήσεις. Το να διαβάζετε μαζί μια ιστορία και μετά να τη συζητάτε, να λέτε τι σας άρεσε, τι σας έκανε εντύπωση ή να φτιάχνετε δικές σας διαφορετικές ιστορίες δημιουργεί ένα κοινό μονοπάτι στη φαντασία και τη δημιουργικότητα.
Κοινός χρόνος για βαρεμάρα. Αυτός ίσως πέφτει στα ψιλά γράμματα… αλλά είναι εξαιρετικά σημαντικός. Το να μην κάνετε τίποτα μαζί με τα παιδιά σας είναι ένας χρόνος ξεκούρασης κι αποενοχοποίησης. Για να είστε καλά και να περνάτε καλά με τα παιδιά δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνετε οπωσδήποτε κάτι.
Η προσοχή, η τρυφερότητα, η αγάπη και η φροντίδα που χρειάζονται τα παιδιά από τους γονείς τους δεν είναι κάτι υλικό, κάτι μετρήσιμο ούτε κάτι που μπορεί να μπει σε κουτάκια και οδηγίες. Είναι αυτό όμως που δίνει στα παιδιά τα σημαντικότερα εφόδια. Τα κοινά βιώματα, οι κοινές αναμνήσεις, βάζουν γερές βάσεις εμπιστοσύνης, ειλικρίνειας και επικοινωνίας – και βοηθούν τα παιδιά να ανακαλύψουν τον εαυτό και τον κόσμο τους, να σταθούν στα πόδια τους και να πιστέψουν στις δυνάμεις τους.
