«Νέες μαμάδες, η ζωή μπορεί να είναι δύσκολη αυτή τη στιγμή, αλλά θα γίνει καλύτερη»

Χτες περίμενα με τα παιδιά μου σε ένα πλανητάριο να αρχίσει η προβολή. Χωρίς να κάθεται κανένα στην αγκαλιά μου, χωρίς κανένα να κλαίει, χωρίς να προσπαθώ να νανουρίσω κανένα μωρό.

Τα τέσσερα παιδιά μου κι εγώ, καθισμένοι στη σειρά, περιμέναμε να ξεκινήσει ένα πρόγραμμα 40 λεπτών. Την ώρα της ανακοίνωσης από το μικρόφωνο, που υποδείκνυε τις εξόδους κινδύνους, δεν με διαπέρασε κανένα ρίγος πανικού. Δεν ανησύχησα μήπως κάποιο από τα παιδιά μου θα άρχιζε ξαφνικά να κλαίει. Δεν με κατέβαλαν ανησυχίες του τύπου: Μήπως έπρεπε να αφήσω στο σπίτι κάποιο από αυτά; Ήταν αρκετά ασφαλή μαζί μου;

Όταν τα φώτα χαμήλωσαν άπλωσα το χέρι μου να πιάσω τη μικρότερη κόρη μου, αλλά εκείνη το έπιασε με τα δικά της χεράκια, το σήκωσε και επανέφερε σε εμένα σαν να ήθελε να μου πει: «αυτός είναι ο δικός μου χώρος».

Αμέσως με κατέβαλε η θλίψη. Δεν με είχε ανάγκη πια; Αλλά αυτό το συναίσθημα εξαφανίστηκε αστραπιαία, προτού να προλάβει ο εγκέφαλός μου να το αντιληφθεί πλήρως. Βούλιαξα λοιπόν στην καρέκλα μου, χαρούμενη και ξαφνιασμένη. Ίσως τελικά να περνούσα καλά.

Γιατί είχε φτάσει η στιγμή, για την οποία μου μιλούσαν εδώ και χρόνια:

Η στιγμή που τα πράγματα θα βελτιώνονταν.

Έξι εβδομάδες προτού ολοκληρώσουμε μια διακρατική υιοθεσία, με επισκέφτηκε μια άλλη μαμά που είχε υιοθετήσει, λίγο μεγαλύτερη από εμένα, η οποία είχε περάσει από την ίδια διαδικασία τέσσερις φορές. Κατέληξα να τη βομβαρδίζω με ερωτήσεις και να ακούω τις συμβουλές της.

Μετά από μία περίπου ώρα την ευχαρίστησα που με επισκέφτηκε και που αφιέρωσε χρόνο για να με βοηθήσει. Που μου είχε σταθεί ως πρότυπο και φίλη. Που είχε γεμίσει προκαταβολικά το ποτήρι μου, το οποίο και οι δυο ξέραμε ότι θα άδειαζε μέσα στους επόμενους μήνες.

Καθώς έβγαινε από το σπίτι, σταμάτησε στα μέσα του διαδρόμου της αυλής. Και ενώ εγώ στεκόμουν ακόμα στο κατώφλι, γύρισε και μου φώναξε, με μια καλοσύνη που έχει ανάγκη κάθε νέα μαμά:

«Και να θυμάσαι, τα πράγματα θα βελτιωθούν».

Ένευσα, ίσως λίγο βουρκωμένη.

«Το ξέρω ότι το γνωρίζεις ήδη από τα άλλα παιδιά σου, αλλά πιθανότατα θα φτάσεις σε ένα σημείο που θα κλαις και θα νιώθεις μπερδεμένη και θα αναρωτιέσαι γιατί το έκανες, τότε όμως θέλω να θυμηθείς ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν».

Αυτός δεν είναι ο μεγάλος μας φόβος, όταν τα παιδιά μας είναι μικρά; Όσο κι αν τα αγαπάμε, αισθανόμαστε κουρασμένες, εξαντλημένες, άδειες και φοβόμαστε ότι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Ότι έχουμε εγκλωβιστεί σε έναν αιώνιο κύκλο νανουρίσματος και ταΐσματος και αλλάγματος.

Θέλαμε τη μητρότητα, αλλά νιώθουμε και παγιδευμένες σε αυτήν.

Όταν έγινα για πρώτη φορά μητέρα, δεν ένιωθα νευρική. Αλλά εκ των υστέρων, ήμουν. Είναι δύσκολο να μην ανησυχείς για το φαγητό του μωρού σου, τον ύπνο του, τα σπυράκια, τα εξανθήματα, το αν αναπνέει. Ειδικά αν δεν έχεις κοιμηθεί για πάνω από δύο συνεχόμενες ώρες μέσα στις τελευταίες τρεις εβδομάδες και αισθάνεσαι ότι το στήθος σου έχει πάρει φωτιά.

Και τότε έρχεται η απελπισία. Τίποτα δεν συμβαίνει όπως πρέπει. Τίποτα δεν είναι σωστό. Η ζωή δεν είναι αυτό που νόμιζες. Ποτέ δεν αγάπησα τόσο το παιδί μου, δεν ήμουν τόσο σίγουρη ότι ήμουν αποτυχημένη, δεν είχα αντιπαθήσει τον άντρα μου και δεν είχα αμφισβητήσει το Θεό περισσότερο από εκείνους τους πρώτους μήνες της μητρότητας.

Αλλά βγάζεις τη μέρα και μετά την επόμενη και μετά τη μεθεπόμενη. Συνεχίζεις μέχρι που βρίσκεσαι σε ένα σημείο, δύο μήνες ή ένα χρόνο αργότερα, όπου συνειδητοποιείς ότι τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους. Βρίσκεις άβίαστα τον τρόπο με τον ύπνο, το φαγητό, το γάμο σου και τη δουλειά σου. Ή σε βρίσκει αυτός, ξαφνιάζοντάς σε.

See Also

Σημαντική εξέλιξη στη διάγνωση της επιλόχειας κατάθλιψης

(Πολλοί από εμάς, σε αυτή τη φάση, αποφασίζουν να κάνουν ένα ακόμα παιδί – απόφαση που κατανοώ απόλυτα, καθώς την πήρα ακόμα τρεις φορές.)

Αλλά με κάθε παιδί, κάθε φορά, όσο κι αν προετοιμαστώ, το μοτίβο είναι το ίδιο: ουτοπία, απελπισία, υπομονή και μετά τα πράγματα βελτιώνονται.

Ό,τι θα μου έδινε ένα στήριγμα, μια σιγουριά, κάτι να κρατηθώ, ήταν αυτό που δεν γνώριζα ότι είχα ανάγκη να ακούσω: όταν έγινα μητέρα για πρώτη και για δεύτερη φορά, είχα ανάγκη να μου πει κάποιος ότι θα τα κατάφερνα – ότι θα τα καταφέρναμε.

Ακόμα και όταν απέκτησα ένα τρίτο παιδί και υιοθέτησα ένα τέταρτο, είχα ανάγκη να μου το υπενθυμίσουν. Γιατί η μητρότητα σου προκαλεί μια ευχάριστη και ταυτόχρονα επώδυνη αμνησία.

Τα γράφω αυτά καθισμένη στη γωνιά μιας καφετέριας, πίνοντας έναν λάτε πλάι σε μια λίστα με υποχρεώσεις που έχω αρχίσει να ολοκληρώνω. Στο μεταξύ και τα τέσσερα παιδιά παίζουν στο σπίτι με τα ξαδέρφια τους, αρκετά μεγάλα πλέον να περνούν ώρες χωρίς εμένα, να βάζουν μόνα τους ένα ποτήρι νερό, να σκουπίζουν μόνα τους τον ποπό τους, μόνο με τη χαλαρή επίβλεψη του άντρα μου.

Απόψε θα βρεθούμε με συγγενείς και παρόλο που πρέπει να βοηθήσω τα μικρότερα παιδιά να γεμίσουν το πιάτο τους, δεν θα χρειαστεί να ταΐσω κανένα. Τα παιδιά μου πιθανότατα θα φάνε πάνω από ένα επιδόρπιο και θα αργήσουν να κοιμηθούν, αλλά δεν θα αγχωθώ να φύγω νωρίς ή δεν θα με κυριεύσει η ανησυχία αν παρατείνω την επίσκεψή μου, ανίκανη να την απολαύσω.

Επίτρεψέ μου λοιπόν, νέα μαμά, να έχω αυτό το προνόμιο. Ως ελαφρώς μεγαλύτερη, ελαφρώς πιο προχωρημένη σε αυτό το ταξίδι. Παρακολούθησέ με ενώ βγαίνω από αυτό το καφέ και επιστρέφω σπίτι να σε διαβεβαιώνω και να σου υπενθυμίζω το εξής:

Η ζωή μπορεί να είναι δύσκολη αυτή τη στιγμή, αλλά θα γίνει καλύτερη.