Θεία… ευλογία!
Το να μεγαλώνεις με θείες/θείους είναι πραγματικά μεγάλη ευτυχία
Ο μεγαλύτερος λόγος που στεναχωριέμαι που δεν μπόρεσα να κάνω δεύτερο παιδί είναι γιατί ο γιος μου δεν θα νιώσει τη χαρά να έχει αδέρφια και την εξίσου μεγάλη χαρά να γίνει θείος – ευτυχώς εκείνος έχει και θείο και θεία και τουλάχιστον θα νιώσει μέρος αυτής της χαράς όταν γίνουν γονείς τα ξαδέρφια του. Προσωπικά δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον αδερφό μου αλλά ούτε και τη ζωή του γιου μου χωρίς να έχει τον αδερφό μου στη ζωή του. Όμως και οι δικές μου αναμνήσεις από τους θείους και τις θείες μου, τους αδερφούς και τις αδερφές δηλαδή των δικών μου γονιών, είναι από τις πιο πολύτιμες της παιδικής μου ηλικίας.
Το να είσαι θείος/θεία ή το να μεγαλώνεις με θείους/θείες είναι πραγματική ευλογία. Σε πολλές οικογένειες οι θείοι/ες παίζουν σημαντικό ρόλο κι αποτελούν βασικά μέλη. Έχουν και αναπτύσσουν ένα μοναδικό δέσιμο με τα ανίψια τους. Νιώθουν και διοχετεύουν απίστευτη αγάπη ενώ σε διάφορες καταστάσεις διατηρούν μια αντικειμενική ματιά και μια πιο ψύχραιμη πολλές φορές αντιμετώπιση απ’ ό,τι οι γονείς των παιδιών. Συνδυάζουν πολλές από τις αρετές και τις ιδιότητες των γονιών έχοντας ωστόσο λιγότερο άγχος, μικρότερη ενδεχομένως ευθύνη, κάτι που στα μάτια των παιδιών τούς κάνει να φαίνονται πιο διασκεδαστικοί από τους γονείς τους.
Οι θείοι/θείες είναι οικογένεια αλλά ταυτόχρονα είναι και κάτι σαν φίλοι! Τα παιδιά αναπτύσσουν εύκολα μαζί τους μια σχέση ζωής που τη χαρακτηρίζει κυρίως η άνεση και η ειλικρίνεια. Νιώθουν πολύ πιο εύκολα την άνεση να πουν, να ρωτήσουν, να εξομολογηθούν κάτι απ’ ό,τι καμιά φορά στους γονείς τους. Ζητάνε τη γνώμη τους για διάφορα θέματα και τους εμπιστεύονται.
Όταν ένα παιδί έχει την ευκαιρία να μεγαλώνει κοντά σε έναν θείο/θεία πέρα από το ότι μεγαλώνει με περίσσευμα αγάπης, τονώνεται η εμπιστοσύνη και η αυτοπεποίθησή του. Μπορεί οι θείοι/θείες να τους κάνουν πολλά χατίρια και δώρα αλλά δεν τα κακομαθαίνουν και δεν είναι αυτός ο λόγος που έχουν αδυναμία ο ένας στον άλλον – ούτε είναι αυτό στο οποίο στηρίζεται η σχέση τους. Οι θείες/θείοι είναι πολλές φορές η φωνή της λογικής, είναι αυτό που τα παιδιά θα ακούσουν πιο εύκολα αν λέγεται από εκείνους παρά από τους γονείς τους – ακόμα κι λένε ακριβώς το ίδιο, με διαφορετικά ίσως λόγια. Επιπλέον είναι μια ακόμα γνώμη, μια γνώμη που εμπιστεύονται, από έναν άνθρωπο που τους ξέρει καλά αλλά δεν έχει το ψυχικό φορτίο ενός γονιού.
Από τους/τις θείους/θείες τα παιδιά μαθαίνουν την αξία της μεγάλης οικογένειας, μαθαίνουν να μοιράζονται, να παίρνουν και να δίνουν αγάπη, μαθαίνουν να ακούνε και να εμπιστεύονται. Οι θείοι/θείες μαθαίνουν στα παιδιά υπευθυνότητα, τρόπους, και αξίες. Δεν χάνουν γενέθλια, σχολικές γιορτές, δραστηριότητες, είναι οι καλύτεροι baby-sitters, μπορεί να είναι αυστηροί αλλά με πιο διασκεδαστικό τρόπο, βάζουν όρια στα παιδιά – τα οποία όρια τα παιδιά (για έναν ανεξήγητο ρόλο) από εκείνους τα αποδέχονται πιο εύκολα! Οι θείοι/θείες είναι πάντα κοντά στα παιδιά… ακόμα κι όταν τους χωρίζουν χιλιόμετρα – και είτε έχουν είτε δεν έχουν δικά τους παιδιά, τα ανίψια τους τα λατρεύουν!
