Νέα έρευνα λέει ότι οι μαμάδες βρίσκουν περισσότερη χαρά στη γονεϊκότητα από ό,τι περίμεναν

Είναι δυνατόν η μητρότητα… να μην είναι τόσο άσχημη; Ή τουλάχιστον πιο θετική —ναι, θετική— από αυτό που μας τροφοδοτεί ο αλγόριθμος των social media;

Μια νέα έρευνα σε περισσότερες από 5.000 μητέρες από το Peanut, μια εφαρμογή για όσους ασχολούνται με τη γονιμότητα, την εγκυμοσύνη, τη μητρότητα ή την εμμηνόπαυση, διαπίστωσε ότι το 84% των μητέρων πιστεύουν ότι η ανατροφή των παιδιών δεν απεικονίζεται με ακρίβεια στο περιεχόμενο που καταναλώνουν.

Αυτό πιθανότατα δεν αποτελεί έκπληξη: το 91% των μητέρων λένε ότι ένιωσαν περισσότερη χαρά και πληρότητα από ό,τι αναμενόταν και το 81% πιστεύει ότι πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στις θετικές πτυχές της γονεϊκότητας.

Οι χαρές της γονεϊκότητας

Η έρευνα του Peanut είναι μέρος μιας ευρύτερης καμπάνιας που έχει σκοπό να μετατοπίσει την αφήγηση σχετικά με την πραγματικότητα της ανατροφής των παιδιών σε μια πιο θετική από ό,τι έχουμε δει στην ψηφιακή εποχή. Περιλαμβάνει ένα βίντεο που ξεκινά με πολλούς τρόπους για να περιγράψει τη μητρότητα: εκπληκτική, δύσκολη, προκλητική, όμορφη… και περίπλοκη.

Στη συνέχεια, μπαίνει σε μια σταθερή ροή πρωτοσέλιδων και μεταδίδει τμήματα ειδήσεων που αναφέρουν το άγχος και τον τρόμο γύρω από τους γονείς. Ένας τίτλος του Vox λέει, “Πώς οι millennials έμαθαν να φοβούνται τη μητρότητα.”

Γίνεται λόγος για τη μείωση των ποσοστών γεννήσεων, το ψυχικό φορτίο και διάφορα άλλα σημεία πόνου, μερικά από τα οποία αναφέρθηκαν από τον γενικό χειρουργό Vivek Murthy όταν εξέδωσε μια συμβουλή τον Αύγουστο του 2024 σχετικά με την ψυχική υγεία και την ευημερία των σημερινών γονέων.

Στη συνέχεια, υπάρχει μια απότομη στροφή σε πιο ήσυχες στιγμές – μια μητέρα που θηλάζει, αγκαλιάζει το μωρό στο κρεβάτι της και περνάει ευχάριστα κατά τη διάρκεια των γευμάτων.

Η έρευνα του Peanut διαπίστωσε ότι απλές στιγμές όπως πρωινές αγκαλιές (62%), αυθόρμητο γέλιο (57%) και βλέποντας ένα παιδί να αναπτύσσει νέες δεξιότητες (52%) έφερναν στις μαμάδες περισσότερη χαρά παρά αγωνία, ακριβές.

Αλλάζοντας την αφήγηση της αντροφής

Στα χρόνια και στη δεκαετία του 2010 -όταν το “Mommy blogging” ήταν στο αποκορύφωμά του και το Instagram ήταν ένα νέο λαμπερό παιχνίδι γεμάτο στρώσεις προϊόντων σε ροζ σκηνικά χιλιετίας- το περιεχόμενο ήταν συχνά μια ατελείωτη κύλιση κατορθωμάτων.

Υπήρχαν χαμογελαστά παιδιά με συντονισμένα (αλλά όχι ταιριαστά) ρούχα μπροστά από ένα τζάκι τα Χριστούγεννα. Μαμάδες (συνήθως λευκές και αδύνατες) σε φιλόξενες γωνιές ανάγνωσης που κοιτάζουν έξω από τα παράθυρα με μαγική θέα. Μια «ειλικρινής» (χορογραφημένη) στιγμή παρηγοριάς το πρωί της Κυριακής. Περίτεχνες οικογενειακές διακοπές.

Αν αυτή ήταν η πραγματική τους ζωή — είναι οκ.

Αλλά πολλοί άνθρωποι ένιωσαν ανεπαρκείς και μια νέα αφήγηση εμφανίστηκε τη δεκαετία του 2020 (πιθανότατα λόγω της πανδημίας και επίσης της «πιο αληθινής» ατμόσφαιρας των τροχών στο TikTok). Το αόρατο φορτίο μπήκε στο κύριο λεξικό — και δεν ήταν καθόλου νωρίς. Υπήρχαν υπενθυμίσεις ότι είμαστε όλοι καλοί γονείς και κανένας δεν είναι τέλειος. Οι φωτογραφίες των μαμάδων που κοιτούσαν έξω από τα παράθυρα σε κάτι ειδυλλιακό αντικαταστάθηκαν από φωτογραφίες που κλαίνε αφού κάτι πήγε στραβά, κάπου.

Και πάλι, δεν το λέω αυτό για να ντροπιάσω τις μητέρες – σίγουρα έχω κλάψει πολύ. Και δεν λέω ότι η γονεϊκότητα είναι εύκολη. Ωστόσο, το μήνυμα που επικράτησε ήταν: Η μητρότητα είναι τόσο δύσκολη, που μπορεί να μην αξίζει τον κόπο.

Για να είμαστε ξεκάθαροι, αυτή η αφήγηση υπήρχε πριν από την πανδημία, αλλά μια παγκόσμια κρίση δημόσιας υγείας και οι πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπως το TikTok πρόσφεραν χρόνο και μέρος για να πούμε δυνατά τα δύσκολα μέρη. Ενώ οι καλές πτυχές ήταν σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πριν το 2019, τόσοι πολλοί άνθρωποι που ήξερα μου έλεγαν συνέχεια για το πόσο φρικτή ήταν η γονεϊκότητα και πώς θα κατέστρεφε ουσιαστικά τη ζωή μου, θα αφαιρούσε την ικανότητά μου να ασχολούμαι με χόμπι και δεν εννοώ ότι δεν θα έπινα ποτέ ξανά κρασί.

Αγκαλιάζοντας τα θετικά της μητρότητας

Ήθελα να γίνω συγγραφέας και μητέρα σε όλη μου τη ζωή —αλλά το κομμάτι της μητρότητας ήταν αδιαπραγμάτευτο— και βρήκα τον εαυτό μου να αγχώνεται. Ξαφνικά άρχισα να συναναστρέφομαι τακτικά με γυναίκες που ήταν πολύ ειλικρινείς ως προς το ότι δεν ήθελαν παιδιά επειδή «απλώς σου κλέβουν την ελευθερία».

Η μητρότητα δεν έχει καταστρέψει την καριέρα ή το σώμα μου και δεν έχει κλέψει την αυτονομία μου. Αφού απέκτησα το παιδί μου, άφησα τη δουλειά μου στην πόλη και επιδίωξα τον στόχο μου να γράφω με πλήρη απασχόληση, τελικά «κλίνοντας» σε κάτι που μου άρεσε πραγματικά. Ενώ συνεχίζω αρκετές παλιές μου δραστηριότητες και πρόσθεσα και κάποιες καινούργιες.

Διαβάζω για να τελειώσω τη νύχτα. Κάνω μεγαλύτερη προσπάθεια να επανασυνδεθώ με την οικογένεια και τους φίλους με τους οποίους έχασα την επαφή κατά τη διάρκεια των σκοτεινών ημερών της πανδημίας. Οι αρνητές είχαν δίκιο για ένα πράγμα: Οι συγκεντρώσεις μας είναι πιο ήμερες και περιλαμβάνουν ελάχιστο έως καθόλου κρασί, αλλά τα εσωτερικά μου όργανα νιώθουν ευγνωμοσύνη.

Αλλά, όπως και οι ερωτηθέντες Peanut, οι αγαπημένες μου στιγμές είναι αυτές στο σπίτι. Το να καμαρώνω τον γιο μου να μεγαλώνει είναι απίστευτη πηγή δύναμης και χαράς. Είναι αξιολάτρευτος όταν παίζει με το νέο μας γατάκι. Ακούγοντας το παιδί μου στο πίσω κάθισμα σε οδικές εκδρομές και διαδρομές στην πόλη κυριολεκτικά με κάνει να νιώθω ζεστασιά μέσα μου.

Αυτές οι στιγμές προσφέρουν περισσότερη αυθεντική χαρά από οποιαδήποτε άλλη κατάκτηση οροσήμου ή προσωπική νίκη. Και όχι, δεν γίνονται πρωτοσέλιδα, αλλά σαφώς δεν είμαι μόνη με τα συναισθήματά μου. Οπότε, ίσως οι τίτλοι πρέπει να στραφούν ξανά σε πιο θετικές αποχρώσεις.

Η ανατροφή των παιδιών είναι ακόμα δύσκολη και όχι για όλους

Το Peanut είναι σωστό: Η μητρότητα και η αφήγηση γύρω από αυτήν είναι περίπλοκη, ειδικά σε έναν κόσμο που συνεχώς καταρρέει. Ανέφερα την αυτονομία παραπάνω και είμαι τυχερήπου ζω σε μια κατάσταση όπου έχω αυτονομία γύρω από τις αναπαραγωγικές επιλογές. Οι φίλες μου έχουν επίσης κάθε δικαίωμα να μην θέλουν παιδιά – η μητρότητα δεν είναι «τα πάντα», ούτε καν για μένα (αυτό είναι πάρα πολύ μεγάλη πίεση για να ασκήσω στο παιδί μου). Αν και σίγουρα δεν μου «κατέστρεψε τα πάντα» (και δεν νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε τόσο σαρωτικές γενικές δηλώσεις), άλλοι άνθρωποι μπορεί να οραματίζονται έναν τρόπο ζωής χωρίς παιδιά και δεν υπάρχει τίποτα λάθος ή εγωιστικό σε αυτό. Το να έχεις παιδιά που δεν θέλεις για να τσεκάρεις ένα κουτάκι είναι πιο εγωιστικό.

Άλλοι δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και η βοήθεια για τη γονιμότητα και η υιοθεσία δεν λειτουργούν για όλους για διάφορους υλικοτεχνικούς, συναισθηματικούς και οικονομικούς λόγους.

Μπορούμε να κρατήσουμε χώρο για όλες αυτές τις καταστάσεις. Μπορούμε επίσης να κρατήσουμε χώρο για το μεγαλύτερο παράπονό μου σχετικά με την τρέχουσα, κυρίαρχη αφήγηση ανατροφής των παιδιών – συχνά σχεδόν κατηγορεί τα ίδια τα παιδιά για το άγχος της φροντίδας. Σίγουρα, η ανατροφή ενός ανθρώπου με αναπτυσσόμενο εγκέφαλο, περιορισμένο έλεγχο των παρορμήσεων και έναν τόνο αναγκών που δεν μπορεί να εκπληρώσει από μόνο του (για αρκετά χρόνια) είναι εγγενώς πρόκληση.

Ωστόσο, το πιο σημαντικό πρόβλημα είναι ότι οι χώρες στον δυτικό κόσμο συνεχίζουν να αποφασίζουν ότι η ανατροφή των παιδιών μοιάζει περισσότερο με το τρέξιμο σε μαραθώνιο παρά με λακρός – μια ατομική επιδίωξη και όχι ένα ομαδικό άθλημα που περιλαμβάνει γονείς και μη γονείς.

Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την επόμενη γενιά, πράγμα που σημαίνει ότι θα υιοθετήσουμε πολιτικές όπως η άδεια μετ’ αποδοχών και η εκ νέου ανάδυση από τον γκρεμό παιδικής φροντίδας που το έκανε δύσκολο για τους παιδικούς σταθμούς (απαραίτητο για πολλούς γονείς που αναγκάζονται να επιστρέψουν στη δουλειά εβδομάδες μετά την απόκτηση παιδιού). Πράγματι, το 89% των μητέρων στην έρευνα Peanut απάντησαν ότι πιστεύουν ότι τα τρέχοντα συστήματα κοινωνικής υποστήριξης είναι ανεπαρκή. Δεν πρέπει να αγνοούμε την ανάγκη για περισσότερη υποστήριξη ή ότι η ανατροφή των παιδιών είναι δύσκολη.

Αλλά δεν χρειάζεται να παραιτηθούμε από τη χαρά στη διαδικασία—όχι γιατί θα αφαιρέσει τα δύσκολα, αλλά γιατί η χαρά είναι πιο απαραίτητη για να ξεπεράσουμε πιθανές δυσκολίες. Οι πρωινές αγκαλιές μας δίνουν κάτι να κρατήσουμε – έναν λόγο για να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά, μια ανάσα τη φορά – μέχρι την επόμενη μικρή στιγμή που φέρνει ένα τεράστιο χαμόγελο.