«Είναι λες και μέσα σε μία νύχτα, ο μπέμπης μου μεταμορφώθηκε σε ένα επτάχρονο αγόρι»
Ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου, και το μωρό που κρατούσες στην αγκαλιά σου έχει γίνει ένα μεγάλο παιδί. Αυτή την παράξενη εμπειρία περιγράφει η Αμερικανίδα αρθρογράφος και μαμά δύο παιδιών K. LeClair
Αφού βάζω για ύπνο τον 7χρονο γιο μου, όταν όλος ο θόρυβος της ημέρας έχει γίνει σιωπή, οι σκέψεις μου είναι ο πιο δυνατός ήχος στο δωμάτιο. Καταρρέω στον καναπέ μετά από μια ακόμα καταιγιστική μέρα, και τότε νιώθω έναν ήπιο πόνο να εμφανίζεται στο στήθος μου. Κρατάω την αναπνοή μου μέχρι να μην έχω άλλη επιλογή παρά να επικεντρωθώ στη ραγδαία ταχύτητα με την οποία περνάει ο χρόνος.
Ξαφνικά νιώθω πανικό και το μυαλό μου θολώνει ενώ προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που αληθινά κοίταξα το αγόρι μου, την τελευταία φορά που αληθινά τον κράτησα αγκαλιά, την τελευταία φορά που με είχε αληθινά ανάγκη. Με κάθε ανοιγοκλείσιμο των ματιών μου εκείνος μεγαλώνει και γίνεται αυτός που προορίζεται να γίνει γρηγορότερα από όσο το θεωρούσα δυνατό.
Πάει το μωρό που η επιβίωσή του εξαρτιόταν από εμένα. Πάει το αγοράκι που διαρκώς αναζητούσε σε εμένα καθοδήγηση και επιδοκιμασία. Τώρα είναι ένα 7χρονο αγόρι με ακλόνητη αυτοπεποίθηση στις επιλογές του, σκέψεις αποκομμένες από τις δικές μου και μια βαθιά επιθυμία για ανεξαρτησία. Κατά κάποιον τρόπο, είναι λες και αυτή η μεταμόρφωση συνέβη μέσα σε μία νύχτα. Αλλά ο χρόνος που έχει περάσει λέει άλλα. Αφιερώσαμε επτά χρόνια για να φτάσουμε ως εδώ. Απλώς δεν περίμενα ότι θα περνούσαν τόσο γρήγορα. Δεν ήξερα ότι στα 7 του ήδη θα έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τον κόσμο που υπάρχει έξω από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας.
Σε αυτό που τώρα μοιάζει μακρινό παρελθόν, όταν είμασταν μόνο εγώ και το γλυκό μου μωρό, παγιδευμένοι σε έναν κύκλο από ατελείωτα γεύματα, αλλάγματα πάνας και εκπαίδευση ύπνου, ο χρόνος έμοιαζε να εκτείνεται μπροστά μας μέχρι το άπειρο. Εκείνα τα πρώτα χρόνια, που είσαι νέα μαμά, η ζωή είναι τόσο γεμάτη με ορόσημα που ούτε που συνειδητοποιείς το σημαντικό και πολύτιμο χρόνο που γλιστράει ανάμεσα στα εξαντλημένα δάχτυλά σου.
Απλώς, επιβιώνεις. Καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες καφεΐνης για να διασχίσεις την ομίχλη. Σε εκείνη τη φάση, είσαι σωματικά ανίκανη να φανταστείς πόσο γρήγορα εσύ και το παιδί σου θα περάσεις στο επόμενο στάδιο της ζωής σου, ενώ τρέχεις μέσα στη μέρα, σταματώντας σπάνια να πάρεις μια ανάσα και να ζήσεις τη στιγμή. Κανένας δεν σου λέει ότι θα γυρίσεις να κοιτάξεις το μωρό σου αλλά εκείνο το μωρό δεν θα υπάρχει πια.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό το αγόρι, ο πρωτότοκός μου, δεν επρόκειτο να είναι δικός μου για πάντα, παρά τα όσα μου λέει η καρδιά μου κάθε φορά που τον βλέπω να κάνει ένα ακόμα βήμα προς τον έξω κόσμο. Θέλω να φωνάξω: «Πού πηγαίνεις; Μού ανήκεις!». Αλλά ανέκαθεν προοριζόταν να προχωρήσει και να αφήσει το δικό του σημάδι. Όπως η ενδομήτριος ζωή του δεν θα κρατούσε για πάντα, έτσι και η παραμονή του στο σπίτι μου δεν θα είναι για πάντα. Θα βρίσκεται εδώ αρκετά για να βρει το δρόμο του, να ωριμάσει, και να περάσει, τότε, στην επόμενη φάση του.
Όταν έκλεισε τα 7, αυτή η συνειδητοποίηση ήρθε από το πουθενά και με χτύπησε σαν κεραυνός. Ξαφνιάστηκα, σαν να με είχε ρίξει κάτω ο άνεμος. Φυσικά, έτσι επρόκειτο να γίνουν τα πράγματα. Οι εποχές αλλάζουν, το ρολόι προχωρά σιωπηρά από το ένα λεπτό στο επόμενο και τα παιδιά, αναπόφευκτα, μεγαλώνουν. Το ξέρω. Απλώς δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι να γίνει επτά. Υποθέτω ότι καθώς προχωρούσα με σκυμμένο το κεφάλι, δεν είχα δώσει προσοχή. Εδώ είμαστε λοιπόν.
Έχω κάνει φιλότιμες προσπάθειες να παρατείνω περισσότερο τη στιγμή. Νιώθω το βάρος του σώματός του, που ολοένα μεγαλώνει, ενώ πέφτει στην αγκαλιά μου, τα σαλιάρικα φιλιά που συνεχίζει να μου δίνει με αγάπη, αλλά μόνο την ώρα του ύπνου, φυσικά. Την έκφραση του προσώπου του που κάθε μέρα που περνάει δίνει τη θέση του στο πρόσωπο ενός ώριμου αγοριού, που μοιάζει όλο και λιγότερο με το αγοράκι μου.
Έχω προσπαθήσει να κρατήσω περισσότερο πατημένο το κουμπί της «παύσης» και να σκεφτώ συνειδητά αυτά τα επτά χρόνια αγκαλιάς, φιλιών και αγάπης που έχουμε μοιραστεί. Αλλά ενώ η νοσταλγία μου για το μωρό μου δεν υποχωρεί αμέσως, δίνει αργά τη θέση της στην ευγνωμοσύνη για το χρόνο που έχουμε μοιραστεί. Έτσι, τελικά παίρνω αυτή την ανάσα, που έχω ανάγκη, ενώ ο γιος μου συνεχίζει να κοιμάται με ασφάλεια σε ένα μέρος όπου μπορώ ακόμα να τον βλέπω και να τον θαυμάζω για μια στιγμή ακόμα, μέχρι να έρθει, απροσδόκητα, η επόμενη φάση της ζωής του.
