Από τότε που γίνατε μητέρες, το μυαλό σας παθαίνει συχνά «μπλακάουτ»;
Αν κάποιες στιγμές δυσκολεύεστε να θυμηθείτε ακόμα και την ημερομηνία γέννησής σας, τότε θα ταυτιστείτε με τη μαρτυρία μιας μαμάς, της Jessica Cushman Johnston.
Έχω μια φίλη μου είναι σαν το Google. Ξέρει τα πάντα. Πριν από μία εβδομάδα μού έστειλε μήνυμα για να μου πει πόσο ενθουσιασμένη ήταν που είχε βρει ένα δωρεάν online μάθημα ισπανικών. Της απάντησα ότι μου αρέσουν τα νάτσος. Την επόμενη φορά πάντως που θα αποφασίσω να διαβάσω τα «Εκατό χρόνια μοναξιάς», θα ξέρω σε ποιον θα τηλεφωνήσω.
Νιώθω ευγνωμοσύνη που έχω αυτή τη φίλη, με τις άπειρες γνώσεις της. Τη χρησιμοποιώ κάπως σαν ένα νοερό δεκανίκι, κάνοντάς της ερωτήσεις όπως: «Αν ανακατέψω το ξίδι με χλωρίνη, θα πεθάνω;».
Όμως είναι 9 μηνών έγκυος στο πρώτο της παιδί και τις προάλλες έριξε στη λεκάνη της τουαλέτας μια μπανανόφλουδα και μετά πάτησε το καζανάκι. Τι θα ήθελα να της πω;
Αγαπημένη μου φίλη,
Είναι γεγονός ότι οι γυναίκες «χάνουν το μυαλό τους» όταν γίνονται μαμάδες. Λυπάμαι που σου το λέω.
Για να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα, έχω ετοιμάσει μια λίστα με πράγματα που μου συμβαίνουν σχεδόν συνέχεια. Ίσως να μη νιώθεις προετοιμασμένη για όλα. Ή να αποφασίσεις να κάνεις ένα τατουάζ που θα λέει: «Δεν είμαι τρελή, απλώς είμαι κουρασμένη».
Για σκέψου το: τα τατουάζ σου πηγαίνουν.
Με αγάπη,
Τζέσικα.
Έχω ταλέντο στις λέξεις.
Κάνω πραγματικά καλές διαλέξεις στα παιδιά μου για το ότι οι πατάτες δεν είναι μπάλες ποδοσφαίρου Κι ωστόσο, ενώ με ακούνε τα μάτια τους είναι γεμάτα σύγχυση.
«Μαμά, μόλις είπες ότι οι πατάτες δεν είναι μπάλες περιπτέρου;».
Τι συμβαίνει; Τα γνωστά.
Πετάω στα σκουπίδια τα κλειδιά μου. Βάζω το παγωτό στο ψυγείο και όχι στην κατάψυξη. Χάνω δεκαεπτά πιστωτικές κάρτες στη σειρά. Αφήνω τη μηχανή του αυτοκινήτου αναμμένη για ώρες. Ξεχνάω λέξεις. Λέω στους φίλους μου ότι είμαι μοναχοπαίδι, ενώ είναι ξεκάθαρο ότι έχω έναν αδερφό.
Πηγαίνω τρεις φορές στο σουπερμάρκετ για να ετοιμάσω ένα φαγητό.
Δεν έχω ιδέα πώς γίνονται τα ψώνια στο σουπερμάρκετ. Κάποιοι φίλοι μου πηγαίνουν μία φορά την εβδομάδα. Σας θαυμάζω. Έχετε σκεφτεί να ανοίξετε μια επιχείρηση για να βοηθάτε ανθρώπους που δεν τα καταφέρνουν τόσο καλά σε αυτό; Γυρίζω σπίτι με ξινή κρέμα, σάλτσα ντομάτας και τρεις διαφορετικές μπάρες δημητριακών και νιώθω ότι έχω κάνει κάτι.
Και λίγο πριν κλείσει το σουπερμάρκετ, συνειδητοποιώ ότι στο σπίτι δεν είμαστε χορτοφάγοι.
Στην πρώτη επίσκεψη στο σουπερμάρκετ την ημέρα, φοράω έναν καταπληκτικό συνδυασμό από φόρμες, μπότες και ξεθωριασμένη μάσκαρα. Θα με περνούν για τρελή.
Κάποτε ήμουν καλή μαθήτρια.
Τώρα ο γραφικός χαρακτήρας μου δεν διαβάζεται, και χωρίς το auto-correct θα ήμουν χαμένη.
Όταν κάποιος με ρωτάει κάτι, νιώθω σαν να δίνω διαγώνισμα.
Οι παλάμες μου ιδρώνουν ενώ προσπαθώ να ΘΥΜΗΘΩ πράγματα.
«Πώς ήταν το ταξίδι σου;»
«Ποιο ταξίδι;»
«…το ταξίδι σου».
«Α! Όταν πήγα τη Δευτέρα στο Σηάτλ… Δεν θυμάμαι».
Ή το κλασικό:
«Πώς είσαι»
«Τέλεια, χαχαχα (δεν έχω ιδέα)».
Όταν πηγαίνουμε στη βιβλιοθήκη με το παιδί μου, ξεχνάμε εκεί τα παπούτσια του.
Πώς στο καλό συμβαίνει αυτό; Πώς τα κατάφερα να περπατήσω μέχρι το αυτοκίνητο με το παιδί μου χωρίς να συνειδητοποιήσω –για δες– ότι ήταν ξυπόλυτο; Το πήρα μαζί μου με τις κάλτσες; Κλέψαμε τα παπούτσια κάποιου άλλου παιδιού; Ούτε που θυμάμαι.
Όταν έχω κάποιο ραντεβού.
Δεν μπορώ ούτε να το συζητήσω χωρίς να με πιάνει ταχυπαλμία. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι μου ταιριάζει περισσότερο το στυλ «περνάω από εκεί όποτε το θυμηθώ».
Όταν χάνω πράγματα.
Εδώ και καιρό σταμάτησα να χρησιμοποιώ τη φράση «Νομίζω ότι μου έκλεψαν το κινητό/το πορτοφόλι/την ταυτότητα/την πιστωτική κάρτα». Γιατί αμέσως μετά συνειδητοποιώ, για δες, ότι το κινητό μου είναι στο συρτάρι με τα εσώρουχα (φυσικά, πού αλλού θα μπορούσε να είναι).
Όταν μαγειρεύω.
Έχω φτιάξει μπράουνις για φίλους που έχουν την υφή του φλοιού δέντρου και ούτε καν μασιούνται.
Έχω ραγίσει το παράθυρό μας γιατί έβαλα την ψηστιέρα να ζεσταίνεται για μία ώρα, τοποθετώντας την ακριβώς μπροστά του.
Όταν ουρλιάζω χωρίς λόγο.
Βγαίνουμε ήρεμα από ένα πολυκατάστημα όταν βλέπω ένα τζιπ να έρχεται προς το μέρος μου. Και τότε, νομίζοντας ότι το τετράχρονό μου τρέχει προς τα πάνω του, αρχίζω να ουρλιάζω με ντεσιμπέλ σε επίπεδα όχι ασφαλή για τα ανθρώπινα αυτιά: «Σταμάτα!!!»
Μόνο που το τετράχρονό μου δεν έχει καν αφήσει το χέρι μου και το τζιπ κατευθύνεται σε άλλη δρόμο.
Σοβαρά μιλάω, εκείνη τη στιγμή είχα μια καρδιακή προσβολή.
Κουράγιο, μαμάδες! Είστε σπουδαίες. Να θυμάστε, καμία μας δεν είναι τέλεια. Είμαστε ένα τσούρμο τρελές, που κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με τον πιο αδέξιο τρόπο.
