«Αν συμβεί κάτι, σας αγαπώ» ο εκκωφαντικός βουβός πόνος των γονιών απέναντι στην απώλεια του παιδιού τους
Το animation που κέρδισε το φετινό Όσκαρ είχε προ πολλού κερδίσει την καρδιά μας
Πολύ πριν κερδίσει το Όσκαρ 2020 για την καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους, είχε ήδη κερδίσει την καρδιά μας. Παρόλο που πραγματεύεται ένα θέμα που συνειδητά αποφεύγω τα τελευταία 11 χρόνια, δεν μετάνιωσα που τόλμησα και… άντεξα να το δω.
Το «If anything happens I love you» («Αν συμβεί κάτι, σας αγαπώ» επιτυγχάνει αυτό που προσπαθούν να κάνουν πολλές ταινίες διάρκειας δύο ωρών, σε μόλις 12 λεπτά και χωρίς να μιλήσουν ούτε μια λέξη. Κυκλοφόρησε στις 20 Νοεμβρίου 2020, η ταινία μικρού μήκους φιλοξενεί το σημαντικό κοινωνικό ζήτημα της βίας όπλων, και τα επεισόδια πυροβολισμών σε σχολεία που κάποιες φορές σοκάρουν την αμερικανική κοινωνία (και όχι μόνο) και προκαλεί δυνατά συναισθήματα στους θεατές της.
Όμορφα γραμμένο και σε σκηνοθεσία από τους Will McCormack και Michael Govier, και σε παραγωγή των Gilbert Films και Oh Good Productions, το έργο δείχνει τη διαδικασία της θλίψης που περνούν δύο γονείς μετά την απώλεια της μικρής κόρης τους που έπεσε θύμα πυροβολισμών στο σχολείο της. Με χρόνο διάρκειας μικρότερο από 15 λεπτά, η ιστορία αυτή δοσμένη σε κινούμενο σχέδιο ενσωματώνει μια διαδικασία καρδιακής προσβολής που θα μπορούσε να διαρκέσει μια διάρκεια ζωής. Η ταινία δείχνει ένα χρονοδιάγραμμα των εμπειριών της οικογένειας σε μια αντίστροφη μορφή, ξεκινώντας την ταινία με μια απεικόνιση του πόνου και της δυσκολίας πριν αποκαλύψει την αιτία της μέσα στα τελευταία λεπτά του δράματος. Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται το animation με μη χρονολογικό τρόπο αναγκάζει αποτελεσματικά το κοινό να βυθιστεί αμέσως στην κατάθλιψη της μητέρας και του πατέρα, να συναισθανθεί την ταλαιπωρία τους καθώς παρακολουθούν το επακόλουθο. Αυτό που κάνει αυτήν την ταινία ιδιαίτερα μοναδική σε άλλες ταινίες μικρού μήκους είναι πώς λειτουργεί ως τέλειο παράδειγμα για το ρητό, «less is more».
Οι ταινίες μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων συνήθως ελέγχουν κάθε δυνατή τακτική προσπαθώντας να κερδίσουν την έγκριση του κοινού τους σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτό εμπνέει τη φωτεινή, εντυπωσιακή γκάμα χρωμάτων που χρησιμοποιούνται συχνά, καθώς και τον «παράγοντα εξωραϊσμού» πολλών θεμάτων και πρωταγωνιστών ταινιών μικρού μήκους.
Εδώ συμβαίνει το άλλο άκρο του φάσματος, προσπαθώντας να τονίσει το μήνυμά του σχετικά με τη βία των όπλων μέσω της απλότητας των σχεδίων και των χρωμάτων του. Κάθε μέρος της κινούμενης εικόνας απεικονίζεται με έναν σχεδόν χαραγμένο, περίπου σκιαγραφημένο τρόπο. Επίσης, τα χρώματα που χρησιμοποιούνται είναι ελάχιστα, βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε αποχρώσεις γκρι, μαύρου και γήινου τόνου. Η έλλειψη χρώματος και τονισμού των εικονογραφήσεων είναι σαφώς μια καλλιτεχνική επιλογή, καθώς απεικονίζει καλύτερα την κατάθλιψη και τη λύπη των γονέων καθώς περνάνε τις στιγμές τους μέσω της θλίψης. Επισημαίνει επίσης τις δυσοίωνες επιπτώσεις που έχει η βία στα όπλα στην κοινωνία. Τα ζωντανά χρώματα χρησιμοποιούνται μόνο όταν δείχνουν τις προηγούμενες ευχάριστες αναμνήσεις τονίζοντας τη σημασία της κόρης τους που πέθανε στη ζωή τους, κάνοντας ένα flashback στην ευτυχία που έφερε η παρουσία της στην οικογένεια.
Η μόνη άλλη περίπτωση που ενσωματώνεται το χρώμα είναι για να τονίσει την αμερικανική σημαία, που κρέμεται πάνω από την πόρτα του σχολείου, όπου αφαιρέθηκε η ζωή της κόρης του. Η εξέχουσα θέση και το επίκεντρο της σημαίας που σχεδόν ουρλιάζει, χωρίς λόγια, το μήνυμα της ταινίας: «Αυτό συμβαίνει στην αμερικανική κοινωνία. Τι θα γίνει γι’ αυτό; Οι άνθρωποι στην εξουσία που ισχυρίζονται ότι αγαπούν τους μελλοντικούς ηγέτες του κόσμου θα κάνουν τίποτα για να τους προστατεύσουν;»
Η εξάλειψη των λέξεων, του χρώματος και της στιλβωτικής απεικόνισης, ή μάλλον η επιλεκτικότητα του πότε θα τις χρησιμοποιήσει, επικοινωνεί δραματικά την αγωνία και το κενό που κανένας διάλογος δεν μπορούσε ποτέ να συλλάβει.
Το μόνο άλλο στοιχείο που φέρνει τον τόνο της ταινίας είναι η μουσική, η οποία λειτουργεί και λειτουργεί παρόμοια με τη χρήση του χρώματος του animation. Η μουσική είναι αρκετά απλή ώστε να μην αποσπούν την προσοχή του θεατή ή να μειώνουν την εστίασή τους στο μήνυμα της ιστορίας. Λειτουργεί ως ένας ελαφρύς ήχος φόντου που χρωματίζει περαιτέρω μια εικόνα του πώς μπορεί κάποιος να αισθανθεί την άψυχη και αργή πραγματικότητα μετά την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου του. Η μουσική εντοπίζεται μόνο όταν το ζωντανό τραγούδι του King Princess, «1950», παίζεται καθώς οι αναδρομές της κόρης γεμίζουν την οθόνη. Ο γρήγορος ρυθμός του τραγουδιού ισοδυναμεί με τη συναρπαστική, αναζωογονητική εμπειρία του να έχεις μια ολόκληρη και ασφαλή οικογένεια. Συνολικά, η απλότητα των στοιχείων του “If Anything Happing I Love You” έρχεται σε αντίθεση με την πολυπλοκότητα του θέματος που στοχεύει να εξερευνήσει, καθώς και το βάθος και το εύρος των συναισθημάτων που αφήνει τους θεατές να αισθάνονται.
Η ταινία προβάλλεται στο Netflix, ψάξτε την, και προετοιμαστείτε για ανόθευτη συγκίνηση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία για τους γονείς από την ασφάλεια των παιδιών τους, είτε οι αιτίες ελλοχεύουν σε φυσικά φαινόμενα, σε ατυχήματα, καταστροφές, πανδημία, θέματα υγείας ή εγκληματικές πάσης φύσεως ενέργειες – και για όποιον λόγο κι αν συμβεί, δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος για έναν γονιό από την απώλεια του παιδιού του. Ένας πόνος βουβός που τόσο εκκωφαντικά κατάφερε να αποδώσει αυτή η animation μικρού μήκους ταινία!
