Μελέτη προτείνει το «μυστικό» για να κάνετε τους εφήβους να ακούσουν σημαντικές συμβουλές σας

Μια νέα μελέτη προτείνει τον τρόπο για να μπορεί ο έφηβός σας να ακούει και να εκτιμά τις συμβουλές σας, ακόμα και όταν δεν σας τις έχει ζητήσει.

Το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Riverside, σε μελέτη, η οποία περιελάμβανε «αναδυόμενους ενήλικες» –δηλαδή εκείνους στα τέλη της εφηβείας και στις αρχές της δεκαετίας των ’20– ανακάλυψαν ότι οι έφηβοι μπορούσαν να εκτιμήσουν τις συμβουλές των γονέων, αλλά μόνο εάν ο γονέας υποστήριζε την αυτονομία τους.

Οι γονείς υποστηρίζουν την αυτονομία παρέχοντας σαφείς οδηγίες για περιορισμούς και κανόνες που θα πρέπει να εφαρμόζονται. Συμμετέχουν επίσης σε δραστηριότητες που είναι ενδιαφέρουσες για τους εφήβους τους, μεταξύ άλλων.

«Οι γονείς της μελέτης αναγνωρίζουν και επικυρώνουν τα συναισθήματα του παιδιού τους και ενθαρρύνουν και υποστηρίζουν την εξερεύνηση των διαφορετικών συμφερόντων, καθώς καταλαβαίνουν ποιοι είναι και τι θα κάνουν με τη ζωή τους», δήλωσε η Elizabeth Davis, ερευνητής ψυχολογίας UCR και ο ανώτερος συγγραφέας της μελέτης, που δημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο στο περιοδικό Emerging Adulthood.

Αντίθετα, η Davis τόνισε ότι δηλώσεις των γονιών και φράσεις όπως «επειδή το είπα» «ξεπέρασέ το» και «μην το κάνεις θέμα» είναι οι στάσεις που θα κάνουν το παιδί σας να χτίσει τοίχους μπροστά σε συμβουλές σας.

Η μελέτη περιελάμβανε 194 νέους ενήλικες ηλικίας 18 έως 25 ετών. Η Davis δήλωσε ότι το δείγμα είναι σημαντικό επειδή ήταν υπερβολικά «μη λευκό»: 38,3% ασιατική καταγωγή. 33,2% από λατινοαμερικάνικες χώρες ; 10,4% πολυφυλετική καταγωγή. 6,7% από Μέση Ανατολή. 4,7% έγχρωμοι και 4,7% λευκοί.

«Πολλές ψυχολογικές έρευνες επικεντρώθηκαν σε δείγματα λευκών μεσαίας τάξης, οπότε η διαφοροποίηση των συγκεκριμένων πληθυσμών στο δείγμα που μελετάμε μας δίνει μια πολύ καλύτερη αίσθηση του τρόπου λειτουργίας των ψυχολογικών φαινομένων για όλους», δήλωσε η Davis, «καθώς τα αποτελέσματα είναι ευρύτερα γενικευμένα».

Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να προβληματιστούν σε περιπτώσεις με συμβουλές που πρόσφεραν αυτοβούλως οι γονείς τους για να τους βοηθήσουν να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους.

Οι έφηβοι ολοκλήρωσαν στη συνέχεια μια έρευνα που ρωτούσε αν η γονική αλληλεπίδραση βοηθούσε και αν άλλαξε τη συναισθηματική τους κατάσταση.

Επίσης ρωτήθηκαν για την ικανότητά τους να αντιμετωπίσουν την κατάσταση και να ελέγχουν τα συναισθήματά τους και για τη σύνδεσή τους με τους γονείς τους.

Στη συνέχεια, οι νέοι ρωτήθηκαν αν είχαν υποστήριξη και τελικά αν αντιλαμβάνονται τον γονέα τους ως κάποιον που υποστήριζε την αυτονομία τους.

Η Davis είπε ότι οι έφηβοι που οι γονείς τους υποστηρίξαν την αυτονομία τους αντιλαμβάνονται τις συμβουλές που προσφέρουν οι γονείς τους ως χρήσιμες.

Αλλά οι έφηβοι που δεν είχαν αυτονομία θεωρούσαν ως ανεπιθύμητες τις συμβουλές ακόμα και όσες ήταν χρήσιμες.

Οι προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι οι συμβουλές που προσφέρουν από μόνοι τους οι γονείς, γενικά, είναι λιγότερο πιθανό να θεωρηθούν αποτελεσματικές.

«Οι γονείς που υποστηρίζουν εξαιρετικά την αυτονομία μπορεί να έχουν αυξημένη εικόνα για το πώς να προσφέρουν κατάλληλη υποστήριξη χωρίς να πέσουν στην παγίδα του να δώσουν συμβουλές όταν οι έφηβοι δεν είναι σε θέση να τις ακούσουν”, γράφει η συγγραφέας της μελέτης.

Εάν ο γονέας θεωρήθηκε ότι δεν υποστηρίζει την αυτονομία, η μελέτη διαπίστωσε ότι οι συμβουλές δεν θεωρήθηκαν ως ελαστικές.

Οι συμβουλές υπό αυτές τις συνθήκες «μπορούν να ερμηνευθούν ως λιγότερο ειλικρινείς και επομένως λιγότερο αποτελεσματικές».

Το εύρημα βασίζεται σε ένα σώμα έρευνας που απέβλεπε ευρύτατα οφέλη για τα παιδιά που έχουν γονείς που υποστηρίζουν την αυτονομία.

Αυτό περιελάμβανε μεγαλύτερα συναισθήματα αυτο-αποτελεσματικότητας, όπως «το ‘χω».

«Η αναδυόμενη ενηλικίωση είναι ένα ιδιαίτερο στάδιο στη ζωή μας, όταν υπάρχουν νέες ευκαιρίες για ελευθερία και λήψη αποφάσεων, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί δεσμοί με την οικογένεια», δήλωσε η Davis.

«Έτσι ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς υποστηρίζουν τη νεολαία τους κατά τη διάρκεια αυτής της μεταβατικής φάσης θα θέσουν τα θεμέλια για μεταγενέστερη ενηλικίωση».

«Ένα χέρι βοήθειας δεν είναι πάντα τόσο χρήσιμο: η γονική στήριξη μετριέται στην αποτελεσματικότητα της διαπροσωπικής ρύθμισης των συναισθημάτων στη μεταγενέστερη ενηλικίωση».