13 γυναίκες περιγράφουν πώς είναι ο φυσιολογικός τοκετός
Μοιράζονται την εμπειρία τους από τη γέννηση του παιδιού τους
Παρόλο που ο φυσιολογικός τοκετός είναι κάτι που κάνουν οι γυναίκες από αρχαιοτάτων χρόνων, παραμένει ένα γεγονός που προκαλεί θαυμασμό αλλά και τρόμο.
Συναισθηματικά, μοιάζει με roller coaster. Η μέλλουσα μαμά βιώνει από αγάπη και ενθουσιασμό μέχρι φόβο, αγωνία, θυμό, απογοήτευση, ενόχληση και ένα εκατομμύριο διαφορετικά συναισθήματα. Κάποιες φορές τα συναισθήματα αυτά εναλλάσσονται, κάποιες φορές είναι μαζί και άλλες φορές την αφήνουν εξαντλημένη, συγχυσμένη, ενθουσιασμένη ή όλα αυτά μαζί.
Το σίγουρο είναι ότι όσα και να διαβάσει και δει η μέλλουσα μαμά πριν γεννήσει, δεν θα έχουν καμία σχέση με αυτό που πραγματικά θα βιώσει όταν έρθει εκείνη η ώρα.
Πώς άραγε θα περιέγραφαν κάποιες γυναίκες το δικό τους φυσιολογικό τοκετό;
«Πολλή, πάρα πολλή πίεση, πολύ διαφορετική από τους πόνους των συσπάσεων. Και με κάποιο τρόπο, αν και ήταν η πρώτη φορά, ήξερα ότι το να σπρώχνω θα μείωνε την πίεση».
«Δεν κατάλαβα τίποτα γιατί έκανα επισκληρίδιο»
«Ο Τζόνυ Κας το είπε με τον καλύτερο τρόπο: “Έπεσα σε ένα φλεγόμενο δαχτυλίδι φωτιάς, πήγα κάτω, κάτω και οι φλόγες πήγαν ψηλότερα. Και καίει, καίει, καίει, το δαχτυλίδι της φωτιάς…”».
«Νόμιζα ότι ήθελα να κάνω την ανάγκη μου. Νομίζω ότι το είπα κιόλας «ή ετοιμάζομαι να κάνω την ανάγκη μου στο τραπέζι ή έρχεται το μωρό! 10 λεπτά αργότερα γεννήθηκε η κόρη μου».
«Ακόμα και με την επισκληρίδιο υπάρχει τεράστια πίεση και αμέσως μόλις βγει το μωρό μία άμεση αίσθηση ανακούφισης. Το σπρώξιμο ήταν στην πραγματικότητα σχεδόν αντανακλαστικό, αυτό με εξέπληξε».
«Πολλή πίεση, όχι τόσο πόνος, μέχρι που εμφανίστηκε το κεφάλι του. Απλά πάρα πολλή πίεση».
«Πάρα πολλή πίεση στα γεννητικά μου όργανα, μία αίσθηση έντονου τεντώματος καθώς εμφανιζόταν το κεφάλι του και μετά ένιωσα σαν να ανέλαβε το σώμα μου και με βοήθησε να σπρώξω έξω την κόρη μου. Δύο χρόνια μετά, ακόμα θυμάμαι ακριβώς πώς ένιωσα όταν τα πόδια της βγήκαν από μέσα μου».
«Στην πρώτη μου γέννα, αρχικά δεν ήθελα να κάνω επισκληρίδιο αλλά τελικά αποφάσισα την τελευταία στιγμή να κάνω. Κι ευτυχώς γιατί ήταν φοβερή, αν και αισθανόμουν ακόμα κάποια πίεση. Όταν βγήκε η κόρη μου, θυμάμαι μόνο να την κρατάω και τίποτε άλλο μετά από αυτό. Στο δεύτερο παιδί μου, επέλεξα τοκετό στο νερό χωρίς επισκληρίδιο και ο πόνος ήταν έντονος, ένας συνδυασμός κοφτερού και καυτού πόνου που αυξανόταν σε ένταση. Μόνο όταν έσπρωχνα μειωνόταν λίγο, για αυτό συνέχισα να σπρώχνω ακόμα και ανάμεσα στις συσπάσεις. Αυτή τη φορά ένιωσα τα πάντα και το πιο τρελό συναίσθημα ήταν όταν το μωρό βγήκε τελικά. Την ένιωσα να γλιστράει από μέσα μου και αμέσως ο πόνος καταλάγιασε. Θυμάμαι να σκέφτομαι πόσο περίεργο είναι που ένα λεπτό πριν αισθανόμουν τον χειρότερο πόνο της ζωής μου και αναρωτιόμουν γιατί δεν πήγα στο νοσοκομείο να κάνω επισκληρίδιο και την επόμενη στιγμή ήμουν καλά».
«Στην πρώτη μου γέννα από τους τεχνητούς πόνους με έστειλαν κατευθείαν για επείγουσα καισαρική. Οπότε δεν ήξερα τι να περιμένω στο δεύτερο παιδί μου. Η μητέρα μου ήταν δίπλα μου και όταν το σώμα μου άρχισε να σπρώχνει από μόνο του ήταν απίστευτο. Και παρόλο που πολλά είναι θολά, θυμάμαι ότι μου έλεγε ότι αν σπρώξω θα ανακουφιστώ και θα νιώσω καλύτερα και εγώ της απαντούσα εκνευρισμένα «δεν αισθάνομαι καλύτερα». Αλλά μετά ο γιος μου βγήκε και ήταν πάνω μου. Και θυμάμαι να επαναλαμβάνω «έκανα ένα μωρό, έκανα ένα μωρό». Ένιωσα τόσο παρούσα και τόσο μέσα στα πράγματα. Το έκανα αυτό. Το σώμα μου το έκανε αυτό. Ήταν εκπληκτικό».
«Στο πρώτο μου παιδί έσπρωχνα για 5 ώρες, (που είναι πολύ) λόγω κακής θέσης. Ήταν τρομακτικό, εξαντλητικό και επίπονο. Στο δεύτερο, η κόρη μου σχεδόν έσπρωξε τον εαυτό της έξω. Ένιωθα σαν όμηρος σε ένα σώμα που ήταν στον αυτόματο πιλότο. Δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις την ανακούφιση που ένιωσα όταν οι ώμοι της βγήκαν και γλίστρησε τελικά έξω. Σημείωση: γιατί κάνουν πάντα σαν να είναι το κεφάλι το δυσκολότερο μέρος; Γιατί ποτέ δεν λέμε ότι “οι ώμοι δεν είναι πιο φαρδείς από το κεφάλι;”».
«Είμαι μία από αυτές τις τρελές γυναίκες που πιστεύουν ότι η αίσθηση του φυσιολογικού τοκετού ήταν εκπληκτική. Πονούσε αλλά ήταν τόσο απίστευτο που σχεδόν δεν το κατέγραψα στο μυαλό μου. Ήταν απόκοσμο».
«Μου έκανε εντύπωση πόσο έντονα σωματική ήταν η εμπειρία. Γέννησα με φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική(VBAC) και ας πούμε ότι είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά για το είδος της συναισθηματικής εμπειρίας που θα είχα. Ήταν υπέροχα, αλλά για να είμαι ειλικρινής εκείνη τη στιγμή δεν αισθανόμουν και τόσο υπέροχα. Ένιωθα κατακλυσμένη από το πόσο «μέσα στο σώμα μου» αισθανόμουν και πόσο ανησυχητικό είναι αυτό όταν το σώμα σου πονάει και κάνει τόση δουλειά».
«Η επισκληρίδιος δεν εξαφάνισε τον πόνο τελείως αλλά με βοήθησε να επικεντρωθώ στις συσπάσεις αντί να προσπαθώ να τις αποφύγω. Ο γιατρός μου ύψωσε το κρεβάτι μου και μου είπε να σπρώχνω καθώς αισθανόμουν τις συσπάσεις αλλά μετά, επειδή του το ζήτησα, δεν μου έδωσε καμία άλλη οδηγία. Ήθελα να νιώθω με κάποιο τρόπο ότι είχα τον έλεγχο του τοκετού μου, των πόνων, των συσπάσεων και του σπρωξίματος. Ο γιατρός μου εξήγησε ότι το κεφάλι του μωρού στη λεκάνη μου έμοιαζε με λάστιχο αυτοκινήτου παγιδευμένο σε ένα χαντάκι. Κάθε σύσπαση και σπρώξιμο ήταν σαν να μαρσάρεις για να σπρώξεις το αυτοκίνητο έξω. Μου φάνηκε πολύ καλή παρομοίωση και ένα καλό κίνητρο για να συνεχίσω να σπρώχνω ακόμα και όταν ένιωθα ότι μου τελείωνε η ανάσα. Μετά από 20 σπρωξίματα το πρώτο από τα δίδυμά μου βγήκε. Τραυματίστηκα λίγο αλλά, εκτός από το «δαχτυλίδι της φωτιάς», ο πόνος δεν ήταν τόσο μεγάλος. Ήθελα να πάρω την κόρη μου αγκαλιά, αλλά όπως το περίμενε ο γιατρός, ο ρυθμός των συσπάσεων έπεσε και ο καρδιακός παλμός του δεύτερου μωρού άρχισε να πέφτει. Είχε αναστατωθεί από το γεγονός της γέννησης της αδελφής της. Ήμουν τελείως εξαντλημένη. Μετά από αυτήν την εμπειρία είπα ότι «το τελευταίο πράγμα που θες να κάνεις αφού γεννήσεις ένα μωρό είναι να γεννήσεις άλλο ένα»! Ζήτησα από το γιατρό αν μπορούσε να βοηθήσει, ήθελα να αποφύγω την καισαρική αν μπορούσα. Είπε ότι θα προσπαθήσει και έφερε ένα αναρροφητήρα (βεντούζα) και μία μικρή αντλία. Τοποθέτησε τον αναρροφητήρα στο κεφαλάκι του μωρού και χρησιμοποίησε την αντλία για να τη βοηθήσει να βγει. Ανακουφίστηκα τρομερά όταν την άκουσα να κλαίει».
Πηγή: romper.com