«Στις γυναίκες που κάνουν μαμαδίστικα πράγματα βρήκα τη νέα κοινότητα που είχα ανάγκη»
Η Αμερικανίδα μπλόγκερ Mary Katherine Backstrom, σε μια ανάρτηση-εξομολόγηση στο Facebook, θυμάται τη δύσκολη εκείνη περίοδο που ήταν νέα μητέρα και ένιωθε αποξενωμένη από όλους.
Εσείς βρεθήκατε ποτέ σε εκείνο το χρονικό μεταίχμιο που είχατε γίνει μόλις μαμάδες και νιώθατε απελπιστικά αποξενωμένες τόσο από τις παλιές σας φίλες όσο και από τις «βετεράνους» στη μητρότητα; Αυτή την εμπειρία μοιράζεται η Mary Katherine Backstrom, δημιουργός του ιστολογίου Mom Babble, σε ένα ποστ της στο Facebook.
«Υπήρξε μια στιγμή στη ζωή μου, περίπου τέσσερα χρόνια πριν, που συνειδητοποίησα ποια πραγματικά ήμουν.
Όχι με την υπαρξιακή έννοια, αλλά κυριολεκτικά. Έκανα βόλτα με το καροτσάκι με το μωρό μου χωμένο κάτω από μια μπλε κουβερτούλα. Είχα βουρτσίσει τα μαλλιά μου, είχα φορέσει αληθινό σουτιέν, και είχα βγει από το σπίτι. Η επί 25 χρόνια κολλητή μου είχε έρθει στην πόλη και είχαμε συναντηθεί για να κάνουμε window shopping, να φάμε παγωτό, και να απολαύσουμε περπατώντας τον ήπιο φθινοπωρινό καιρό της Φλόριντα.
Ήμουν επίσης άυπνη και ευερέθιστη.
Το μεσημεριανό δεν έλεγε να μας σερβιριστεί, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο, και γυναίκες με φωνακλάδικα, μικροσκοπικά παιδιά βρίσκονταν κυριολεκτικά παντού.
Ήταν σαν να είχε ανοίξει μια μυρμηγκοφωλιά γεμάτη μωρά στην καρδιά εκείνης της πόλης της Φλόριντα.
«Έλεος!», αναφώνησα αηδιασμένη. «Κοίτα όλες αυτές τις μαμάδες που μένουν στο σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και δεν έχουν τίποτα καλύτερο από το να βγουν για φαγητό και να κάνουν βόλτα με τα καρότσια τους».
Η Lauren με κοίταξε και χαμογέλασε ευγενικά. Είχε την καλοσύνη να κουνήσει ελαφρά το κεφάλι της αντί να ξεσπάσει σε γέλια μπροστά στα μούτρα μου.
Βλέπετε, πριν από δύο εβδομάδες είχα εγκαταλείψει τη δουλειά μου.
Ήμουν κι εγώ μια «νοικοκυρά», που «δεν είχα τίποτα καλύτερο» να κάνω.
Εκείνες οι γυναίκες με χαμόγελα στο πρόσωπό τους και μωρά στις αγκαλιές τους; Ήταν εγώ. Ήταν η κοινότητά μου.
Αλλά εγώ βρισκόμουν σε πλήρη άρνηση.
Ως νεαρή γυναίκα, δεν είχα ποτέ νιώσει να ταυτίζομαι με «εκείνες τις γυναίκες».
Ξέρετε, με αυτές τις ανέμελες, με τις αλογοουρές και το τρανταχτό γέλιο, που ζουν κάνοντας γιόγκα και μεγαλώνοντας μωρά.
Δεν τις καταλάβαινα , οπότε δεν τις συμπαθούσα κιόλας. Για μένα, ήταν σαν εξωγήινοι.
Σήμερα το παραδέχομαι με αμηχανία. Αλλά είναι η αλήθεια.
Και από εκείνη τη μέρα, τέσσερα χρόνια πριν, βρέθηκα να περιβάλλομαι από εκείνες τις ενοχλητικές μαμάδες εξωγήινους.
Ταίριαξα απόλυτα μαζί τους, βρέθηκα στο στοιχείο μου.
Ή πιο σωστά: Εγώ το έκανα το στοιχείο μου.
Γιατί όταν ήμουν μια νέα μαμά, ένιωθα πολύ μόνη και φοβισμένη.
Εκείνα τα πλάσματα με τα mom jeans, που διάβαζαν μαμαδίστικα μπλογκ και έκαναν μαμαδίστικα πράγματα ήταν ξένα προς εμένα.
Το ίδιο όμως και οι φίλοι μου που δεν είχαν γίνει γονείς.
Οι παλιοί φίλοι μου δεν μπορούσαν να καταλάβουν το πρησμένο στήθος και την αϋπνία μου. Δεν ήθελαν να μιλήσουν για τα κακάκια του παιδιού μου. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο, εξαφανίστηκαν για λίγο από τη ζωή μου.
Και βρέθηκα να αναζητώ απελπισμένα μια κοινότητα που δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπήρχε.
Εκείνο το βράδυ, ως μια κίνηση απελπισίας, έστειλα ένα σήμα SOS μέσω του Facebook, γράφοντας κάτι για τη βρεφική οδοντοφυΐα ή τον ύπνο ή δεν ξέρω τι άλλο…
Κάτι μαμαδίστικο.
Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι το κινητό μου και το inbox μου να κατακλύζονται από ειλικρινή μηνύματα υποστήριξης.
Μηνύματα του τύπου «Βρέθηκα κι εγώ στη θέση σου» και «Είμαι εδώ για ό,τι χρειαστείς» και «Μην ανησυχείς, τα πράγματα θα βελτιωθούν».
Από τους ανθρώπους της κοινότητάς μου.
Έχει τύχει ποτέ να οδηγήσετε ένα τζιπ; Είναι ωραία εμπειρία. Οι άλλοι οδηγούν σε χαιρετούν με ένα χαμόγελο, σαν να υπάρχει ένα κοινό μυστικό που μοιράζονται μόνο οι οδηγοί των τζιπ.
Έτσι νιώθω για τη μητρότητα.
Και σε αυτό το μπλογκ θέλω να μοιραστώ εκείνα τα συνωμοτικά χαμόγελα. Εκείνες τις ιστορίες επιτυχίας και αποτυχίας που μας φέρνουν όλες πιο κοντά.
Γι’ αυτό είμαστε όλοι εδώ. Γι’ αυτό έχω αυτή τη σελίδα.
Είτε θηλάζετε ένα παιδί 2 ετών είτε δίνετε γάλα του εμπορίου στο νεογέννητο μωρό σας.
Είτε κάνετε γιόγκα και τρώτε σπιτικό μούσλι είτε, όπως εγώ, κάνετε μόνο περιστασιακά τζόκινγκ και απολαμβάνετε ένα πιάτο λαζάνια.
Είτε εκπαιδεύετε το παιδί σας στον ύπνο είτε στη συγκοίμηση είτε αλλάζετε γνώμη κάθε μέρα.
Μπορεί να μην έχουμε τίποτα κοινό, αλλά μήπως έχουμε κοινά τα πάντα;
Οι λέξεις μας μπορεί να ηχούν διαφορετικά, αλλά κινούνται γύρω από τον ίδιο άξονα: την αγάπη για τα παιδιά μας.
Γι’ αυτό δεν συγκεντρωνόμαστε στα social media; Για να βρούμε συντροφιά στους ομοίους μας;
Για να βρούμε ευγενικές κουβέντες και ενθάρρυνση από εκείνους που κατανοούν τις δοκιμασίες της ημέρας και της νύχτας, τις πιτζάμες και την αϋπνία μας;
Γι’ αυτό είμαι εδώ.
Και πρέπει να πω ότι είμαι ευγνώμων που βρήκα εσάς: την κοινότητά μου.
Την κοινότητα των εξωγήινων μαμάδων.
Σας αγαπώ όλες. Σας ευχαριστώ που βρίσκεστε εδώ».
