Πώς να απαλύνετε το άγχος αποχωρισμού του παιδιού σας: 5 συμβουλές για πιο ασφαλή προσκόλληση.

Το έχουμε ζήσει όλοι! Είναι ώρα για ύπνο και τα μικρά μας αρχίζουν να βρίσκουν δικαιολογίες για να παραμείνουν λίγο ακόμα κοντά σας! «Χρειάζομαι λίγο νερό» ή «μια ακόμη ιστορία» και μερικές φορές, «φοβάμαι», που περιστασιακά συνοδεύεται από ένα χείμαρρο από δάκρυα που κυλάνε στο μάγουλό τους. Από τα χείλη τους ως τις καρδιές μας, αυτές οι μικρές παρακλήσεις μεταφέρουν μια πολύ μεγαλύτερη επιθυμία, όπως το να κρατήσουμε τους γονείς κοντά! 

Τα νήπια και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας επιθυμούν τη σύνδεση, που είναι ο τρόπος της φύσης να τα κρατά κοντά.

Γιατί είναι τόσο δύσκολος ο χωρισμός και γιατί παράγει τόσο άγχος; Μέχρι την ηλικία των έξι περίπου ετών, τα μικρά παιδιά δεν έχουν αναπτυχθεί πλήρως ως ξεχωριστά όντα. Εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τους άλλους για τη φροντίδα και το να μένουν κοντά τους είναι μια από τις μεγαλύτερες ασχολίες του εγκεφάλου. Στη δεκαετία του 1950, ένας Βρετανός ψυχολόγος ονόματι John Bowlby επινόησε τον όρο προσκόλληση και είπε ότι η ψυχική υγεία ενός παιδιού βασίζεται σε μια ικανοποιητική και ευχάριστη σχέση με έναν γονέα, που είναι και ζεστή και συνεχής. 

Αν και δεν υπάρχει τίποτα κακό με ένα μικρό παιδί που του λείπει ο γονέας του, μπορεί να είναι ανησυχητικό και για τα δύο μέρη.

Τα μικρά παιδιά μπορεί να είναι γεμάτα απογοήτευση, οργή, αντίσταση και αντίθεση μπροστά στον χωρισμό. Ο συναγερμός σε ένα παιδί εμφανίζεται συχνά τη νύχτα, συσσωρεύεται από την ημέρα και ενεργοποιείται από το σημείο διαχωρισμού που αντιπροσωπεύει ο ύπνος.

Από την οπτική γωνία ενός γονέα, μπορεί να βοηθήσει να θυμόμαστε ότι αν τα παιδιά μας δεν μας ήθελαν κοντά, δεν θα μπορούσαμε να τα φροντίσουμε. Το να είμαστε προσκολλημένοι είναι αυτό το συστατικό που μας δένει ο ένας με τον άλλον και παρέχει μια αίσθηση σπιτιού, άνεσης και ανήκειν. Η προσκόλληση είναι η πόρτα από την οποία εισέρχεται η έλλειψη και το άγχος του αποχωρισμού.

Τα νήπια και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας έρχονται επίσης με ένστικτα ντροπαλότητας που διστάζουν μπροστά στη φροντίδα από άλλους. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της υγιούς ανάπτυξης του εγκεφάλου μέχρι την ηλικία των έξι μηνών. Αυτή τη στιγμή το παιδί θα αρχίσει να δείχνει ξεκάθαρη προτίμηση σε ποιον θέλει να είναι κοντά. Το ένστικτο να αποφεύγεις τους ξένους είναι ο τρόπος της φύσης να διασφαλίσει ότι τα παιδιά ακολουθούν τους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για τη φροντίδα τους.

Εάν τα παιδιά είναι γραφτό να τους λείπουν οι γονείς τους και να αποφεύγουν τους υποκατάστατους φροντιστές τους, τότε πώς μπορούμε να τα φροντίσουμε δεδομένων των δυσκολιών και των χωρισμών που αναγκαστικά έρχονται με την καθημερινή ζωή;

1. Αποδεχτείτε την προσκόλληση του παιδιού και φροντίστε την γενναιόδωρα όταν μπορείτε.

Αφιερώστε χρόνο για να συγκεντρώσετε την προσοχή τους και να ασχοληθείτε πλήρως μαζί τους. Σχέσεις που χαρακτηρίζονται από απόλαυση και ζεστασιά τείνουν να τροφοδοτούν τις σχεσιακές τους ανάγκες περισσότερο από όλα. Μια βαθύτερη προσκόλληση με ένα παιδί θα το βοηθήσει να αναπτυχθεί  ως ξεχωριστό όν και θα του επιτρέψει να αντιμετωπίσει καλύτερα τον χωρισμό.

2. Μην πολεμάτε τη συμπεριφορά τους μέσω της πειθαρχίας.

Είναι σημαντικό να μην παλεύουμε ενάντια στη συμπεριφορά ενός παιδιού από το να κυνηγάει τους γονείς του μέχρι τους φόβους που εμφανίζονται τη νύχτα. Όλα αυτά είναι απλώς συμπτώματα του υποκείμενου προβλήματος του χωρισμού. Εάν χρησιμοποιούνται μορφές πειθαρχίας που επιδεινώνουν τον χωρισμό, όπως τάιμ άουτ ή συνέπειες, τότε τα συναισθήματα του παιδιού θα αναταράσσονται περισσότερο και η συμπεριφορά του θα είναι πιο δύσκολη στη διαχείριση.

Η εστίαση πρέπει να είναι στη σύνδεση, στη σχέση και στον τρόπο που την ενισχύουμε.

3. Συνδεθείτε για να μειώσετε τα συναισθήματα αποχωρισμού.

Εστιάστε στη σύνδεση, το αντίδοτο στον χωρισμό. Αντί να εστιάσουμε στο αντίο, μιλάμε για το επόμενο γεια, όπως τα σχέδια για την επόμενη μέρα ή τι θα κάνετε μαζί όταν επιστρέψετε από τη δουλειά. Την ώρα του ύπνου, μπορείτε να εστιάσετε στο πότε θα επιστρέψετε για ένα ακόμα φιλί ή πώς θα τα συναντήσετε στα όνειρά σας. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, μπορείτε να δώσετε στο παιδί προσχολικής ηλικίας μια φωτογραφία σας για να τη κρατήσει ή κάτι δικό σας για όταν σας αποζητά. 

See Also

Μμμμμ μύρισε πορτοκάλι και είναι για καλό (της υγείας μας)!

4. Βοηθήστε το παιδί να αποδεχτεί τους φροντιστές του.

Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τα μικρά παιδιά που προτιμούν τους γονείς τους, αλλά μπορούμε να παρηγορηθούμε γνωρίζοντας ότι μπορούν να συνδέονται και με άλλους ανθρώπους . Λαμβάνοντας υπόψη τα έντονα ένστικτά τους, είναι σημαντικό να τους παρουσιάσουμε τους ανθρώπους που θέλουμε να τους φροντίσουμε.

Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει το να τους συστήνετε θερμά ο ένας στον άλλον, να τους επισημαίνετε ομοιότητες και κοινά ενδιαφέροντα και να δηλώνετε ότι σας αρέσει αυτό το άτομο και το εμπιστεύεστε.

Ένα παιδί θα ακολουθήσει αυτούς με τους οποίους είναι συνδεδεμένο και αν δείξετε ότι σας αρέσει ο φροντιστής, θα ακολουθήσει το παράδειγμά του με χρόνο και υπομονή.

5. Αποδοχή στα δάκρυα

Τα δάκρυα είναι μέρος της εσωτερικής λειτουργίας του εγκεφάλου για την απελευθέρωση της συναισθηματικής ενέργειας. Τα δάκρυα δεν είναι πρόβλημα, είναι η απάντηση όταν τα παιδιά λυπούνται. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να διασφαλίσετε ότι ένα παιδί έχει κάποιον με τον οποίο νιώθει άνετα όταν μοιράζεται τη στενοχώρια του , κλαίει ή αποσύρεται για παρηγοριά. Όταν μπορούν να βασίζονται σε κάποιον που θα τους βοηθήσει συναισθηματικά, θα χτίσει εμπιστοσύνη και ασφάλεια με τον φροντιστή και θα προσαρμοστεί στον χωρισμό από τους γονείς.

Η προσκόλληση είναι μια από τις πιο σημαντικές δυνάμεις στο σύμπαν που μας δένει μεταξύ μας. Τα παιδιά μας θέλουν να είναι μαζί μας και εμείς θέλουμε να διατηρήσουμε την αγάπη τους. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να βάλουμε την ενέργειά μας για να διευκολύνουμε το να είμαστε μακριά μας εστιάζοντας στη σύνδεση.