«Πώς έπαψα τελικά να μισώ τα πλαστικά παιχνίδια»
Το κείμενο της Laurel Elis Niedospial στο Popsugar.com εκφράζει όλες εμάς που πριν από τη γέννηση του παιδιού μας είχαμε φανταστεί το δωμάτιό του ως έναν παράδεισο μόνο με ξύλινα τρενάκια και τουβλάκια.
Το «κρακ» ακούστηκε από την άλλη άκρη του σπιτιού, το δωμάτιο του γιου μου. Πηγαίνοντας να δω τι ζημιά είχε γίνει, αντίκρισα στα πόδια του γιου μου ένα χειροποίητο ξύλινο αυτοκινητάκι, πλέον διασκορπισμένο σε κομμάτια στο πάτωμα. Ο γιος μου φώναξε ενθουσιασμένος «Οοο…», ένα επιφώνημα που χρησιμοποιεί και όταν σκόπιμα αδειάζει ένα ποτήρι νερό πάνω στο τραπέζι. Είναι σαν να μην είχε καταλάβει ότι το αυτοκινητάκι ήταν για διακόσμηση, όχι για παιχνίδι.
Ενώ χάζευα τα σπασμένα κομμάτια συνειδητοποίησα ότι η αγάπη μου για τα παλιά, ξύλινα παιχνίδια δεν ταίριαζε ιδιαίτερα με τον τρόπο παιχνιδιού ενός σαματατζίδικου νηπίου. Έπρεπε να συμβιβάσω στο μυαλό μου την εικόνα του γονιού που πίστευα ότι θα γινόμουν με αυτή του γονιού που χρειαζόταν να γίνω. Δεν είχα ρίξει εγώ η ίδια το παιχνίδι, αλλά είχα προκαλέσει την καταστροφή του με το να μη δίνω στο γιο μου άλλες επιλογές.
Πριν γίνω μητέρα, μισούσα τα παιχνίδια. Δεν είχα χειρότερο από το να επισκέπτομαι το σπίτι κάποιου και να βλέπω μπροστά μου ένα βουνό από πλαστικά παιχνίδια. Ήταν λες και ο κόσμος των ενηλίκων είχε ισοπεδωθεί κάτω από τις ανάγκες του παιδιού, πράγμα τρομακτικό. Ήθελα να κάνω παιδιά, αλλά ήθελα και να μη χάσω τον εαυτό μου, σε κάποια τουλάχιστον εκδοχή του. Αποφάσισα λοιπόν ότι πρέπει να αποφύγω με κάθε κόστος να μαζέψω ένα πλήθος παιχνιδιών, ιδιαίτερα εκείνα τα πλαστικά με τα έντονα χρώματα.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη τα παιχνίδια, κάτι που καταλάβαινα αλλά δεν ήμουν έτοιμη να αποδεχτώ. Τα παιχνίδια βοηθούν τα παιδιά να αναπτυχθούν και να μάθουν ή, στη χειρότερη περίπτωση, να τα κρατήσουν απασχολημένα για να τελειώσουν οι ενήλικες κάποιες δουλειές τους. Αλλά τα πλαστικά παιχνίδια που φαίνονται πολύ… παιδιάστικα.
Προσποιούμενη ότι το έκανα για οικολογικούς λόγους, ζήτησα από τους φίλους που με ρωτούσαν τι παιχνίδι να φέρουν να περιοριστούν σε ξύλινα ή ανακυκλωμένα πλαστικά. Έτσι, κάναμε μια απλή και όμορφη συλλογή παιχνιδιών. Τα τουβλάκια, τα κουκλάκια και τα αυτοκινητάκια ήταν τόσο κομψά, που τα είχαμε μετατρέψει σε αντικείμενα διακόσμησης. Είχα την εντύπωση τότε ότι ο κόσμος των παιχνιδιών του θα ενσωματωνόταν απόλυτα στην αισθητική του σπιτιού μας.
Σύντομα όμως ο γιος μου μεγάλωσε υπερβολικά για να παίζει με κάποια από αυτά τα παιχνίδια, άλλα έσπασαν και άλλα απλά φοβόμουν να τα αφήσω στα χέρια του. Ο γιος μου θέλει απελπισμένα να παίξει με το αγαπημένο μου, έναν ξύλινο ρινόκερο που είναι και παζλ, αλλά εγώ αγχώνομαι να μη χάσω κανένα από τα κομμάτια του, έτσι ο ρινόκερος περνάει τον περισσότερο χρόνο ανέγγιχτος στο ράφι.
Ίσως δεν είμαι καλή μαμά που δίνω τόση αξία στην εμφάνιση των πραγμάτων. Ενδιαφέρομαι υπερβολικά για τα όμορφα αντικείμενα. Το καταλαβαίνω, αλλά καθώς ο γιος μου μεγαλώνει αυτό που αληθινά θέλει δεν μπορεί να του το δώσει κανένα χειροποίητο, ξύλινο παιχνίδι.
Θέλει παιχνίδια φιγούρες, πράγματα με φωτάκια, τσουλήθρες και παιχνίδια με νερό. Θέλει πλαστικό.
Μπροστά στην επιμονή του, είμαι πρόθυμη να άρω την απαγόρευση των πλαστικών παιχνιδιών. Τον αφήνω στο υπόγειο να τσουλάει πάνω στο πλαστικό φορτηγάκι του που δεν φτιάχτηκε να χρησιμοποιείται σαν παιδικό καρότσι αλλά αυτό για τον γιο μου δεν έχει καμία σημασία. Παίζει με το παιδικό τάμπλετ του, με τα γράμματα και τους αριθμούς, τραγουδάει τα τραγουδάκια και γελάει με τους αστείους ήχους. Όλα αυτά δεν είναι σκαλισμένα από κάποιον τεχνίτη με μεράκι, σε κάποιο εργαστήριο της Νέας Υόρκης, ωστόσο διασκεδάζουν το γιο μου.
Έστω για λίγο λοιπόν θα σταματήσω να αγοράζω αποκλειστικά ξύλινα παιχνίδια. Τα πλαστικά δεν έχουν κατακτήσει ακόμα τη ζωή μας αλλά καθώς σκέφτομαι πόσο χαρούμενο τον κάνουν, είμαι πρόθυμη να τους παραχωρήσω μια θέση σ’ αυτήν.
