5 τρόποι με τους οποίους ένας μπαμπάς λέει στον γιο του «σ’ αγαπώ»
Ο Αμερικανός αρθρογράφος Paul Ruben παρουσιάζει τις χειρονομίες με τις οποίες δείχνει στο παιδί του πώς νιώθει για αυτό
Ποιο είναι το κοινό ανάμεσα σε μια απλή δήλωση αγάπης και τις κενές θερμίδες; Και οι δύο στερούνται ουσίας, σύμφωνα με τον Paul Ruben. Ο ίδιος λοιπόν δεν αρκείται στο να λέει στο γιο του «σ’ αγαπώ», αλλά φροντίζει και να του το δείχνει μέσα από τις πράξεις του. Ακολουθούν πέντε χειρονομίες που «του περνούν τα εξής μηνύματα: ότι είναι ασφαλής μαζί μου, ότι τον ακούω, ότι του δίνω σημασία, ότι τον παίρνω στα σοβαρά και ότι δεν υπάρχει στιγμή της ημέρας που δεν τον αποδέχομαι.
1. Είμαι ήρεμος. Ό,τι κι αν λέει ο γιος μου, φροντίζω να μην του το ανταποδίδω συναισθηματικά ή σωματικά, να μην τον απειλώ και να μην τον τρομοκρατώ. Παραμένω ήρεμος, ώστε να του δώσω την ευκαιρία να εκφράσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του χωρίς να διστάζει.
2. Τον ακούω. Το νούμερο ένα πράγμα που θέλουν να ξέρουν τα παιδιά –προτού κάποιος τους απαντήσει ναι, όχι ή ίσως– είναι ότι τα ακούμε, δηλαδή ότι μετρούν. Αν αφήσω το γιο μου να πιστεύει ότι δεν τον ακούω, ίσως επίσης πιστέψει ότι δεν ενδιαφέρομαι για αυτόν, ότι δεν μετράει.
3. Αναγνωρίζω ό,τι κάνει. Τις προσπάθειες, τις επιτυχίες, ακόμα και τις αποτυχίες του, ως ειλικρινείς εκφράσεις του ποιος είναι. Τον αναγνωρίζω σημαίνει επίσης ότι δεν προσπαθώ να οικειοποιηθώ τις εμπειρίες του γιου μου. Για παράδειγμα, αν δεν τον πάρουν σε μια ομάδα, δεν του λέω τι θα έκανα εγώ στη θέση του, αλλά του ζητάω να μου πει αν πιστεύει ότι υπάρχει κάτι καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει.
4. Προσπαθώ να μην τον υποτιμώ ποτέ. Θέλω ο γιος μου να ξέρει ότι οι λέξεις και τα συναισθήματά του είναι σημαντικά για μένα. Έτσι, δεν τον κοροϊδεύω, δεν τον υποτιμάω, δεν γελάω σε βάρος του και με κανέναν τρόπο δεν μειώνω το πώς νιώθει. Κι αυτό επεκτείνεται σε κάθε επικοινωνία μας, ακόμα και αν νομίζει ότι το προηγούμενο βράδυ είδε ένα φάντασμα στο δωμάτιό του. Δεν γελάω, αλλά τον ρωτάω τι είδε και τον ακούω.
5. Ακόμα και αν αποδοκιμάζω τις πράξεις του, δεν αποδοκιμάζω τον ίδιο. Ως γονιός, ήταν ανέκαθεν υποχρέωσή μου να υπενθυμίζω στο γιο μου ότι το γεγονός ότι αποδοκιμάζω ή απορρίπτω κάποια πράξη ή κάτι που είπε δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι απορρίπτω τον ίδιο. Όταν ήθελε να κάνει τατουάζ, αναρωτήθηκε αν θα τον μισούσα σε περίπτωση που θα το έκανε. Του απάντησα ότι δεν θα μισούσα τον ίδιο –απλά, δεν θα μου άρεσε το τατουάζ του.
