Οι μαμάδες του facebook γράφουν για το κόψιμο της πιπίλας στα παιδιά τους.
To childitgr ζήτησε απο τις μαμάδες να βοηθήσουν
To childit.gr ζήτησε απο τις μαμάδες να βοηθήσουν άλλες μαμάδες με το κοψιμο της πιπίλας, περιφράφοντας τις εμπειριες τους και τον τρόπο με τον οποίο κατάφεραν να πετύχουν τον δύσκολο αυτό στόχο!
Μαμά Βικυ
“Το πιθανότερο είναι ότι ο Βλάσης έκοψε την πιπίλα μόνος του, για την ακρίβεια την πέταξε με απέχθεια!
Ωστόσο, παράλληλα με το γεγονός αυτό συνέβαινε και το εξής: ήταν καλοκαίρι, ο Βλάσης ήταν 15 μηνών, είχε πια αρκετά μικρά κοφτερά δόντια και έβγαζε συνεχώς κι άλλα, οπότε απολάμβανε να δαγκώνει την πιπίλα του… μέχρι που μία-μία τις έκοψε όλες!
Ήμουν εκτός Αθηνών και -άκου τώρα- δεν έβρισκα πιπίλες σιλικόνης αλλά μόνο φυσικού καουτσούκ! Τι να έκανα, τις πήρα. Και ο Βλάσης δεν τις γούσταρε καθόλου όμως! Προσπάθησε μία, δύο και το πιθανότερο όπως είπα είναι να “ξενέρωσε” και να την πέταξε με απέχθεια!!! Ίσως η αίσθηση, η γεύση και το σχήμα να έκανε τη διαφορά!!! Who knows? Give it a try!”
Μαμά Δήμητρα
“Έχω ακούσει πολλές ιστορίες με εκπληκτικά τεχνάσματα και απίστευτους τρόπους για να κοπεί αυτή η “πιπίλα”.
Στην δική μου περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα και αυτό πιστεύω ότι οφείλεται στο γεγονός ότι δεν αγχώθηκα καθόλου.
Η Μάρα ήταν από τα μωρά που λάτρεψαν την πιπίλα από την πρώτη μέρα και που στη συνέχεια την μετέτρεψαν στο απόλυτο αξεσουάρ. Σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού υπήρχαν 2-3 να βρίσκονται! Στον ύπνο αντί για κάποιο αρκουδάκι, κράταγε 2 πιπίλες και εννοείται μία στο στόμα.
Όταν αποφάσισα να προσπαθήσω να την κόψει, κάθε μέρα έκρυβα από 2 πιπίλες μέχρι που βρέθηκε η Μάρα να έχει στη διάθεσή της μόνο μία. Στο εντωμεταξύ καθημερινά την συζητούσα για το πόσο μεγάλη κοπέλα είναι, πόσο πιο πολλά πράγματα μπορεί και κάνει μόνη της και μέσα σε αυτές τις κουβέντες μας, έθιγα το θέμα της πιπίλας ως ένα μικρό αντικείμενο που αρέσει στα μωρά.
Μετά από μία εβδομάδα αντικατέστησα την πιπίλα με μία ίδια σε χρωματισμούς, αλλά μικρότερο νούμερο που είχε όταν ήταν λίγων ημερών και όταν την έβαλε στο στόμα της, δεν την βόλευε. Την κοιτούσε καλά καλά και δεν μπορούσε να καταλάβει τί γίνεται, μέχρι που με ρώτησε.
Την πήρα αγκαλιά, την πήγα μπροστά από τον καθρέφτη και της έδειξα για ακόμη μία φορά πόσο μεγάλωσε…..χαμογέλασε και έκτοτε έκοψε την πιπίλα!
Η πιπίλα έμεινε φυλαγμένη στο συρτάρι της κουζίνας. Μέρα παρά μέρα άνοιγε το συρτάρι και απλά την έβλεπε….μία φορά την είδα να την δοκιμάζει πάλι, αλλά δεν της άρεσε….στο τέλος ήρθε και με ρώτησε αν μπορεί να την πετάξει και αυτό έκανε. Μόνη της! “
Μαμά Κυριακή
“Αγαπημένες μου μαμάδες η κόρη μου δεν έκοβε την πιπίλα με τίποτα! Από εναμιση έτους προσπαθήσαμε με διάφορους τρόπους αλλά τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα. Της την κρύβαμε και το κλάμα πήγαινε σύννεφο…Ήταν περίοδος Χριστουγέννων πρώτη μέρα του Δεκεμβρίου και στολίζαμε το δέντρο μας ώσπου μου ήρθε η ιδέα! Κοριτσάκι μου να βάλουμε την πιπίλα στο δέντρο μαζί με τις μπάλες , για να έρθει ο Άγιος Βασίλης να την πάρει και να σου φέρει πολλά δώρα? Και ναι! Μόλις ο σκέφτηκε λιγάκι την έβαλε μόνη της στο δέντρο! Κοιμήθηκε λίγο ανήσυχα βέβαια εκείνο το βράδυ, αλλά την άλλη μέρα το πρωί που σηκώθηκε και πήγε στο δέντρο ο΄Άγιος Βασίλης της είχε πάρει την πιπίλα και της είχε αφήσει σοκολατίτσες μαζί με ένα γράμμα λέγοντας, πόσο ευχαριστημένος είναι που του έδωσε την πιπίλα της και πως θα την πάει σε άλλα μωράκια που μόλις είχαν γεννηθεί και πως την πρωτοχρονιά θα της έφερνε ότι δωρο του έγραφε στο γράμμα της!!! Τα ματάκια της έλαμπαν και έλεγε: εγώ τώρα είμαι μεγάλη! Άπό εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε μια χαρά και δεν ξαναζήτησε πιπίλα!”
Μαμά Ειρήνη
“Η αλήθεια είναι πως για κάποιο δικό τους λόγο, κανένα απ τα ζουζούνια μου δεν την ήθελε την πιπίλα, οπότε κι αν πήραμε, τις πετάξαμε αχρησιμοποίητες . Κι οι δυό είχαν αδυναμία στον αντίχειρα τους, ο μεγάλος που θήλασε μόνο 2 μήνες, άργησε λίγο παραπάνω να το σταματήσει, ο μικρός (που 19μ θηλάζει ακόμα) το σταμάτησε έτσι απλά όπως τ αρχισε, μέσα στο πρώτο τρίμηνο. Προσωπικά & απ όσα έχω διαβάσει, πιστεύω πως το πιπίλισμα του αντίχειρα είναι πιο φυσικό απ την πιπίλα (και έχει σοβαρές χρησιμότητες) & κόβεται εξ΄ίσου φυσιολογικά στον χρόνο που επιλέγει το κάθε μωράκι.”
Μαμά Λένα
“Σχετικά με το κόψιμο της πιπίλας, η κόρη μου την έκοψε 23 μηνών. Είχα ξεκινήσει 2-3 μήνες νωρίτερα να κόβω την βάση της πιπίλας, με αποτέλεσμα να παίρνει αέρα και να μην ευχαριστιέται. Όσο περνούσε ο καιρός απλά την έκοβα λίγο περισσότερο, αυτή που είχε την ημέρα, για το βράδυ της είχα μια με λίγο κόψιμο από φόβο για πνίξιμο, έστω όμως και με αυτό το λίγο μες στον ύπνο της μόλις την έβαζε στο στόμα την πετούσε. Ώσπου μια μέρα όπως έπαιζε της έμεινε στο ένα χέρι το πλαστικό στο άλλο η σιλικόνη, προσπάθησε να τα ”κολλήσει” βάζοντας το ένα πάνω στο άλλο, μόλις όμως το έβαζε στο στόμα έφευγαν, αφού παιδεύτηκε λίγο, ήρθε σε μένα να της τη φτιάξω, είπα οτι δεν γινόταν γιατί έσπασε, το ίδιο της είπε και ο μπαμπάς της.
Τελικά για 3-4 βράδια ήμασταν με τα κομμάτια στα χέρια και με αρκετό ξενύχτι, ώσπου τα βαρέθηκε και τα πέταξε μόνη της, απαλλάσοντας μας από το άγχος της πιπίλας.”
Μαμά Ρούλα
“Γεια σας και απο μενα.Ονομαζομαι Ρουλα και εχω δυο κορες που ειναι 4μιση η μεγαλη και 3 η μικρη.Με την πιπιλα ειχαν τρομερη εξαρτηση και οι δυο και ο μεγαλος μου φοβος ηταν οτι δεν προκειται να την κοψουν ποτε.Τελικα και οι δυο σε ηλικια 2 χρονων και 4 μηνων (εντελως συμπτωματικα) ειπαν τελος.
Στην μεγαλη κορη εγινε με τον εξης τροπο.Κραταγε την πιπιλα στο χερι της και ειμασταν μεσα στο αυτοκινητο.Οταν σταματησαμε να κατεβει ο μπαμπας της,την κρατησε εξω απο το παραθυρο του αυτοκινητου και γελαγε.Της ειπα οτι αν της πεσει δεν εχουμε αλλη και θα χαθει.Η αληθεια ειναι οτι ειχαμε πολλες στο σπιτι αλλα δεν το ηξερε.Αφου με κοιταγε και γελαγε δινει μια και την πεταει.Κανω νοημα στον συζηγο που ερχοταν και αφου ειδε το σκηνικο και επιασε την πιπιλα,να μην της την δωσει και να πει οτι δεν την βρηκε.Αυτο ηταν.Αφου εκλαψε πολλες μερες και ημουν στο τσακ να υποχωρησω και να την δωσω πισω ευτυχως που δεν το εκανα και το πηρε αποφαση πως τελος η πιπιλα.
Η μικρη μου κορη ειχε τις πιπιλες της chico που ειναι λαστιχενια και εχει χρωμα μπεζ.Το τι ειχαμε τραβηξει με αυτες τις πιπιλες ουτε θελω να το θυμαμαι.Αλλου επεφταν και αλλου τις βρησκαμε αφου εκαναν γκελ.Και το χρωμα της δεν βοηθουσε μιας και δεν την διακριναμε ευκολα λογω ιδιου χρωματος χαλια.Εχουμε κηπο και εκεινο το καλοκαιρι την χασαμε πραγματικα και δεν την βρισκαμε.Το μεσημερι αφου ζητησε την πιπιλα της ,της ειπα οτι δεν την βρηκα και το απογευμα θα ψαξω παλι.Αφου την ειδα οτι κοιμηθηκε καλα,αποφασισα οτι ηταν ευκαιρια.Συνεχισα να της λεω οτι δεν την εχω βρει και αφου εκλαψε κανα δυο βραδυα τελος και για την μικρη η πιπιλα.Ευτυχως εκει τα πραγματα ηταν πιο ευκολα.
Το καλο ειναι οτι τους ειχα δωσει διαφορετικες πιπιλες και ετσι οταν η μεγαλη σταματησε την πιπιλα δεν θελησε να παρει της μικρης αφου δεν ηταν και η δικια της!”
Μαμά Ρόζα
“Εμείς χρησιμοποιήσαμε τον γνωστό τρόπο… ότι δηλαδή ένα μωράκι έχει ανάγκη τη πιπίλα μας και τώρα που εμείς είμαστε μεγάλα παιδάκια (τότε η κόρη μου ήταν 2,5 ετών) πρέπει να τη χαρίσουμε. Εκλαψε το πρώτο βράδυ πολύ … τόσο που ήμουν έτοιμη να της τη δώσω αλλά ευτυχώς κρατήσαμε χαρακτήρα και δεν υποκύψαμε. Το δεύτερο βράδυ έκλαψε λιγότερο … το τρίτο καθόλου …. Τώρα με το δεύτερο ακόμα δεν έχω αποφασίσει γιατί είναι μικρούλης ακόμα και λιγότερο ώριμος από την κόρη μου. Καλή επιτυχία σε όλες τις μανούλες.”
Μαμά Βάσω
“πηρα ένα ψαλιδι και την εκοψα απο επανω , με αυτο το τρόπο δεν μπορει να πιπιλισει και δεν τους δινει καμια ευχαριστησει… έτσι εγω ήμουν καλη μαμα και ο μπακ “ο σκυλος” ήταν ο κακος που τη δαγκωσε!!! την πιπιλα συνεχιζα να τους τη δινω στο κρεβατι για να μην γκρινιαζουν.. αυτα όμως απλα τη κραταγαν, μεχρι που τη ξεχασαν!”
Μαμά Έμυ
“Καλημέρα μανούλες!
Λοιπόν θα σας πω τη δική μου εμπειρία πάνω στο “κόψιμο” της πιπίλας!
Εμένα μου φάνηκε εύκολο μ’αυτά που έκανα.
Είχα αποφασίσει να κρατήσει την πιπίλα η κόρη μου μέχρι τα 2 γιατί πιο μεγάλα τα παιδάκια μ’αυτό το πράγμα στο στοματάκι τους δε μου αρέσει κ τους σταματάει κ την ανάπτυξη του λόγου.
Ετσι λοιπόν 2 μήνες πριν κλείσει τα 2, κάτσαμε μια μέρα να πιούμε παιδικό τσαγάκι μαμά και κόρη, τα ξέρετε αυτά και της εξήγησα τι θα γίνει.
Της είπα λοιπόν πως κάποια στιγμή, που εγώ δεν ξέρω ποια, κάποιο πρωί που θα σηκωθεί θα πάει να φορέσει τη πιπίλα της και δε θα τη θέλει πια!
Με ρώτησε γιατί κ της είπα πως υπάρχει μια νεράιδα, η νεράιδα της πιπίλας που αγαπάει πολύ τα παιδάκια κ τα προσέχει κ όταν αυτά έχουν μεγαλώσει αρκετά αποφασίζει εκείνη να πάει την πιπίλα τους σε άλλα παιδάκια που είναι μωρά και τη χρειάζονται.
Οι ερωτήσεις ήταν πολλές! “Πότε θα έρθει?” Οταν εκείνη αποφασίσει πως μεγάλωσες, εγώ δεν ξέρω! “Πως θα μου το δείξει?” Πάλι δεν ξέρει η μανούλα, θα δούμε μαζί!
Ετσι πέρασε ένας μήνας και η κόρη μου κάθε μέρα με ρωτούσε, μεγάλωσα? Πότε θα έρθει? Εγώ βέβαια της έλεγα πως δεν το αποφασίζω εγώ αλλά εκείνη που ξέρει και θα περιμένουμε!
Ενα πρωί λοιπόν ξύπνησε, άνοιξε τα ματάκια, έψαξε να βρει την πιπίλα κ τη φόρεσε!
Και τη βλέπω και έρχεται όλο χαρά, μαμά μεγάλωσα!!! Ηρθε η νεράιδα! Η πιπίλα καίει!!
Την κοιτούσε όλο χαρά!! … (βέβαια έκαιγε ελάχιστα γιατί είχα βάλει επάνω λίγοπριν ξυπνήσει 3 κόκκους πιπεράκι, ελάχιστοι αλλά κατάλαβε!!)
Βέβαια εγώ υπερενθουσιάστηκα!! Της έδωσα την ωραιότερη μέρα!! Το λέγαμε σε όους ποως η νεράιδα είπε πως το κοριτσάκι μου μεγάλωσε! Το λέγαμε σε όλους!
Ηταν πολύ χαρούμενη!
Ηρθε το βράδυ κ ήθελα να δω.
Κάτω από το μαξιλαράκι της είχα ένα πουγκάκι, βάλαμε την πιπίλα μέσα κ κοιμήθηκε αμέσως η ζουζούνα μου!
Το πρωί βρήκε μέσα ένα πανέμορφο κοκαλάκι και καραμελίτσες σα δώρο από τη νεράιδα!
Αυτό ήταν! Ξεχάσαμε την πιπίλα και είμασταν τόσο χαρούμενες που μεγαλώσαμε που δε μας ένοιαξε πια καθόλου!
Αυτά μανούλες! Δε θέλει φωνές και πανικό!
Λίγη “μαγεία” μόνο και όλα θα πάνε καλά!
Καλή επιτυχία σε όλες!!!”
Μαμά Όλγα
«….Μπορεί λοιπόν να μην ήταν απολυτα εξαρτημένος, πλην όμως ήταν ομολογουμένως ένα απαραίτητο αξεσουάρ ύπνου ακόμη και αν του έφευγε από το στόμα αμέσως αφού είχε εκτελέσει την αποστολή της, δηλαδή να τον κοιμίσει!
Με αυτή τη συνήθεια έφτασε τα 3 … όσο μεγάλωνε, τόσο δεν μας άρεσε και η ιδέα της και αρχίσαμε τα τεχνάσματα. Μια πρώτη απόπειρα ήταν όταν την τρύπησα με χοντρή καρφίτσα… ο κακομοιράκος μου τη ρουφούσε απεγνωσμένα και με απορία και του ήταν ακόμη πιο δύσκολο να κοιμηθεί… Ένα βράδυ προσπάθησα απλά να αγνοήσω το οτι μου τη ζητούσε και τάχα να τον αποπροσανατολίσω με ιστορίες και τραγούδια … εκεί που νόμιζα οτι τον έπαιρνε ο ύπνος, εκεί μου τη ζητούσε … η προσπάθεια απέτυχε φυσικά παταγωδώς και ο Βασίλης πήρε αυτό που λαχταρούσε!
Ακομη και τώρα που έχουν περάσει 2,5 χρόνια από τότε, νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι για εκείνη τη βραδιά.
Έπρεπε να σκεφτούμε κάτι άλλο …
Τη λύση έδωσε μια πολύ καλή φίλη που μόλις τα είχε καταφέρει!
Έστησα λοιπόν μια κουβέντα μαζί της στο τηλέφωνο, ξέροντας οτι ο μικρός μου με άκουγε κι ας μην το έδειχνε. Έδειξα σχεδόν αναστατωμένη από αυτά που τάχα μου έλεγε η φίλη για τη δική της συνομήλικη κορούλα και άφηνα μισόλογα να ξεφεύγουν … έκλεισα το τηλέφωνο και δεν είπα τίποτε …
… κάποια στιγμή αργότερα, είπα τα “νέα” στον άντρα μου ενώ ο μικρός μας έπαιζε λίγο πιο εκεί…
Η ιστορία λοιπόν ήταν οτι η δασκάλα της μικρής μας φίλης στον παιδικό σταθμό είχε προσέξει οτι δύο δοντάκια είχαν αρχίσει να στραβώνουν … προφανώς από την πιπίλα!!! Ο άντρας μου φυσικά εξεπλάγη όπως ήταν αναμενόμενο/προσχεδιασμένο και αναρωτιόμασταν και οι δύο πώς ήταν δυνατόν να μην το είχε προσέξει η μαμά της μικρής όπως επίσης πόσο τυχερή ήταν που το πρόσεξε η δασκάλα … Σε όλη αυτή τη φασαριώδη κουβέντα, ο Βασίλης “τσίμπησε” …
– “τί μαμά;;;”, ” τί έπαθε η Α;;;”
και μόνο τότε του είπαμε, τότε που ενδιαφέρθηκε να μάθει … χωρίς καμμία όμως νύξη για τον ίδιο. Βεβαια, δώσαμε αίσιο τέλος στην περιπέτεια της μικρής “Α” και ησυχάσαμε όλοι γιατί η μικρή μας φίλη πέταξε την πιπίλα που της είχε κάνει τη ζημιά και σε λίγες μέρες θα ήταν το μουτράκι της και το χαμόγελό της πάλι όμορφο και λαμπερό …
Μια – δυο μέρες αργότερα, σε συνεργασία με τις δικές του δασκάλες στον παιδικό σταθμό (σας ευχαριστώ κορίτσια) μία τον κοίταξε έκπληκτη και τον πήρε κοντά της κοιτάζοντας τον επίμονα στο στόμα… Αχ! Σαν να της φαινόταν οτι κάτι δεν πήγαινε καλά με τα δόντια! Σαν λίγο να είχαν αρχίσει να στραβώνουν…! Τότε, ιδιαιτέρως (το τονίζω αυτό) τον ρώτησε μήπως έχει ακόμη πιπίλα … εκείνος της εκμυστηρεύτηκε πως ναι, τη θέλει για να κοιμηθεί και πώς την ίδια ζημιά είχε πάθει λίγες μέρες νωρίτερα η φίλη του! Α! Ωστε έτσι εξηγούνται όλα!!!
… δεν θυμάμαι πώς ακριβώς απαλλαγήκαμε από το … αξεσουάρ, πιστέψτε με όμως, πολύ γρήγορα μετά από όλο αυτό. Σίγουρα έπαιξε ρόλο οτι έλλειψαν οι υπερβολές (Η “Α” κατέληξε στο νοσοκομείο με φριχτούς πόνους!), οι απειλές (να δεις εσύ τί θα πάθεις κακομοίρη μου!), η κριτική(ολόκληρο παιδί, θα σε κοροιδεύουν!). Αντίθετα δείξαμε σεβασμό, διακριτικότητα και κατανόηση και … πετύχαμε!
Eυχαριστούμε πολύ όλες τις μανούλες που μοιράστηκαν τις παραπάνω εμπειρίες μαζί μας!
Αν θέλετε να γνωρίσετε κι άλλες μαμάδες και να έρθετε στην παρέα μας στο facebook η σελίδα μας είναι η παρακάτω
