«Ναι, όλα τα παιδιά μου είναι του ίδιου φύλου»
Μια μητέρα τεσσάρων κοριτσιών, η Katrina Davis, έχει κουραστεί να ακούει ξανά και ξανά τα ίδια σχόλια.
Το βλέπω να έρχεται, καθώς τα μάτια τους ανοίγουν διάπλατα μπροστά στη θέα των τεσσάρων κοριτσιών μου. Συμβαίνει εδώ και σχεδόν μία δεκαετία, έτσι σφίγγω το στόμα και περιμένω.
«Τέσσερα κορίτσια; Πόπο, ο καημένος ο μπαμπάς είναι μειοψηφία. Θα προσπαθήσετε και για αγόρι;». Τα μάτια της υπαλλήλου στο σουπερμάρκετ είναι γεμάτα συμπόνοια καθώς περιμένει την απάντησή μου.
«Νιώθω πραγματικά τυχερή που έχω μόνο κόρες», απαντώ με ειλικρίνεια, ενώ τρίζω τα δόντια, ελπίζοντας να παρατηρήσει την όχι και τόσο φιλική έκφραση προσώπου μου και να λήξει τη συνομιλία μας. Αλλά δεν φαίνεται να την προσέχει.
«Αλήθεια; Περίμενε τότε να δεις τι έχει να γίνει στην εφηβεία», γελάει. «Ο καημένος ο μπαμπάς!». Χωρίς να πω τίποτα παραπάνω, αρπάζω την απόδειξη και κατευθύνομαι με τις κόρες μου προς την έξοδο.
«Μαμά;», ρωτάει η επτάχρονη κόρη μου, σμίγοντας τα φρύδια της. «Γιατί λένε πάντα “καημένος μπαμπάς” και ρωτούν αν θα αποκτήσουμε και αγοράκι; Τα κοριτσάκια δεν είναι τόσο καλά όσο τα αγοράκια; Ο μπαμπάς είναι λυπημένος που καμιά μας δεν είναι αγοράκι;».
Μέσα μου βράζω από θυμό. Πριν από περίπου ένα χρόνο, η αδερφή της είχε κάνει την ίδια ερώτηση. Αναρωτιέμαι πότε να την περιμένω και από τη μικρότερη κόρη μου. Προσπαθώ να χαμογελάσω.
«Με τίποτα, ο μπαμπάς σου είναι πολύ χαρούμενος που έχει μόνο κοριτσάκια. Κι εμένα μου αρέσει πολύ που έχω μόνο κοριτσάκια».
«Νομίζω ότι πολλοί δεν το θεωρούν καλό». Το πρόσωπό της παραμένει συνοφρυωμένο. Αυτή ήταν η τρίτη παρόμοια συνομιλία της ημέρας, οπότε καταλαβαίνω την αμφιβολία της. (Το οικογενειακό ρεκόρ μας είναι οκτώ μέσα σε μία μόνο μέρα.)
Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Όπου κι αν πηγαίνουμε, ο κόσμος αισθάνεται υποχρεωμένος να το σχολιάσει. Από τα χιλιάδες σχόλια που έχουμε ακούσει, μπορώ να μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού εκείνα που είναι κολακευτικά για το γεγονός ότι όλα τα παιδιά μου ανήκουν στο ίδιο φύλο.
Το αστείο είναι ότι η αδερφή μου έχει τέσσερα αγόρια. «Ακούμε το ίδιο πράγμα, διαρκώς. Λόγια συμπόνοιας, αστεία, ερωτήσεις αν θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε για το κορίτσι. Το θέμα είναι ότι θα ήθελα να έχω και ένα κορίτσι. Στεναχωριέμαι που δεν θα το αποκτήσω ποτέ; Ναι. Νιώθω ευλογημένη που έχω τους γιους μου; Φυσικά. Δεν θα τους άλλαζα για τίποτα στον κόσμο».
Καταλαβαίνω ότι οι άλλοι δεν γίνονται σκόπιμα αγενείς ούτε προσπαθούν να μας πληγώσουν. Συνήθως, απλά επιχειρούν να ανοίξουν μια φιλική συζήτηση. Αλλά οι λέξεις έχουν βαρύτητα. Και ένα μικρό παιδί, που παρατηρεί με προσοχή στα πρόσωπα των ανθρώπων να διαγράφονται η συμπόνοια και το σοκ, για να ακολουθήσουν λόγια παρηγοριάς, το βάρος αυτών των λέξεων μπορεί να το συνθλίψει.
Η κολλητή μου έχει τρία αγόρια. «Θέλαμε πραγματικά να κάνουμε κοριτσάκι. Μακάρι να μπορούσαμε να ξαναπροσπαθήσουμε, αλλά δεν το αντέχουμε οικονομικά. Ακόμα προσπαθώ να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι δεν θα έχω ποτέ κόρη. Διαρκώς έχω αγνώστους να με ρωτούν πότε θα ξαναπροσπαθήσω, με αποτέλεσμα αυτό το θέμα να έρχεται ξανά και ξανά στην επιφάνεια, πληγώνοντάς με».
Προτού να αποκτήσω παιδιά, υπήρχαν πράγματα που πάντα πίστευα ότι θα ήθελα να κάνω: τελετουργικά που ανέκαθεν υπέθετα ότι θα ζούσα με ένα γιο και μια κόρη. Το ξέρω ότι και ο σύζυγός μου είχε τις ίδιες προσδοκίες. Περίμενε να διδάξει στο γιο του πώς θα άνοιγε την πόρτα για να περάσει μια κυρία, ή πώς θα ξυρίζεται. Ωστόσο του αρέσει που έχει κόρες.
Αυτή η συνειδητοποίηση είναι κυρίως μια επιβεβαίωση ότι μεγαλώνουμε και πως για πρώτη φορά στη ζωή μας, ένα κεφάλαιο κλείνει επίσημα. Στη διάρκεια της νιότης μας, ονειρευόμαστε ένα μέλλον γεμάτο με άπειρες δυνατότητες. Όταν όλα τα παιδιά σου έχουν το ίδιο φύλο, το παίρνεις απόφαση ότι δεν θα έχεις ποτέ τη δυνατότητα να ζήσεις την εμπειρία του να μεγαλώσεις ένα παιδί του αντίθετου φύλου. Σου παίρνει κάποιο χρόνο να το συνειδητοποιήσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν νιώθεις ευγνωμοσύνη για τα παιδιά που έχεις. Πάντα ήθελα κορίτσια. Σε κάθε εγκυμοσύνη, προσευχόμουν να είναι κοριτσάκι. Αλλά μου πήρε κάποιο χρόνο να αποδεχτώ το γεγονός ότι ποτέ δεν θα μεγάλωνα αγοράκι.
Αλλά είτε είσαι εκστατικά ευτυχισμένος από το γεγονός ότι όλα τα παιδιά σου είναι του ίδιου φύλου είτε όχι, παραμένουν παιδιά σου και τα λατρεύεις. Πιστεύω ότι όλες οι οικογένειες με παιδιά του ίδιου φύλου θα ήταν πολύ πιο χαρούμενες χωρίς τα σχόλια που κάνουν διαρκώς οι άγνωστοι, είτε είναι αστεία είτε λόγια παρηγοριάς. Είτε το συνειδητοποιεί κάποιος άγνωστος είτε όχι, τα παιδιά ακούν και αυτό μπορεί να τα πληγώσει.
Το ξέρω ότι είμαστε παράξενο θέαμα έτσι όπως σκάμε μέσα στα ροζ. Κάποιες φορές, επιπλέον, με φιόγκους και τούλια. Αλλά θα σας συμβούλευα να κρατήσετε τα σχόλια για τον εαυτό σας, εκτός αν μας πείτε πόσο εκπληκτικό είναι να μεγαλώνεις μόνο κόρες.
