«Μια μέρα θα εύχεσαι να μπορούσες να νιώσεις την απαλή επιδερμίδα και τα μικρά δαχτυλάκια των παιδιών σου»

Ξυπνάω και κοιμάμαι τόσο συχνά όσο εισπνέω και εκπνέω. Πνιχτοί ήχοι κλάματος του μωρού που θέλει να θηλάσει φτάνουν στα αυτιά μου. Υπακούω, γιατί είμαι υπερβολικά κουρασμένη για να κάνω οτιδήποτε άλλο. Ακόμα και τόσο νωρίς το πρωί οι μητρικές ενοχές μου υπερισχύουν της μελατονίνης. Νομίζω ότι είναι η τρίτη φορά από τα μεσάνυχτα που η κόρη μου με αναζητά για να την καθησυχάσω και να αποκοιμηθεί ξανά, αν και έχω σταματήσει το μέτρημα. Τίποτα δεν βγάζει νόημα… έχω μεθύσει από τη στέρηση ύπνου. Παραπαίω, αν και στέκομαι ακίνητη. Επιστρέφω στο κρεβάτι, με την Olive στην αγκαλιά μου και κοιμόμαστε παρέα προτού καν συνειδητοποιήσω για τα καλά ότι έχω ξυπνήσει. Κοιτάω το σύζυγό μου που κοιμάται ακόμα και τον ζηλεύω που δεν έχει γαλακτοποιούς αδένες. Και μετά νιώθω σημαντική. Το σώμα του μωρού μου παίρνει ολοένα βάρος επειδή το δικό μου σώμα το γεμίζει με γάλα και ασφάλεια. H κοιλίτσα της είναι φουσκωμένη και αισθάνεται σιγουριά γιατί υπάρχω για εκείνη. Στη διάρκεια της νύχτας, και πάντα.

Ξεχνάω αυτή τη ζεστασιά τα τρία δευτερόλεπτα του ύπνου μου που μεσολαβούν προτού η δυόμιση χρονών Ana ξυπνάει και ζητάει τα δημητριακά του πρωινού της. Κοιμήθηκε σαν πουλάκι για έντεκα συνεχόμενες ώρες, ανήξερη για το μαραθώνιο θηλασμού που τρέξαμε η αδερφή της κι εγώ. Σηκώνομαι από το κρεβάτι γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Η Ana διεκδικεί από εμένα πολλή ενέργεια και νευριάζει όταν καταλαβαίνω ότι, για μία ακόμα μέρα, δεν έχω αρκετή να της δώσω.

Βάζω απρόθυμα στην Ana να δει μια πρωινή εκπομπή ενώ ετοιμάζω το μωρό για τον πρωινό ύπνο του, που ποτέ δεν διαρκεί αρκετά. Σπάω τον ανόητο κανόνα μου «όχι τηλεόραση το πρωί». Οποιαδήποτε ενοχή αισθάνομαι, επισκιάζεται από την κούρασή μου. Ζηλεύω που η Olive καταφέρνει να κλείσει τα μάτια της, έστω και μόνο για σαράντα πέντε λεπτά. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο εκτός από τον ύπνο. Σαν τον εθισμό σε ένα σκληρό ναρκωτικό, η στέρηση με στοιχειώνει.

Είναι έντεκα το πρωί και έχω περάσει από κάθε συναίσθημα που υπάρχει στο χάρτη. To δίπλωμά μου στη μαγειρική ωχριά μπροστά στο φαγητό που έχω βάλει στην κατσαρόλα ενώ ανατρέχω στα μέρη που έχουμε ταξιδέψει μέσα σε λιγότερες από έξι ώρες. Μόλις σήμερα, νωρίτερα, είχα πιάσει το peak, μεθυσμένη από χαρά, καθώς έβλεπα τις κόρες μου να γελούν παρέα, με το τίποτα. Φούσκωσα από περηφάνεια όταν η μεγάλη κόρη μου μού μίλησε για τους δακτυλίους πάγου γύρω από τον Κρόνο, ή ενώ η μικρή μου έκανε τούμπες στο χαλί του σαλονιού σαν να είχε γεννηθεί για αυτό. Όμως οι χωματόδρομοι έγιναν για μένα φαράγγια αγωνίας και θυμού όταν η Ana προσπάθησε να δαγκώσει το μωρό. Μετά, βρέθηκα στη μέση ενός ωκεανού να παλεύω με τα κύματα καθώς σκεφτόμουν όλα τα πράγματα που θα έπρεπε να κάνω ανάμεσα στο μεσημεριανό και το βραδινό. Κάποιες φορές νιώθω σαν να τρέχω σε μια έρημο, αφυδατωμένη και προσπαθώντας να βρω νερό, αν και αυτό που μου λείπει δεν είναι το νερό αλλά η ενέργεια, ενώ τρέχω, αν και βραδέως, να κάνω «τσεκ» σε όλες τις υποχρεώσεις. Όπως κάνει κάποιος με μικρά παιδιά.

Περνάμε την υπόλοιπη μέρα μας με παζλ, βιβλία, πλαστελίνη, χυμό μήλου και κάσιους διάσπαρτα σε όλο τον καναπέ, κελαρυστά γέλια του μωρού, ένα στραμπουληγμένο δάχτυλο του νηπίου και μετά ένα δυνατό ξέσπασμα θυμού, τέσσερις θηλασμούς και ακατάστατο ύπνο. Με πολύ άγγιγμα, σκαρφάλωμα, κουβάλημα. Είναι η ώρα του δείπνου και παραμένω ξύπνια, αν και η προηγούμενη νύχτα επηρέασε σχεδόν κάθε ώρα της ημέρας μου. Έδωσα τα πάντα για να μην ξαπλώσω στον καναπέ στις 5 το απόγευμα δηλώνοντας εκεχειρία. Νιώθω αμήχανα όταν σκέφτομαι πόσες φορές έχασα την υπομονή μου με την Ana. Και ίσως θα έπρεπε να μην ασχολούμαι τόσο με το κινητό μου.

Και μετά, ακολουθεί το χάος από δύο διαφορετικές ρουτίνες ύπνου. Περνάω από τη μία κίνηση στην άλλη σαν σε μια καλά χορογραφημένη παράσταση. Μπάνιο, πιτζάμες, βούρτσισμα δοντιών, θηλασμός, προσευχή, φιλί και κράτημα της αναπνοής μου μέχρι να αποκοιμηθούν.

Μέχρι το τέλος της ημέρας τα παιδιά μου με έχουν βγάλει νοκ άουτ. Έχω νιώσει βομβαρδισμένη από ερεθίσματα και κλειστοφοβική. Αισθάνομαι το δέρμα μου ηλεκτρισμένο. Κάποιες φορές έχει τόση φασαρία που μου μουδιάζει το μυαλό, αλλά όλα εντείνονται από την έλλειψη ύπνου.

Επιτέλους όμως έχω μπροστά μου ένα χρονικό διάστημα που μπορώ να αφιερώσω στην ξεκούραση. Σέρνομαι μέχρι το κρεβάτι, που μοιάζει έτοιμο να με καταβροχθίσει. Είμαι γεμάτη λεκέδες από γουλίτσες, γλυκοπατάτα και αφρόλουτρο, μιας γεμάτης μέρας με τα παιδιά στη διάρκεια της οποίας ο σύζυγός μου δούλευε διπλοβάρδια για 13 ώρες. Αλλά κατά κάποιον τρόπο, στο τέλος της νιώθω ταυτόχρονα ηττημένη και θριαμβεύτρια. Ακόμα προσπαθώ να το καταλάβω, τώρα που το γράφω.

See Also

Όλη η συγκίνηση και η σημασία της 28ης Οκτωβρίου σε ένα υπέροχο παιδικό βιβλίο

Πλέον είμαι ξαπλωμένη στο σκοτάδι και η σιωπή είναι εκκωφαντική. Το μυαλό μου τρέχει σκυταλοδρομίες. Πιάνω κουβεντούλα με τον εαυτό μου, σαν να είμαι μια ηλικιωμένη κυρία στο σουπερμάρκετ. Μου υπενθυμίζω όλα όσα ήδη ξέρω.

«Δεν σου λείπει ύπνος. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που θα σου λείπουν αυτά τα μωρά που σου κλέβουν ώρες ξεκούρασης. Μια μέρα οι νύχτες ξεκούρασης και ησυχίας θα αντικαταστήσουν τους χτυπημένους αγκώνες και τα φαφούτικα χαμόγελα. Μια μέρα θα εύχεσαι να μπορούσες να νιώσεις έστω και για μια στιγμή την απαλή επιδερμίδα της Olive και τα μικρά δαχτυλάκια της Ana μπλεγμένα στα δικά σου. Τα στρουμπουλά ποδαράκια και τα νηπιακά τερτίπια δεν θα υπάρχουν πια στη ζωή σου. Μια μέρα θα νοσταλγείς βαθιά ένα στήθος γεμάτο γάλα ή ένα φιλάκι για να γίνει καλά το γρατζουνισμένο γόνατο. Οι κόρες σου θα είναι πολύ απασχολημένες: θα οδηγούν αυτοκίνητα, θα διαβάζουν άλγεβρα, θα ερωτεύονται και θα χωρίζουν.

Αυτή τη στιγμή τα χέρια σου είναι γεμάτα και αφάνταστα κουρασμένα, αλλά μια μέρα θα αφήσεις κάτω τα κορίτσια σου και δεν θα τα ξανασηκώσεις. Γι’ αυτό, δώσε προσοχή στο πόσο όμορφα νιώθεις αγκαλιάζοντάς τα».

Και μετά, ξαφνικά, είναι μεσάνυχτα και ακούω την κόρη μου να με ζητάει κλαίγοντας.
«Δώσε προσοχή».