«Μητρότητα είναι το να κάνεις διαρκώς χώρο στην καρδιά σου για λίγη ακόμα αγάπη»

Προτού γίνω μητέρα, ήμουν τέλεια. Ο κόσμος μου έλεγε ότι η ζωή μου θα άλλαζε. Ο κόσμος μου έλεγε ότι θα ένιωθα κουρασμένη. Ότι η μητρότητα θα ήταν το σπουδαιότερο και δυσκολότερο πράγμα που θα έκανα ποτέ στη ζωή μου.

Ναι, καλά.

Ξέρω, ξέρω.

Ήξερα τα πάντα.

Οι δικοί μου απλώς χαμογελούσαν και κουνούσαν το κεφάλι τους μπροστά στην άγνοιά μου. Τώρα αναρωτιέμαι αν με φοβούνταν.

Πρόσφατα βρέθηκα στο baby shower μιας φίλης. Γύρω μου υπήρχαν γυναίκες που έκαναν αστειάκια για τη μητρότητα, για τη στέρηση ύπνου και τις λιγούρες στην εγκυμοσύνη. Αντάλλασσαν συμβουλές για μαξιλάρια θηλασμού και κρέμες για τις ραγάδες. Πίσω από την κουβεντούλα και τα επιφωνήματα ενθουσιασμού, κάθε φορά που η μελλοντική μαμά άνοιγε ένα από τα δώρα του μωρού, βρισκόταν η πραγματικότητα, η δύσκολη πλευρά της μητρότητας. Ένιωθα πως κάθε μαμά στο δωμάτιο, πίσω από τα άυπνα, κουρασμένα μάτια της, ήξερε τι σημαίνει αυτό: ένιωθε εκείνο το βάρος, αλλά είχε το κουράγιο να δώσει μόνο δώρα και αγκαλιές και συγχαρητήρια. Καθόμουν εκεί σιωπηλή, ενώ το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να μιλάω ασταμάτητα για το πώς είναι πραγματικά η μητρότητα. Να μοιραστώ με τη μελλοντική μαμά όλα τα αληθινά μυστικά του να είσαι μητέρα.

Ήθελα αληθινά να προετοιμάσω, κατά κάποιον τρόπο, τη φίλη μου για το κύμα που επρόκειτο σύντομα να την ξεπλύνει.

Είχα βρεθεί κι εγώ στη θέση της, πρόσφατα. Είχα όλες τις σχετικές εφαρμογές κινητού, όλα τα βιβλία για τη φροντίδα ενός μωρού, όλες τις εικόνες που είχα αποθηκεύσει από το Pinternet. Είχα μοντέρνες πιπίλες, έτοιμη την τσάντα του μαιευτηρίου, όμορφα φορέματα που τη κόρη μου πιθανότατα δεν θα φορούσε ποτέ. Είχα επισκεφτεί το μαιευτήριο. Είχα γκουγκλάρει ιστορίες τοκετού, ενώ καθόμουν πάνω σε μια μπάλα γιόγκα. Είχα μάθει πώς να σπρώξεις ένα μωρό έξω από το σώμα σου με τη βοήθεια των αναπνοών.

Ήμουν έτοιμη.

Ένιωσα σαν να την περίμενα επτά χρόνια να έρθει. Συγκεκριμένα, 41 εβδομάδες και 1 μέρα. Εκείνες οι επιπλέον μέρες με προετοίμασαν καλύτερα. Με θυμάμαι να περιμένω, εκστασιασμένη, στο νοσοκομείο, αφού μου είχαν κάνει την επισκληρίδιο.

Είχε έρθει η ώρα και ένιωθα τόσο, μα τόσο έτοιμη.

Και μετά, με ένα ανοιγοκλείσιμο του ματιού, η κόρη μου ήταν εκεί. Μικροσκοπική και θαυμάσια. Ήταν τόσο απίστευτα όμορφη. Ήταν τέλεια.

Για μισό λεπτό, όμως.

Δεν είμαι έτοιμη.

Είναι τόσο μα τόσο δύσκολο.

Νιώθω τόσο μα τόσο κουρασμένη.

Γιατί κανένας δεν με προετοίμασε για αυτό;

Δεν ξέρω τι μου γίνεται.

Αν μπορούσα να επιστρέψω στην πολύ εγκυμονούσα και πολύ αφελή εκδοχή του εαυτού μου, θα της έλεγα τα εξής:

Την αγάπη που θα νιώσεις δεν την έχεις ξανανιώσει ποτέ στο παρελθόν. Θα σου είναι ξένη και ταυτόχρονα οικεία. Θα σε γεμίσει μέχρι τα βάθη της καρδιάς σου, σχεδόν ξεχειλίζοντας. Το πρόβλημα με αυτό το είδος αγάπης, όμως, είναι ότι μπορεί να την αισθανθείς βαριά. Δυσανάλογα. Τόσο βαριά, που ίσως νιώσεις ότι σπας στα δύο. Θα δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις την εξάντληση από την κατάθλιψη, και αυτό το σκοτάδι θα σου στερήσει τους πιο τρυφερούς μήνες στην καινούρια ζωή της κόρης σου.

Το μωρό σου θα κλαίει, πολύ. Οι μέρες σου θα ξεκινούν και θα τελειώνουν με τις πιο γοερές κραυγές έχεις ακούσει ποτέ. Το σώμα σου θα αντιδρά με τον τρόπο που είναι προγραμματισμένο να αντιδράσει – με πανικό. Θα γκουγκλάρεις τα πάντα, από «το χρώμα που έχουν τα κακά του μωρού» μέχρι το «νεογέννητα που μισούν τη ζωή». Και θα αποδεικνύεσαι ανεπαρκής. Πάντα θα αποδεικνύεσαι ανεπαρκής.

Το μωρό σου θα κοιμάται σε διαστήματα των δέκα λεπτών.

Μόνο ενώ το λικνίζεις σε κουνιστή πολυθρόνα.

Στο μπάνιο.

Με το νερό του ντους να τρέχεις.

Κάποιες φορές θα νιώθεις να τρελαίνεσαι, μόνη σε εκείνο το μπάνιο. Ανάμεσα στον ήχο του τρεχούμενου νερού και τις κραυγές του μωρού, ίσως νιώσεις τις απολήξεις των νεύρων σου να καταστρέφονται μόνιμα.

Στις άπειρες διαδρομές στο γιατρό και το Παίδων, θα κατακτήσεις τον τίτλο της «Παρανοϊκής Νέας Μητέρας». Ό,τι κι αν διαβάσεις για τους κολικούς, δεν θα είναι αρκετό. Στην αρχή, ο θηλασμός θα είναι επώδυνος, και το μωρό σου θα αντιστέκεται σε αυτόν, σθεναρά. Ενάντια στους νόμους της φύσης, θα ανακαλύψεις ότι δεν γεννήθηκε με έμφυτη τη γνώση του πώς να αντλεί γάλα από το σώμα σου. Και όταν το γάλα που παράγεις σε απογοητεύει, τις περισσότερες φορές δηλαδή, θα σε κυριεύει πανικός. Κι όμως, ο θηλασμός μπορεί να προκαλέσει κρίσεις πανικού (οι ορμόνες είναι ύπουλο πράγμα).
Σου είπα πόσο εξαντλημένη θα νιώθεις;

See Also

Περνάμε υπέροχα διαβάζοντας Τα Χριστούγεννα του Δρακούλη

Αυτή η περίοδος δεν θα περιλαμβάνει φαγητό και ύπνο (ή τουλάχιστον όχι σε μεγάλες ποσότητες). Και στο ζενίθ της, θα σου δίνει την αίσθηση ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Ενώ τα νεογέννητα μωρά των άλλων στο Instagram θα κοιμούνται γλυκά στα στυλάτα φορμάκια τους, φτιαγμένα, από βιολογικό βαμβάκι, το δικό σου θα φαίνεται δυστυχισμένο. Και παρόλο που υπάρχουν πάνω από 2 δισεκατομμύρια μαμάδες στον κόσμο, θα νιώθεις βαθιά μοναξιά. Σε αντίθεση με όλες τις άλλες, θα αποτυγχάνεις. Όσα χέρια κι αν σε ακουμπούν στον ώμο, θα αισθάνεσαι απομονωμένη.

Αυτή η αγάπη θα ισοπεδώσει το εγώ σου. Θα καταστρέψει την ικανότητά σου να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου. Ο φόβος που κρύβεται στις σκιές αυτής της αγάπης θα σε παραλύσει. Οι ξένοι θα αποκαλούν το νεογέννητο μωρό σου «κακό». Οι δικοί σου θα σου λένε ότι του δίνεις υπερβολικά πολλή προσοχή. (Τίποτα από αυτά δεν ισχύει.) Θα νιώθεις τύψεις που δεν μπορείς να βρεις το μέτρο. Θα νιώθεις τύψεις που νιώθεις τύψεις. Θα νιώθεις τύψεις που νιώθεις τύψεις που νιώθεις τύψεις. Θα κλαις για παράλογα πράγματα, επειδή για παράδειγμα δεν είσαι πια έγκυος. Και για άλλα, όπως για το πώς άλλαξε το σώμα σου μετά την εγκυμοσύνη. Ίσως νιώθεις ότι ποτέ δεν θα είσαι σε θέση να σηκώσεις το βάρος αυτής της αγάπης.

Και αν σου έλεγα ότι μια μέρα η κόρη σου θα χαμογελάσει; Ότι ακόμα και θα γελάσει; Κι εσύ μαζί της. Ότι το γαστρεντερικό σύστημά της τελικά θα αναπτυχθεί και θα μπορεί να χωνεύει το φαγητό και πως πλέον δεν θα κλαίει συνέχεια. Θα βρεις τις απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις σου. Και αν σου έλεγα ότι ο γιατρός σου θα παραδεχτεί ότι τελικά είχες δίκιο; Και τότε, θα νιώσεις όμορφα.

Θα σου έλεγα επίσης ότι τα πράγματα βελτιώνονται. Κι όμως. Η κόρη σου θα μάθει να θηλάσει και να κοιμάται. Θα σου έλεγα ακόμα ότι θα γίνει καλή και στα δυο. Θα σου έλεγα να αναζητήσεις την ελπίδα στα μάτια της. Καθώς το βλέμμα της γίνεται πιο ανάλαφρο, το ίδιο συμβαίνει και με το βάρος της αγάπης σου.

Παρόλο που ποτέ δεν θα λύσεις όλα τα προβλήματα της μητρότητας, κάποια μέρα θα βρεις έναν τρόπο να αφήσεις αυτή την αγάπη να σε αγκαλιάσει, αντί να σε πνίξει.

Και αν είναι δύσκολο να το πιστέψεις, μια μέρα θα έχεις μια ζωντανή, έξυπνη και απίστευτα χαρούμενη κορούλα. Ένα κοριτσάκι που λατρεύει απόλυτα τον κόσμο. Θα έχεις φρεσκολουσμένα μαλλιά και χρόνο να φτιάξεις πρωινό για τον εαυτό σου το πρωί.

Σοβαρά.

Κρατήσου από αυτή την αλήθεια. Μια μέρα θα σου προκαλεί δέος το γεγονός ότι το κορίτσι που έχεις μπροστά σου είναι το μωρό που κάποτε έδειχνε τόσο δυστυχισμένο.

Θα είσαι καλύτερα. Θα εξελιχθείς. Θα προσαρμοστείς, θα συμβιβαστείς και θα προσαρμοστείς ξανά. Αυτό είναι νομίζω η μητρότητα. Το να κάνεις διαρκώς χώρο στην καρδιά σου για λίγη ακόμα αγάπη. Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα σε βοηθάει να κάνεις λίγο ακόμα χώρο. Θα μάθεις πώς να εξισορροπείς τη χαρά με τη δυσκολία αυτής της αγάπης.

Και σε παρακαλώ να αποδεχτείς το γεγονός ότι πάντα θα νιώθεις πως κάτι δεν ολοκληρώθηκε. Δεν πειράζει να μένει ανολοκλήρωτο. Το ανολοκλήρωτο είναι αρκετό.

Ναι, είναι αρκετό.

Και ξέχνα ό,τι βλέπεις στο Instagram.

Είσαι σπουδαία μητέρα.