Γιατί οι διαπραγματεύσεις με ένα νήπιο μοιάζουν με εκείνες για την απελευθέρωση ομήρων;

1. Η λίστα των αιτημάτων είναι απελπιστικά ασαφής. Όταν ρωτάμε ένα νήπιο τι ακριβώς θέλει, ο εγκέφαλός του φαίνεται να μπλοκάρει από την υπερπροσπάθεια να μας δώσει μια απάντηση, η οποία μπορεί να εκφράζεται μέσα από ασταμάτητα κλάματα και ουρλιαχτά. Στην καλύτερη περίπτωση, το νήπιο θα μας πει, τραυλίζοντας από την ταραχή του: Θε-θέλω να δω ταινία/να φάω πίτσα.
2. Ο «δράστης» συνεχίζεται να διαμαρτύρεται ακόμα και μετά την ικανοποίηση όλων των αιτημάτων του. Ακόμα και αν, κουρασμένοι να αντιστέκεστε στην απαίτηση του νηπίου για μακαρόνια με κιμά και τυρί, μαγειρέψετε αυτό ακριβώς –μακαρόνια με κιμά και τυρί- μπορεί, μόλις του παρουσιάσετε το πιάτο κάτι να το «χαλάσει», ίσως και απολύτως τίποτα, και να το σπρώξει μετά βδελυγμίας από κοντά του φωνάζοντας: «Δεν το θέλω!».
3. Ενώ πιστεύουμε ότι οι διαπραγματεύσεις πηγαίνουν καλά, τα αιτήματα του δράστη αλλάζουν ξαφνικά. Ενώ μαγειρεύετε τα ωραία μακαρόνια με κιμά που λέγαμε, μπορεί το νήπιο να προσέξει στο πάνω ράφι της κουζίνας ένα κουτί με μπισκότα, να ξεχάσει τα μακαρόνια και να αρχίσει από τη μια στιγμή στην άλλη να φωνάζει «Θέλω μπισκότα!». Και άντε μετά να το πείσετε γιατί τα μπισκότα δεν είναι μεσημεριανό.
4. Οι διαπραγματεύσεις μπορεί στην αρχή να έχουν ένα λογικό ειρμό και στην πορεία να εξελιχθούν σε παραλήρημα. Ενώ κατευθύνεστε, για παράδειγμα, προς την παιδική χαρά, κατόπιν απαίτησης του νηπίου, και συζητάτε μαζί του, ωραία και ήρεμα, για όλα όσα θα κάνετε εκεί (θα κάνετε μπουρμπουλήθρες, κούνιες, θα παίξετε με το τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι), ξαφνικά βλέπει ένα νερόλακκο, μπαίνει μέσα επειδή, απλά, μπορεί και αρχίζει να χοροπηδάει ουρλιάζοντας ασταμάτητα «λάσπες»!
5. Όταν οι διαπραγματεύσεις αποτυγχάνουν, τα τραγικά γεγονότα κλιμακώνονται με απίστευτη ταχύτητα. Μια φαινομενικά αθώα διαφωνία –για το αν, για παράδειγμα, ένα σακουλάκι περιέχει τρεις ή τέσσερις καραμέλες – μπορεί να οδηγήσει μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου σε ουρλιαχτά, κλάματα και ανελέητο κοπάνημα στο πάτωμα, ακόμα και αν βγάλετε μπροστά στο νήπιο τις καραμέλες και αρχίσετε να τις μετράτε ξανά και ξανά.
6. Η μια απειλή διαδέχεται την άλλη. Το τρεμάμενο πάνω χείλος του νηπίου προετοιμάζει το έδαφος για γοερά κλάματα, το χέρι σηκώνεται, έτοιμο να πετάξει στο πάτωμα το ολοκαίνουριο, ακριβό παιχνίδι. Σε τέτοιες στιγμές, ακόμα και ο πιο ψύχραιμος διαπραγματευτής μπλοκάρει και είναι πρόθυμος να ενδώσει και στις πιο παράλογες απαιτήσεις για να μην υπάρξουν θύματα.
7. Ακόμα και όταν θέλουμε το ίδιο πράγμα, ο «δράστης» θα αλλάξει τα αιτήματά του για να θέλει διαφορετικά πράγματα. Μπορεί το νήπιο να σας ζητάει όλη την εβδομάδα να το πάτε στο λούνα παρκ, αλλά μόλις φτάσετε εκεί να στυλώσει τα χέρια του στην είσοδο και να αρνείται πεισματικά να μπει μέσα. Γιατί; Επειδή τίποτα δεν είναι πιο γλυκό, ούτε καν μια ονειρεμένη ημέρα στο λούνα παρκ, από το παιχνίδι της εξουσίας που κρύβει μια ασταμάτητη διαπραγμάτευση!
8. Δεν πρόκειται να νικήσουμε, απλώς καθυστερούμε το αναπόφευκτο. Όπως στις διαπραγματεύσεις με έναν αδίστακτο απαγωγέα ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα θα θρηνήσουμε θύματα, έτσι και σε εκείνες με ένα αδίστακτο νήπιο γνωρίζουμε κατά βάθος ότι οι προσπάθειές μας θα καταλήξουν σε έναν παιδικό θρήνο, είτε ικανοποιήσουμε τα αιτήματά του (οπότε θα βρει καινούρια να διεκδικήσει), είτε δεν τα ικανοποιήσουμε (οπότε θα συνεχίσει να κλαίει όλο και πιο δυνατά, μέχρι να τα ικανοποιήσουμε). Παρ’ όλα αυτά συνεχίζουμε τις διαπραγματεύσεις, για την τιμή των όπλων.