Μιλώντας στους εφήβους για την αυτοκτονία και τον αυτοτραυματισμό μπορεί να σώσει τη ζωή τους
Πώς να καταρρίψετε τους μύθους που συχνά εμποδίζουν τους γονείς να κάνουν αυτές τις σωτήριες και σημαντικές συζητήσεις
Σύμφωνα με την Εθνική Συμμαχία για την Ψυχική Ασθένεια (NAMI), η αυτοκτονία είναι η δεύτερη κύρια αιτία θανάτου μεταξύ των ατόμων ηλικίας 15 έως 24 ετών στις ΗΠΑ. Η NAMI αναφέρει επίσης ότι σχεδόν το 20% των μαθητών γυμνασίου αναφέρει σοβαρές σκέψεις αυτοκτονίας και το 9% έχει κάνει μια προσπάθεια να αφαιρέσουν τη ζωή τους.
Σε ορισμένες πολιτείες, όπως το Κολοράντο, η αυτοκτονία είναι η κύρια αιτία θανάτου για τους νέους (ηλικίες 15 έως 19 ετών).
Το CDC αναφέρει ότι τα ποσοστά αυτοκτονιών μεταξύ των εφήβων και των νεαρών ενηλίκων έχουν αυξηθεί κατά 57% από το 2007. Το 20% των μαθητών γυμνασίου αναφέρει σταθερά συναισθήματα θλίψης και απελπισίας, μια αύξηση 40% από το 2000. Σχεδόν 3 στους 5 (57%) έφηβοι ΗΠΑ. Τα κορίτσια ένιωθαν επίμονα λυπημένα ή απελπισμένα το 2021 – διπλάσια από αυτά των αγοριών, που αντιπροσωπεύει αύξηση σχεδόν 60% και το υψηλότερο επίπεδο που αναφέρθηκε την τελευταία δεκαετία.
Ακριβώς όπως μιλάμε με τα παιδιά μας για το ποτό και την οδήγηση, πρέπει να μιλήσουμε με τα παιδιά μας για την αυτοκτονία, η οποία παίρνει ολοένα και περισσότερο τη ζωή των νέων μας. Το ποσοστό των εφήβων στο γυμνάσιο που πίνουν και οδηγούν έχει μειωθεί κατά περισσότερο από το ήμισυ από το 1991. Σύμφωνα με το CDC, η συμμετοχή των γονέων, οι συχνές συνομιλίες και η εγγύτητα ήταν οι κύριοι παράγοντες αυτής της μείωσης της κατανάλωσης αλκοόλ των εφήβων. Μια συζήτηση θα μπορούσε να σώσει μια ζωή.
Ως γονιός, ενημερώστε τα παιδιά σας ότι όταν είμαστε καταβεβλημένοι, αγχωμένοι και δεν μπορούμε να δούμε διέξοδο από τα συναισθήματα ή την κατάστασή μας, οι σκέψεις μας μπορεί μερικές φορές να πάνε σε ένα σκοτεινό μέρος.
Ξεκινήστε τη συζήτηση με: «Αν έχετε ποτέ σκέψεις αυτοτραυματισμού ή αυτοκτονίας, θέλω να μου το πείτε. Είμαι εδώ για σένα». Υπάρχουν όμως ύπουλοι μύθοι που συχνά εμποδίζουν τους γονείς να κάνουν αυτές τις συζητήσεις εξαρχής.
6 μύθοι που εμποδίζουν τους γονείς να μιλήσουν στα παιδιά τους για αυτοκτονία
Μύθος 1: Οι έφηβοι προτιμούν να μιλούν με τους φίλους τους παρά με τους γονείς τους
Όταν τα παιδιά δυσκολεύονται, μπορεί να αισθάνεται φυσικό να προσεγγίζουν έναν γονέα, όπως ακριβώς έκαναν όταν έπεσαν και έξυσαν το γόνατό τους ως μικρό παιδί. Οι γονείς είναι η κύρια φιγούρα προσκόλλησης των παιδιών τους και έχουν μια απίστευτη ικανότητα να παρηγορούν τα παιδιά τους. Αλλά αυτή η προσκόλληση μεταξύ γονέα και παιδιού πρέπει να είναι ασφαλής για να συμβεί αυτό.
Όταν τα παιδιά ξέρουν ότι μπορούν να πάνε στους γονείς τους και να πάρουν ό,τι χρειάζονται, δηλαδή ακρόαση, κατανόηση, επικύρωση και διαβεβαίωση ότι τα πράγματα θα είναι εντάξει, έχουν λιγότερο φόβο να προσεγγίσουν τους γονείς τους σε στιγμές ανάγκης.
Συχνά υπάρχει ένα χάσμα γενεών μεταξύ γονέων και εφήβων που απαγορεύει αυτό το άνοιγμα. Η τρέχουσα γενιά είναι πιο συνειδητοποιημένη, πιο εναρμονισμένη με τα συναισθηματικά στυλ επικοινωνίας και θέλει να μιλήσει για τα συναισθήματά της. Το θέμα της ψυχικής υγείας και των συναισθημάτων δεν είναι κάτι για το οποίο συζητούν πολλοί από τους σημερινούς γονείς εφήβων. Αυτό προκαλεί διακοπή της επικοινωνίας που δημιουργεί αποσύνδεση. Οι έφηβοι αφήνονται να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους μόνοι τους, όταν πραγματικά θέλουν απλώς τα αυτιά των γονιών τους να ακούν και τις καρδιές με ενσυναίσθηση.
Μύθος 2: Η συζήτηση για αυτοκτονία θα βάλει τη σκέψη στο κεφάλι κάποιου
Το να μιλήσει για αυτοκτονία ή να ρωτήσει κάποιον εάν έχει σκέψεις αυτοκτονίας δεν θα του δώσει την ιδέα να αφαιρέσει τη ζωή του. Στην πραγματικότητα έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Λέει, «Είμαι πρόθυμος να μιλήσω για οτιδήποτε παλεύεις, ακόμα κι αν είναι σκέψεις αυτοκτονίας».
Όταν οι γονείς φοβούνται να μιλήσουν για αυτοκτονία, τα παιδιά το αντιλαμβάνονται και στην πραγματικότητα τα κάνει να φοβούνται περισσότερο να μοιραστούν με τους γονείς τους και μπορεί να τους κάνει να αισθάνονται πιο μόνοι ή παγιδευμένοι.
Λέγοντας με ακρίβεια τη λέξη «αυτοκτονία» δίνετε σε κάποιον την άδεια να μοιραστεί – και δεν χρειάζεται να βρει το θάρρος να ξεκινήσει τη συζήτηση. Το θέμα δεν είναι πλέον ταμπού. Βοηθά επίσης τα παιδιά να αισθάνονται ότι οι γονείς τους είναι προσιτοί και ένα ασφαλές μέρος προσγείωσης, όπου οι γονείς τους καλύπτουν την πλάτη τους ό,τι κι αν γίνει.
Μύθος 3: Οι γονείς δεν πρέπει να μιλούν για τη δική τους ψυχική υγεία, τους αγώνες ή τα συναισθήματά τους με τα παιδιά τους
Οι έφηβοι μαθαίνουν κυρίως από το μοντέλο των γονιών τους. Οι γονείς που δείχνουν συνειδητά στα παιδιά τους πώς νοιάζονται για τη δική τους ψυχική υγεία και συζητώντας πώς αντιμετωπίζουν τους καθημερινούς αγώνες είναι πώς τα παιδιά θα μάθουν να φροντίζουν τη δική τους ψυχική υγεία. Οι γονείς μπορούν να το κάνουν αυτό χωρίς να αναθέτουν το βάρος στα παιδιά τους να φροντίζουν τους γονείς τους, αλλά με τρόπο που ομαλοποιεί τη συζήτηση.
Μύθος 4: Οι μόνοι άνθρωποι που αφαιρούν τη ζωή τους είναι ψυχικά άρρωστοι
«Ο λόγος που τα ποσοστά αυτοκτονιών παραμένουν πεισματικά υψηλά για δεκαετίες είναι η ξεπερασμένη αντίληψη ότι η ψυχική ασθένεια είναι αυτή που προκαλεί την αυτοκτονία», αναφέρει η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία. Το CDC διαπίστωσε ότι το 54% των ανθρώπων που πέθαναν από αυτοκτονία δεν είχαν μια γνωστή διαγνωσμένη πάθηση ψυχικής υγείας όταν πέθαναν.
Οι γονείς δεν πρέπει να υποθέτουν ότι δεν χρειάζεται να μιλήσουν για αυτοκτονία εάν το παιδί τους δεν έχει διάγνωση ψυχικής υγείας. Το γενικό άγχος της ζωής, τα προβλήματα σχέσεων, ο εκφοβισμός, οι μεταβάσεις, το διαζύγιο, οι οικογενειακές συγκρούσεις, η απώλεια, η κακοποίηση, οι οικονομικές διαταραχές και το τραύμα είναι άλλοι παράγοντες που μπορούν να κάνουν κάποιον να σκεφτεί την αυτοκτονία. Μια ψυχική ασθένεια είναι μόνο ένας από τους παράγοντες κινδύνου. Οι γονείς πρέπει να έχουν ανοιχτές συζητήσεις για την ψυχική υγεία και την αυτοκτονία με όλα τα παιδιά τους.
Μύθος 5: Χρειάζεται να μιλήσω για αυτοκτονία μόνο αν δω σημάδια ότι το παιδί μου παλεύει
Δεν πρέπει να υποθέτουμε ότι επειδή ένα παιδί δεν παρουσιάζει τυπικά σημάδια αγωνίας (δηλ. απομόνωση, αλλαγές στη συμπεριφορά, πολύ ύπνο ή πολύ λίγο, να μην βιώνει χαρά σε πράγματα που συνήθως του προσφέρουν χαρά, να μιλάει για τον θάνατο, να αισθάνεται παγιδευμένο, ή να νιώθει βάρος, άγχος, κατάθλιψη, ευερεθιστότητα, θυμός· χρήση ουσιών, ξαφνική αύξηση των συναισθημάτων μετά από πτώση) δεν αγωνίζονται. Δεν δείχνουν όλοι εξωτερικά σημάδια όταν αγωνίζονται ή σκέφτονται να αφαιρέσουν τη ζωή τους.
Μύθος 6: Κάποιος που κάνει σκέψεις αυτοκτονίας έχει την πρόθεση να αφαιρέσει τη ζωή του
Οι σκέψεις αυτοκτονίας μπορεί να είναι συχνές και δεν υποδεικνύουν απαραίτητα μια ξεκάθαρη πρόθεση να αφαιρέσει κάποιος τη ζωή του – αν και υπονοούν την ανάγκη να μιλήσουν γι’ αυτό και να ζητήσουν βοήθεια. Κάντε και τις δύο αυτές ερωτήσεις: «Κάνεις σκέψεις αυτοκτονίας;» και «Σκοπεύεις να αφαιρέσεις τη ζωή σου;» Εάν έχουν κάποιο σχέδιο, ρωτήστε: «Έχεις πρόσβαση στα μέσα για να αφαιρέσεις τη ζωή σου; Μπορείς να μου πεις περισσότερα;» Τότε ακούστε και προσφέρετε τους επαγγελματική βοήθεια.
