Ας μιλήσουμε για τα «δύσκολα» παιδιά
Είναι «απείθαρχα», «κακομαθημένα» ή «απαιτητικά»; Η Αμερικανίδα αρθρογράφος Julia Arnold και μητέρα ενός τέτοιου παιδιού προτείνει έναν άλλο χαρακτηρισμό.
Ας μιλήσουμε για κάτι για το οποίο δεν μιλάει κανένας: τα «δύσκολα» παιδιά. Αυτά που κάποιοι αποκαλούν κακομαθημένα, απείθαρχα, απαιτητικά κ.λπ. Τα παιδιά που δεν προσφέρουν απλόχερα τα χαμόγελά τους, που δεν αγκαλιάζουν όποιον τους το ζητήσει και που σίγουρα δεν θα συμμετέχουν πρόθυμα σε οποιαδήποτε νέα κατάσταση τους ζητηθεί.
Που δεν θα φάνε τη γεύση της πίτσας που παραγγείλατε για πρώτη φορά, που δεν θέλουν να πάνε στο camp όπου τα γράψατε. Που βλέπουν εφιάλτες, ανησυχούν, φωνάζουν και κλαίνε εύκολα, που συχνά αγχώνονται ή μοιάζουν θυμωμένα.
Έχω δύο παιδιά. Το ένα είναι «δύσκολο», ακριβώς έτσι. Οι άλλοι μου λένε: «Και το δικό μου είναι δύσκολο! Όλα τα παιδιά είναι δύσκολα!». Σε κάποιο βαθμό, όλα τα παιδιά κάνουν τη ζωή μας πιο περίπλοκη και απαιτητική. Εννοείται. Αλλά μόνοι οι γονείς με πεισματάρικα παιδιά σαν το δικό μου θα καταλάβουν πραγματικά τι εννοώ.
Οι γονείς όπως εγώ θα καταλάβουν πώς είναι να βλέπεις το παιδί σου να μην ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των συγγενών και των φίλων σου:
«Γιατί δεν μου κάνει κι αυτός “κόλλα το”;».
«Γιατί σήμερα δεν έφαγε τίποτα άλλο εκτός από κρακεράκια;».
«Κάτι δεν πηγαίνει καλά με αυτό το παιδί».
«Γιατί μου φώναξε όταν κέρδισα στον αγώνα;».
«Γιατί δεν θέλει να παίξουμε μαζί με το κουκλόσπιτο;».
«Ένα γερό χαστούκι στον πισινό: να τι του χρειάζεται για να στρώσει».
Το ξέρω ότι οι άλλοι ψιθυρίζουν τέτοια πράγματα για το πεισματάρικο παιδί μου –κάποιες φορές μου τα λένε κατάμουτρα και άλλες όταν πιστεύουν ότι δεν τους ακούω– το οποίο είναι μόλις 6 ετών. Με εξαντλεί, με πληγώνει, με κάνει να νιώθω μοναξιά.
Το ξέρω ότι αυτά τα παιδιά είναι αφόρητα. Πιστέψτε με, το ξέρω. Δεν είναι του τύπου «κάθε τόσο κάνει και μια συναισθηματική έκρηξη» ή «α, γίνεται γκρινιάρα όταν πεινάει». Παιδιά όπως ο γιος μου είναι δύσκολα από τη ζωή τους στη μήτρα ακόμα (ακόμα θυμάμαι το γυναικολόγο που σχολίαζε στον υπέρηχο πόσο ζωηρό έμβρυο ήταν ο γιος μου).
Παιδιά όπως ο γιος μου είναι απαιτητικά, αγχώδη, ικανοποιούνται δύσκολα και ούτω καθεξής.
Ωστόσο, δεν παύουν να είναι παιδιά και αν τους αφιερώσετε λίγο χρόνο, για να δείτε τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια, θα ανακαλύψετε ότι είναι γλυκά και καλόκαρδα. Δεν είναι κακομαθημένα μέχρι αηδίας, δεν είναι θύματα της αδιαφορίας των γονιών τους ούτε έχουν χορτάσει από επαίνους.
Και παρόλο που έκανα αρκετά λάθη, δεν πιστεύω ότι ήταν κάτι στη συμπεριφορά μου που «έκανε» το γιο μου πιο δύσκολο από τα άλλα παιδιά. Τις καλές μέρες, τον αποκαλώ τον «γκρινιάρη μου» και τον βρίσκω αρκετά γοητευτικό και αστείο. Βασικά, όποιος κάνει τον κόπο (που είναι πραγματικά κόπος) να καθίσει μαζί του για πάνω από τρία λεπτά και προσπαθήσει να τον γνωρίσει, θα ανακαλύψει ότι είναι ένα καλό πλασματάκι. Είναι έξυπνος, τρυφερός, συναρπαστικός και αστείος.
Στην πλειονότητα των ανθρώπων, που δεν έχει ένα δύσκολο, πεισματάρικο παιδί, έχω να πω το εξής: σας παρακαλώ, αφιερώστε λίγα λεπτά για να αγκαλιάσετε τις ιδιοτροπίες που έχουν παιδιά όπως το δικό μου. Σας παρακαλώ, αντισταθείτε στην κριτική. Προσπαθήσετε να μη σκεφτείτε ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά με τα παιδιά (ή τους γονείς τους). Προσπαθήστε να μην παίρνετε προσωπικά τις άμυνές τους: είναι ο δικός τους μηχανισμός προστασίας που έχουν χτίσει.
Ίσως ξαφνιαστείτε ευχάριστα από αυτά τα παιδιά. Κυρίως, σκεφτείτε ότι η υπομονή σας δεν θα περάσει απαρατήρητη από τους γονείς τους. Αυτό μπορώ να σας το υποσχεθώ.
