«Όταν είσαι η κοινωνικά απροσάρμοστη μαμά»
Μια μητέρα τριών παιδιών, η Elizabeth Broadbent, από τότε που ήταν παιδί μέχρι σήμερα νιώθει πάντα «στην απέξω»: ήταν το κορίτσι και σήμερα είναι η γυναίκα που βρίσκεται στο περιθώριο.
Πάντα ήμουν το παράξενο παιδί. Υπάρχουν κάποιοι σοβαροί λόγοι που συνέβαινε αυτό, τους οποίους όμως δεν χρειάζεται να αναφέρω τώρα. Αρκεί να πω ότι ήμουν παράξενη, είμαι παράξενη και πιθανότατα θα συνεχίσω να είμαι παράξενη. Δεν ταιριάζω πουθενά. Από μικρή έζησα τη βαναυσότητα του κοινωνικού εξοστρακισμού και παρόλο που στη διάρκεια των καλλιτεχνικών σπουδών μου ένιωσα ότι είχα βρεθεί στο στοιχείο μου, μόλις έφυγα από τον κρυστάλλινο πύργο του πανεπιστημίου βρέθηκα πάλι απομονωμένη.
Δεν ταιριάζω με την κοινότητα των μαμάδων. Δεν ταιριάζω με τις συναδέλφους μου. Είμαι πάντα λίγο αλλόκοτη, εκείνη που αργεί κάπως στα ραντεβού της και που μπαίνει κάπου με το λάθος πόδι. Το ζω πολύ έντονα.
Η οικονομική αλυσίδα σουπερμάρκετ πουλάει ένα ποτό που λέγεται Red Thunder. Είναι κάπως σαν το Red Bull, μόνο που δεν είναι Red Bull. Συνήθως νιώθω σαν να είμαι το Red Thunder. Μια ιδιωτική ετικέτα, που προσφέρει στο περίπου αλλά όχι ακριβώς αυτό που θέλεις. Δεν έχω ιδιαίτερη επαφή με την ποπ κουλτούρα – σε σημείο να με αποκαλούν οι συνάδελφοί μου «γιαγιά».
Απλά, είμαι παράξενη. Δεν με ενδιαφέρουν τα πράγματα που ενδιαφέρουν τους άλλους. Η αίσθηση που έχω για τη μόδα δεν είναι ιδιαίτερα εξελιγμένη, θα την έλεγα μάλλον εκκεντρική. Παθαίνω εύκολα εμμονές: με τηλεοπτικές σειρές, με μπάντες. Με πράγματα γενικά άγνωστα. Σίγουρα κανένα από αυτά δεν ανήκει στο mainstream, και αν θα έπρεπε να απαριθμήσω τους αγαπημένους μου μουσικούς, οι περισσότεροι θα ήξεραν το πολύ έναν από αυτούς. Τις αγαπημένες μου τηλεοπτικές σειρές μπορεί να τις έχετε ακουστά αλλά δεν θα τις έχετε δει ποτέ. Το πιθανότερο είναι να μην έχουμε τίποτα κοινό μεταξύ μας, πέρα από το γεγονός ότι μεγαλώνουμε παιδιά, αλλά ακόμα και αν θίγαμε αυτό το θέμα, θα υποψιαζόσασταν ότι δεν βρίσκομαι πουθενά στο φάσμα του «φυσιολογικού».
Κάποιος με είπε πρόσφατα «φευγάτη». Το είπε σαν κομπλιμέντο. Αλλά εγώ δεν το εξέλαβα έτσι.
Έχω συνηθίσει λοιπόν να νιώθω στην απέξω. Αλλά με πληγώνει, συστηματικά. Με πληγώνει όταν ανακαλύπτω ότι οι άλλες μαμάδες κανονίζουν ραντεβού για παιχνίδι χωρίς να με προσκαλούν. Με πληγώνει όταν συνειδητοποιώ ότι μια παρέα φίλων στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου φίλοι. Με πληγώνει όταν καταλαβαίνω ότι έγινα στόχος για αστεία, ότι δεν με κάλεσαν στο πάρτι, ότι όλοι με παραγκώνισαν. Κάποιες φορές μου παίρνει καιρό να το ξεπεράσω. Έχω περάσει μήνες ασφυκτιώντας από τις αμφιβολίες για τον εαυτό μου. Αμφισβητώντας την προσωπική αξία μου σε σημείο πανικού. Νιώθοντας ότι κυκλοφορώ στο δρόμο στιγματισμένη.
Με πονάει – ο εξοστρακισμός, η αίσθηση ότι είσαι αλλόκοτος. Βλέπεις άλλους ανθρώπους και μισείς την ευκολία με την οποία προχωρούν στη ζωή τους, την κοινωνική τους ευφράδεια, το πόσο σίγουροι είναι ότι θα πουν το σωστό και με το σωστό τρόπο. Όταν εσύ κάνεις την γκάφα, σε κοιτούν λες και είσαι εξωγήινος που ήρθε από κάποιον παράξενο πλανήτη. Τους ακούς να γελούν σε βάρος σου, από το βάθος του διαδρόμου, από το βάθος του δωματίου, από την κορυφή της σκάλας. Σταδιακά όμως μαθαίνεις να μην ενδιαφέρεσαι. Μαθαίνεις να είσαι ο εαυτός σου γιατί, ειλικρινά, δεν μπορείς να είσαι κανένας άλλος. Είτε το αποδεχτείς είτε αντισταθείς, ανακαλύπτεις τελικά ότι είναι πολύ πιο εύκολο να ενδώσεις και να είσαι αυτός που είσαι.
Είναι κι αυτό μια μορφή δύναμης: η δύναμη του να κάνεις τις δικές σου επιλογές, τα δικά σου πράγματα. Η εκκεντρικότητα έχει δύναμη. Γιατί ξέρεις ότι εσύ πήρες αυτές τις αποφάσεις. Γνωρίζεις ότι είσαι αυθεντικός, κάτι που δεν μπορούν να πουν πολλοί άνθρωποι. Και σταδιακά, μαθαίνεις να γυρίζεις την πλάτη σου και να τους γράφεις όλους. Να λες, θα βρω τους δικούς μου ανθρώπους.
Και βγαίνεις έξω.
Και τους βρίσκεις.
Και είναι πολύ διαφορετικοί από εσένα. Είναι απολαυστικοί, υπέροχοι, τρομερά αλλόκοτοι. Η μια κολλητή σου φίλη φοράει καθημερινά σαλοπέτες. Η άλλη διδάσκει στα παιδιά σου τα ονόματα όλων των κάκτων. Ο σύντροφός σου απαγγέλλει ονόματα προϊστορικών πλασμάτων σαν να είναι ποίηση. Μια φίλη σου λατρεύει τα σπλάτερ. Μια άλλη έχει έξι γάτες και, παραδόξως, γράφει ωραία ποιήματα. Μια άλλη είναι παθιασμένη με τα θέματα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Μια ακόμα είναι ένα λαϊκό κορίτσι, με την πιο ευγενική καρδιά που ξέρεις. Τους αγαπάς όλους.
Και σε αγαπούν κι εκείνοι.
Με όλη την εκκεντρικότητά σου.
