Τι θα έγραφε ένα 2χρονο κορίτσι στο ημερολόγιό του

Σήμερα ξύπνησα και ήθελα να ντυθώ μόνη αλλά μου είπαν: «Όχι, δεν έχουμε χρόνο, άφησέ με να το κάνω εγώ».

Αυτό με έκανε λυπημένη.

Ήθελα να φάω μόνη μου πρωινό, αλλά μου είπαν: «Όχι, θα λερωθείς, άφησέ με να το κάνω εγώ».

Αυτό με έκανε απελπισμένη.

Ήθελα να πάω και να μπω μόνη μου στο αυτοκίνητο, αλλά μου είπαν: «Όχι, δεν έχουμε χρόνο, πρέπει να πηγαίνουμε, άφησε με να το κάνω εγώ».

Αυτό με έκανε να κλάψω.

Ήθελα να βγω μόνη μου από το αυτοκίνητο, αλλά μου είπαν: «Όχι, δεν έχουμε χρόνο, άφησέ με να το κάνω εγώ».

Αυτό με έκανε να θέλω να το βάλω στα πόδια.

Αργότερα, ήθελα να παίξω με τουβλάκια, αλλά μου είπαν: «Όχι, όχι έτσι, αλλά έτσι…».

Αποφάσισα ότι δεν ήθελα να συνεχίσω να παίζω με τουβλάκια. Ήθελα να παίξω με μια κούκλα που έπαιζε κάποιος άλλος, έτσι την πήρα. Αλλά μου είπαν: «Όχι, μην το κάνεις αυτό! Πρέπει να μοιράζεσαι».

Δεν κατάλαβα τι ακριβώς έκανα, αλλά αυτό με έκανε λυπημένη. Έτσι, έκλαψα. Ήθελα αγκαλίτσα, αλλά μου είπαν: «Όχι, είσαι καλά, πήγαινε να παίξεις».

Μου είπαν ότι ήταν ώρα να έρθουν να με πάρουν. Το ξέρω γιατί κάποιος μου έλεγε ξανά και ξανά: «Πήγαινε να μαζέψεις τα παιχνίδια σου».

Δεν είμαι σίγουρη τι πρέπει να κάνω, περιμένω κάποιον να μου δείξεις.

«Τι κάνεις; Γιατί στέκεσαι εκεί; Μάζεψε τα παιχνίδια σου, τώρα!».

Δεν με άφησαν να ντυθώ μόνη ή να πάω μόνη μου εκεί όπου έπρεπε να πάω, αλλά τώρα μου ζητούν να μαζέψω τα πράγματά μου.

Δεν είμαι σίγουρη τι πρέπει να κάνω. Θα μου το δείξει κάποιος; Από πού να αρχίσω; Ακούω πολλές λέξεις αλλά δεν καταλαβαίνω τι μου ζητούν. Είμαι φοβισμένη και μένω ακίνητη.

Κάθομαι στο πάτωμα και κλαίω.

See Also

Οικογενειακός θεραπευτής μοιράζεται μια συμβουλή που αλλάζει το παιχνίδι για να βοηθήσει στη διάχυση των απογοητευμένων νηπίων

Όταν ήταν ώρα να φάω ήθελα να το κάνω μόνη μου, αλλά μου είπαν: «όχι, είσαι πολύ μικρή. Άφησέ με να το κάνω εγώ».

Αυτό με έκανε να νιώσω μικρή. Προσπάθησα να φάω, ενώ κάποιος μου έλεγε: «Να, δοκίμασε αυτό, φάε αυτό», βάζοντας πράγματα μπροστά στο πρόσωπό μου».

Δεν ήθελα να φάω πια. Αυτό με έκανε να πετάξω πράγματα κάτω και να κλάψω.

Δεν με αφήνουν να φύγω από το τραπέζι… γιατί είμαι πολύ μικρή και δεν μπορώ. Συνεχίζουν να μου λένε έστω να πάρω μια δαγκωνιά. Αυτό με κάνει να κλαίω περισσότερο. Είμαι πεινασμένη και απελπισμένη και λυπημένη. Είμαι κουρασμένη και θέλω κάποιον να με πάρει αγκαλιά. Δεν νιώθω ασφαλής ούτε ότι έχω τον έλεγχο. Αυτό με κάνει φοβισμένη. Κλαίω ακόμα περισσότερο.

Είμαι 2. Κανένας δεν με αφήνει να ντυθώ μόνη, κανένας δεν με αφήνει να πάω εκεί που θέλω, κανένας δεν με αφήνει να καλύψω τις ανάγκες μου.

Όμως, περιμένουν από εμένα να ξέρω πώς να μοιράζομαι, να «ακούω», ή να «περιμένω ένα λεπτό». Περιμένουν να ξέρω τι να πω και πώς να αντιδράσω ή να ελέγξω τα συναισθήματά μου. Περιμένουν να κάθομαι ακίνητη ή να ξέρω ότι αν πετάξω κάτι κάτω, μπορεί να σπάσει. Αλλά εγώ δεν τα ξέρω αυτά τα πράγματα.

Δεν με αφήνουν να εξασκήσω τις ικανότητές μου να περπατώ, να σπρώχνω, να τραβάω, να κλείνω το φερμουάρ μου, να κουμπώνομαι, να σερβίρω, να βάζω φαγητό, να σκαρφαλώνω, να τρέχω, να πετάω ή να κάνω άλλα πράγματα που ξέρω ότι μπορώ να κάνω. Τα πράγματα που με ενδιαφέρουν και που κινούν την περιέργειά μου είναι αυτά που δεν με αφήνουν να κάνω.

Είμαι 2 ετών. Δεν είμαι τρομερή… Είμαι απελπισμένη. Είμαι νευριασμένη, αγχωμένη, συναισθηματικά φορτισμένη και μπερδεμένη. Θέλω μια αγκαλιά