Πώς να βοηθήσουμε τα παιδιά να πιστέψουν, να μάθουν και να αποδεχτούν τον εαυτό τους
Βάζοντας από νωρίς γερές βάσεις για αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους
«Να είσαι ο εαυτός σου, όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι», λέει μια διάσημη ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ και μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους. Η πιο γερή βάση πάνω στην οποία μπορεί να στηριχθεί η μετέπειτα πορεία, η εξέλιξη και η ευημερία ενός ανθρώπου είναι η καλή εικόνα του εαυτού και η καλή σχέση που θα έχει με τον εαυτό του ήδη από την παιδική του ηλικία. Μιλώντας για καλή εικόνα και αποτελεσματική σχέση με τον εαυτό δεν εννοούμε ψεύτικη εικόνα, που να ανταποκρίνεται σε κάτι ιδεατό ή σε αυτό που θα ήθελαν οι γονείς να ισχύει ή να εμφυσήσουν στο παιδί.
Υποχρέωση των γονιών ως προς την ανατροφή των παιδιών τους –και αργότερα των εκπαιδευτικών ως προς την καλλιέργεια των μαθητών τους– είναι να δώσουν εφόδια στα παιδιά, να δώσουν δημιουργικές ευκαιρίες, ώστε τα παιδιά να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες και τα ταλέντα τους, αλλά πάνω απ’ όλα να δώσουν στα παιδιά τη δύναμη να γνωρίσουν και να αποδεχτούν τον εαυτό τους.
Ο εαυτός μας έχει δυνατά στοιχεία, έχει αρετές αλλά έχει και αδυναμίες και στοιχεία προς βελτίωση. Κανείς δεν γεννιέται τέλειος – και ενδεχομένως η τελειότητα στον άνθρωπο να μη χρειάζεται να είναι ζητούμενο. Η προσπάθεια, η βελτίωση, η αυτοβελτίωση και μια διαρκής αναζήτηση αποτελούν ένα δημιουργικό μοντέλο πορείας στη ζωή του ανθρώπου.
Αν ως γονείς κυνηγάμε την τελειότητα ως προς τη γονεϊκότητα και τις αποφάσεις που θα κληθούμε να πάρουμε για την ανατροφή των παιδιών, ξεκινάμε αυτή την έτσι κι αλλιώς δύσκολη πορεία με ακόμα πιο δυσβάσταχτες αντιξοότητες που δεν θα ωφελήσουν μακροπρόθεσμα κανένα. Κανείς γονιός δεν μπορεί να είναι τέλειος και όλοι οι γονείς θα έρθουν κάποια στιγμή αντιμέτωποι με κάποια λανθασμένη απόφαση ή επιλογή. Αν από την άλλη, επιθυμούμε από τα παιδιά μας να είναι σε όλα τέλεια, τότε κάνουμε και τη σχέση μας μαζί τους πολύ δύσκολη αλλά και βάζουμε εντελώς επισφαλή θεμέλια στο χτίσιμο της αυτοεικόνας τους.
Πώς να βοηθήσουμε τα παιδιά να πιστέψουν, να μάθουν και να αποδεχτούν τον εαυτό τους:
- Προσφέροντάς τους άδολη κι απεριόριστη αγάπη – δεν τα αγαπάμε υπό όρους, με απειλές ή ως ανταμοιβή
- Επιβραβεύουμε κάθε προσπάθεια και όχι μόνο το τελικό αποτέλεσμα
- Μαθαίνουμε στα παιδιά να αγκαλιάζουν τα λάθη τους και να τα χρησιμοποιούν όχι για να πεισθούν ότι είναι «χαζά» αλλά για να θωρακίσουν τον εαυτό τους και να δουλέψουν τις αδυναμίες τους
- Δεν μιλάμε υποτιμητικά στα παιδιά και δεν χρησιμοποιούμε αρνητικούς χαρακτηρισμούς όταν κάνουν λάθη ή όταν αποκαλύπτονται οι αδυναμίες τους
- Για κάθε αδυναμία του παιδιού τονίζουμε κάθε δυνατό του στοιχείο και το μαθαίνουμε πώς με τα δυνατά του χαρακτηριστικά να βελτιώσει και τις αδυναμίες του
- Μιλάμε στα παιδιά για τις δικές μας αδυναμίες και τις αδυναμίες των άλλων
- Μια ήττα δεν ισοδυναμεί με το τέλος του κόσμου, και μια νίκη δεν είναι το σημαντικότερων όλων
- Δεν σπρώχνουμε τα παιδιά να ασχοληθούν με όσα αρέσουν σε εμάς αλλά με ό,τι είναι πιο κοντά στον χαρακτήρα, τη φύση, στα ενδιαφέροντα και στις δυνατότητές τους
- Δεν πιέζουμε τα παιδιά να γίνουν καλύτερα «γιατί έτσι πρέπει»
- Γενικώς δεν πιέζουμε
- Βοηθάμε, στηρίζουμε, είμαστε εκεί, δίπλα, ενθαρρύνουμε, επιβραβεύουμε
- Μιλάμε, συζητάμε, ακούμε
- Γνωρίζουμε το παιδί σε βάθος, ουσιαστικά – δεν μένουμε σε αυτό που θέλουμε ή προβάλουμε στο παιδί και βοηθάμε το παιδί να μάθει και να αποδεχτεί τον εαυτό του
- Αποδεχόμαστε εμείς πρώτα ως γονείς τον εαυτό και τις αδυναμίες μας
- Χτίζουμε μια εφόρου ζωής σταθερή και ειλικρινή επικοινωνία
