«Πώς μια συζήτηση με τον άντρα μου τελείωσε το γάμο μας»
Από τη μια στιγμή στην άλλη, ολόκληρη η ζωή σου ανατρέπεται. Αν και τα προβλήματα υποβόσκουν εδώ και πολύ καιρό, σύμφωνα με μια συγκλονιστική μαρτυρία της Αμερικανίδας αρθρογράφου και μητέρας Kate Chapman.
Στεκόμουν στο κατώφλι του σαλονιού αφού είχα βάλει τα παιδιά για ύπνο, όταν είπα στον άντρα μου: «Μπορώ να σου μιλήσω για ένα λεπτό;».
Είχα άγχος, αν και δεν του το είπα. Κάποιοι φίλοι μας έπαιρναν διαζύγιο μετά από 14 χρόνια, και το τέλος του γάμου τους με είχε βάλει στη διαδικασία να σκεφτώ το δικό μας γάμο.
Του είπα ότι σκεφτόμουν το γάμο μας, και ότι θα του έδινα Β. Ίσως ακόμα και Β+, σε μια καλή μέρα. Με το σύζυγό μου ήμασταν καλοί φίλοι, είχαμε τρία καταπληκτικά παιδιά και δεν τσακωνόμασταν για τα χρήματα ή το σεξ ή για θέματα οικογένειας. Του είπα ότι αν κάναμε κάποιες μικρές αλλαγές, θα μπορούσαμε να φτάσουμε στο Α.
«Νιώθω να με ισοπεδώνει το γεγονός ότι έχω την αποκλειστική ευθύνη των οικονομικών μας, και ανησυχώ τι θα γίνει αν μου συμβεί κάτι. Θα ήθελα να με βοηθήσεις στη διαχείριση των οικονομικών μας. Θα ήθελα επίσης να κάνουμε κάποια πράγματα μαζί. Μόνο οι δυο μας, χωρίς τα παιδιά. Ας αρχίσουμε μαθήματα χορού, ας κάνουμε εθελοντική εργασία ή οτιδήποτε άλλο, μόνο εσύ κι εγώ. Είμαι ανοιχτή σε όλα».
Ο σύζυγός μου δεν γύρισε να με κοιτάξει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με άκουγε. Συχνά μιλούσαμε με αυτό τον τρόπο – εγώ να του παρουσιάζω ένα σχέδιο ενώ εκείνος σέρφαρε στο Ίντερνετ.
Περίμενε. Συνέχιζε να μη λέει τίποτα.
«Τι πιστεύεις;».
Σήκωσε το κεφάλι του από το τάμπλετ και είπε: «Όχι».
Γέλασα. Σίγουρα μού έκανε πλάκα. Πάντα έκανε πλάκα. «Όχι, σε τι;»
«Όχι σε όλα. Κουράστηκα να προσπαθώ να αλλάξω για σε ικανοποιήσω. Κουράστηκα να μην είμαι αρκετός. Ήξερες ποιος είμαι όταν με παντρεύτηκες. Τότε σού ήμουν αρκετός και θα έπρεπε να είμαι αρκετός και τώρα. Δεν αλλάζω».
Γούρλωσα τα μάτια και στραβοκατάπια, δίνοντας στον εαυτό μου ένα λεπτό προτού απαντήσω.
Είχαμε κάνει την ίδια κουβέντα χιλιάδες φορές, εγώ να λαχταρώ κάτι καινούριο, κάποια αλλαγή, κι εκείνος να αρνείται. Ήταν η κεντρική πηγή της έντασης στη σχέση μας. Συνήθως είχα την τελευταία κουβέντα, κάνοντάς τον να υποχωρήσει. Αλλά αυτό με άφησε άφωνη.
Έφυγα και πήγα να καθαρίσω την κουζίνα. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα, πήγα για ύπνο.
Την επόμενη εβδομάδα ξεκίνησα συνεδρίες σε ψυχολόγο. Είπα στη θεραπεύτριά μου ότι ο σύζυγός μου κι εγώ αντιμετωπίζαμε προβλήματα γάμου, ότι εκείνος δεν ήθελε να προσπαθήσει κι ότι εγώ ήθελα να βρω έναν τρόπο να τον βοηθήσω να αλλάξει γνώμη. Η ειδικός μου εξήγησε ότι δεν λειτουργεί έτσι η θεραπεία γάμου (και τα περισσότερα πράγματα στη ζωή). «Είτε αυτός είναι εδώ, είτε όχι. Μέχρι να είναι εδώ, θα δουλέψουμε με ό,τι μπορείς εσύ να ελέγξεις».
Μέσα στις επόμενες μέρες και εβδομάδες, ο σύζυγός μου παρέμεινε σταθερός στη θέση του. Στο γεγονός ότι δεν επρόκειτο να αλλάξει. Η συντροφικότητα που είχα ονειρευτεί δεν ήταν εκείνη που ήθελε αυτός. Δεν χρειαζόταν να του εξηγήσω κάτι παραπάνω – με καταλάβαινε. Απλά, διαφωνούσε.
Με τη βοήθεια της θεραπεύτριάς μου, τον άκουσα. Κατανόησα ότι ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος, με τη δική του φωνή και οπτική και διαδρομή. Κατανόησα ότι δεν θα άλλαζα. Είτε θα το αποδεχόμουν και θα έμενα, είτε θα το απέρριπτα και θα έφευγα.
Διάλεξα να φύγω.
Ακολούθησαν απαίσιες μέρες. Μέρες που λύγιζα πάνω από το ψυγείο με τα κατεψυγμένα τρόφιμα στο σουπερμάρκετ κυριευμένη από πανικό ότι έχανα τον καλύτερό μου φίλο. Μέρες που έπρεπε να ανακοινώσουμε στα παιδιά μας τόσο επώδυνες ειδήσεις, που ακόμα και τώρα, χρόνια μετά, θυμάμαι τα πρόσωπά τους. Αλλά η αλήθεια, το γεγονός ότι θέλαμε διαφορετικά πράγματα που δεν θα πετυχαίναμε ποτέ μαζί, δεν μπορούσε να αλλάξει.
Πήραμε λοιπόν διαζύγιο.
Πλέον βλέπω εκείνη τη νύχτα και τη σχέση μας πολύ πιο καθαρά. Βλέπω το πόσο γελοίο ήταν να βαθμολογώ το γάμο μας και να καταστρώνω σχέδια βελτίωσης της απόδοσης. Πόσο γελοία ήταν η ιδέα ότι μόνο εγώ ήξερα τι ήταν το καλύτερο για εμάς, χωρίς ποτέ να υπολογίζω τη δική του άποψη ή να αναγνωρίζω τη δυσαρέσκειά του. Αντί να είμαι η σύντροφος του συζύγου μου, είχα γίνει η μάνατζέρ του. Η σταθερή άρνησή του να αλλάξει ή να επισκεφτεί έναν σύμβουλο γάμου οδήγησε σε χρόνια συσσωρευμένου θυμού. Η προσπάθειά μου να ελέγξω την κατάσταση και η δυσφορία του συνδέθηκαν άρρηκτα με την κοινή μας ιστορία, μαζί με τις αναμνήσεις μας από ταξίδια, στιγμές αγάπης και γέλιου με τα παιδιά μας. Ο γάμος μας δεν ήταν μια σχέση συντροφικότητας και σίγουρα δεν ήταν υγιής.
Μου πήρε πολύ χρόνο να αποστασιοποιηθώ αρκετά ώστε να μπορέσω να δω τα πράγματα καθαρά και να αλλάξω οπτική. Η αλήθεια είναι ότι τώρα που έχουμε χωρίσει είμαστε καλύτεροι γονείς από ό,τι όταν ήμασταν μαζί – έχει υποχωρήσει η δυσφορία που μας προκαλούσαν οι ρόλοι μας, η δυσλειτουργικότητα που είχε παρεισφρήσει διακριτικά στην επικοινωνία μας. Είμαστε πλέον ελεύθεροι από τα μοτίβα που δημιουργήσαμε μαζί και τα οποία δεν μας άφηναν να αναπνεύσουμε την περίοδο του γάμου μας.
Είμαστε τόσο μακριά από εκείνη την πρώτη ρωγμή, που κάποιες φορές τα παιδιά αναρωτιούνται γιατί, τελικά, πήραμε διαζύγιο. Πλέον μας βλέπουν να επικοινωνούμε εύκολα, ενώ μιλάμε για ταινίες που ανυπομονούμε να δούμε ή για το νέο εστιατόριο που άνοιξε στην πόλη. Βλέπουν τη θετική αλληλεπίδρασή μας και αναρωτιούνται γιατί δεν είμαστε μαζί.
Κυρίως μας ρωτά η κόρη μας Lottie, γιατί δεν θυμάται πολλά από την εποχή που είμασταν μαζί αλλά αισθάνεται πιο έντονα τον πόνο και την περιπλοκότητα της ζωής μετά το διαζύγιο.
Της λέω την αλήθεια. Ότι με τον μπαμπά της είμαστε καλοί φίλοι, αλλά ήμασταν κακοί σύντροφοι. Ότι με το διαζύγιο τελείωσε η συντροφική μας σχέση. Ήταν πολύ άσχημο και επώδυνο, αλλά έπρεπε να ζήσουμε αυτή την απώλεια. Τελικά όμως ο χωρισμός μας έδωσε τα όρια που χρειαζόμασταν, επιτρέποντας στον καθένα από εμάς να καλλιεργήσει ανεξάρτητα μια σχέση με τα παιδιά μας και να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του. Μας απελευθέρωσε από τον καθημερινό αγώνα που έπρεπε να δίνουμε. Χρόνια μετά, καταφέραμε να ξαναπιάσουμε τα νήματα της φιλίας μας και να αφήσουμε πίσω μας ό,τι μας βάραινε.
