Ποια ατάκα του συντρόφου μας (και πατέρα των παιδιών μας) μας βγάζει εκτός εαυτού.
«Να είσαι ευγνώμων που ξυπνάω το βράδυ να φροντίσω το μωρό», είπε ένας μπαμπάς μπλόγκερ, αλλά σύντομα κατάλαβε το λάθος του. Μήπως το έχει πει και ο δικός σας σύζυγός;
Αν θέλετε να ανακαλύψετε μια αντρική οπτική στην εμπειρία της ανατροφής των παιδιών, ο Αμερικανός Clint Edwards, δημιουργός του μπλογκ No Idea What I’m Doing: A Daddy Blog, στο καινούριο βιβλίο του «I’m Sorry…Love, Your Husband», γράφει για την καθημερινότητά του με τρία παιδιά. Το παρακάτω απόσπασμα μάλλον θα κάνει πολλές μαμάδες να ταυτιστούν:
«Μιλούσα με τη γυναίκα μου για τη δύσκολη νύχτα που είχαμε περάσει ξυπνώντας συνεχώς για το μωρό, όταν της είπα: “Τουλάχιστον εγώ σηκώνομαι. Πολλοί άντρες δεν το κάνουν. Θα έπρεπε να ήσουν ευγνώμων”.
Ήμουν κουρασμένος. Και το είπα λες και ήταν πραγματικά τυχερή που με είχε. Λες και ξεπερνούσα τον εαυτό μου ως πατέρας.
Ήταν 7 το πρωί. Η Mel σταμάτησε να μιλά για λίγο και έγειρε πίσω στην καρέκλα, με το μωρό να κοιμάται στην αγκαλιά της. Τα μάτια της ήταν λίγο κόκκινα και είχε πιάσει τα καστανά μαλλιά της σε μια χαλαρή αλογοουρά. Έσφιξε το μωρό λίγο περισσότερο και συνειδητοποίησε αυτό που είπα. Περίμενα ότι θα συμφωνούσε μαζί μου. Κάποιες φορές μιλούσαμε για τους μπαμπάδες που δεν ξυπνούσαν να φροντίσουν το μωρό τους. Το αντιμετώπισαν σαν μια δουλειά της μαμάς.
Αλλά δεν συμφώνησε.
Αντιθέτως, σταύρωσε τα πόδια της, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: «Ελπίζω να μην το ξαναπείς αυτό».
Εκείνη την περίοδο η Mel ήταν μια φοιτήτρια σχεδόν πλήρους απασχόλησης, μητέρα τριών παιδιών και εθελόντρια στο σχολείο των παιδιών μας. Περνούσε ώρες καθισμένη στο τραπέζι της κουζίνας μας, σκυμμένη πάνω από ένα πληκτρολόγιο, με ένα τετράδιο στα δεξιά της και τουλάχιστον ένα παιδί στα πόδια της. Και παρά την αφοσίωσή της στις σπουδές της, και το γεγονός ότι συμμετείχα στις δουλειές του σπιτιού, συχνά παραπονιόταν για την πίεση που ένιωθε να διατηρεί το σπίτι καθαρό – και παράλληλα να πηγαίνει τα παιδιά σε γιατρούς, να μαγειρεύει, να πηγαινοφέρνει τα παιδιά σε προπονήσεις και άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες, να φροντίζει να είναι καθαρά και υγιή και να επιβλέπει τη συμπεριφορά τους σε δημόσιους χώρους. Ήταν δασκάλα και μητέρα, αλλά ένιωθε μια τεράστια πίεση να φορτώνεται αποκλειστικά εκείνη τη φροντίδα των παιδιών μας. Κι εγώ τροφοδοτούσα αυτές τις προσδοκίες αναφέροντας τη βοήθειά μου τη νύχτα σαν να ήταν κάποιο δείγμα τεράστιας γενναιοδωρίας μου στο ρόλο μου ως πατέρας.
Αλλά εγώ δεν το εννοούσα έτσι. Το είπα στην προσπάθειά μου να την κάνω να προσέξει τη συνεισφορά μου στο γάμο μας. Ως πατέρας, συχνά νιώθω ότι πραγματικά ανατρέπω τα στερεότυπα γιατί κάνω δουλειές στο σπίτι. Όταν επιστρέφω από τη δουλειά, καθαρίζω. Ξυπνάω μέσα στη νύχτα και κάνω πολλά άλλα πράγματα για να συμβάλλω στο συντροφικό πνεύμα του γάμου μας. Αλλά για κάποιο λόγο ένιωθα ότι θα έπρεπε να τύχω ιδιαίτερης προσοχής επειδή κάνω πράγματα που εδώ και πολλά χρόνια, θεωρείται ότι τα κάνει η μητέρα.
Φορούσα υφασμάτινο παντελόνι και πουκάμισο. Στο δεξί μου χέρι κρατούσα μια τσάντα με το κολατσιό μου. Κοντοστάθηκα για ένα λεπτό και είπα: “Γιατί; Δεν ισχύει; Κάνω πολλά πράγματα που δεν κάνουν οι άλλοι μπαμπάδες. Είμαι καλός σύντροφος».
Η Mel είχε σηκωθεί όρθια τώρα, με το μωρό στην αγκαλιά της. Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μας κοιμόνταν ακόμα, έτσι μιλούσαμε ψιθυριστά. «Γιατί δεν με κάνει να νιώθω σαν να είμαστε ισότιμοι σύντροφοι. Με κάνει να νιώθω λες και πρέπει να σου κάνω τεμενάδες κάθε φορά που ξυπνάς το βράδυ. Αλλά αυτό το μωρό είναι και δικό σου».
Συνεχίσαμε την κουβέντα για λίγο. Μου είπε ότι εκτιμά πως κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω στο σπίτι, αλλά μισεί τον τρόπο που αντέδρασα, σαν να έκανα κάτι πραγματικά σπουδαίο, ενώ στην πραγματικότητα έκανα ό,τι θα έπρεπε να κάνει ένας πατέρας.
Εγώ νευρίασα. Ήθελα να της δώσω μια λίστα με άλλους μπαμπάδες που ξέρω, συγγενείς και φίλους, που παραμένουν προσκολλημένοι σε απαρχαιωμένες αντιλήψεις περί ρόλων των φύλων. Πήγα να ανοίξω το στόμα μου, αλλά σταμάτησα, συνειδητοποίησα πώς νιώθω και αποφάσισα ότι θα ήταν καλύτερο να φύγω προτού πω κάτι που δεν θα έπρεπε.
Έτσι, έφυγα για τη δουλειά χωρίς να πω κουβέντα.
Στο αυτοκίνητο ήμουν νευριασμένος.
Είκοσι λεπτά αργότερα, ενώ ήμουν ακόμα στο δρόμο, θυμήθηκα την τελευταία φορά που είχα πλύνει τα πιάτα. Υπέθεσα ότι θα έπρεπε να μου αναγνωριστεί, αλλά για πρώτη φορά αναρωτήθηκα: γιατί; Κι εγώ έτρωγα σε εκείνο το σπίτι. Μετά σκέφτηκα τις φορές που σκούπιζα το χαλί ή έβαζα πλυντήριο και συνειδητοποίησα ότι και σε εκείνες τις περιπτώσεις περίμενα έναν έπαινο, και ξαφνικά ένιωσα βλάκας. Η ιδέα ότι η Mel ήταν υπεύθυνη για το σπίτι και τη φροντίδα των παιδιών ήταν τόσο βαθιά ενσωματωμένη στο μυαλό μου, που ένιωθα περήφανος κάθε φορά που έκανα κάτι τόσο απλό όσο το να ξυπνήσω για να φροντίσω το μωρό στη διάρκεια της νύχτας.
Όταν πλέον έφτασα στο γραφείο, ένιωθα χάλια.
Τηλεφώνησα στη Mel από τη δουλειά και της ζήτησα συγγνώμη. «Έχεις δίκιο», της είπα. «Έτσι είναι η συντροφικότητα και δεν θα έπρεπε να συμπεριφέρομαι σαν να κάνω κάτι σημαντικό που ξυπνάω το βράδυ. Θα το σταματήσω».
Η Mel σιώπησε για ένα λεπτό και μετά μού είπε: «Σε ευχαριστώ».
