Ο Ντέιβιντ Μπάουι και η αόρατη μάσκα που διώχνει τον φόβο

Η viral ιστορία για ένα παιδί με αυτισμό που συνάντησε τον θρύλο στα ‘80s

Ο Ντέιβιντ Μπόουι ήταν – και είναι – ένας θρύλος. Έτσι ίσως δεν είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι η ιστορία μιας συγκινητικής συνάντησης μεταξύ του Bowie και ενός αγοριού με αυτισμό έγινε viral σε χρόνο dt από τη στιγμή που μαθεύτηκε…

Ο χρήστης του Facebook Micah Daigle μοιράστηκε μια ιστορία από τον Paul Magrs, έναν συγγραφέα ο οποίος αρχικά μοιράστηκε την ιστορία στο blog του και η ανάρτηση έχει ήδη μοιραστεί πάνω από 32.000 φορές.

Ο Magrs εξήγησε ότι ένας φίλος του είπε ότι γνώρισε τον David Bowie ως παιδί στη δεκαετία του 1980. Δεν είχε ακόμη επίσημα διαγνωσθεί με αυτισμό, οπότε θεωρήθηκε ως ένα «ντροπαλό» ή «μοναχικό» παιδί που δεν ήταν ιδιαίτερα «καλό στην συνύπαρξη γύρω από ξένους ή πολλούς ανθρώπους». Ο φίλος του είπε ότι ο ίδιος και η μητέρα του είχαν πάει στο Λονδίνο για μια ειδική προβολή της ταινίας Labyrinth, και να δουν τον David Bowie – και ο ίδιος ο ίδιος ο βασιλιάς του Goblin ήταν εκεί για να συναντήσει τα παιδιά που παρακολούθησαν την προβολή.

«Είπε την ιστορία σαν να είχε βρεθεί σε μια περιπέτεια εκείνη την εποχή», γράφει ο Μαγκρς, «και δεν του επιτρέπεται να πει αρκετά την ιστορία, σαν να ήταν ένα συμβόλαιο ή ένα μαγικό ξόρκι γύρω του, σαν κάτι βαθύ και ιδιόμορφο να συνέβαινε εάν έσπαγε την εμπιστοσύνη».

Ο Magrs ρώτησε τον φίλο του τι είχε συμβεί στην περιπέτεια του και η ιστορία της μαγικής συνάντησης του με τον David Bowie βγήκε προς τα έξω:

«Ήμουν μονχικός, πιο αποσυρμένος από τα άλλα παιδιά. Όλοι θα παίρναμε μια υπογεγραμμένη αφίσα. Επειδή ήμουν τόσο ντροπαλός, με έβαλαν σε ένα ξεχωριστό δωμάτιο, στη μία πλευρά, και έτσι προέκυψε να τον συναντήσω μόνον του. Είχε ακούσει ότι ήμουν ντροπαλός και ήταν δική του η ιδέα. Πέρασα τριάντα λεπτά μαζί μου.

Μου έδωσε αυτή τη μάσκα. Αυτή. Κοίτα.

Είπε: “Αυτή είναι μια αόρατη μάσκα, βλέπεις;”

Το πήρε από το πρόσωπό του και κοίταξε γύρω του σαν φοβισμένος και σαν να ένιωθε άβολα ξαφνικά. Μου έδωσε την αόρατη μάσκα του. “Βάλε τη” μου είπε. “Είναι μαγική”.

Και το έκανα.

Τότε μου είπε: “πάντα αισθάνομαι φοβισμένος, ακριβώς όπως και εσύ. Αλλά φοράω αυτή τη μάσκα κάθε μέρα. Και δεν παίρνει τον φόβο μακριά, αλλά με κάνει να αισθάνομαι λίγο καλύτερα. Αισθάνομαι αρκετά γενναία ώστε να αντιμετωπίσω ολόκληρο τον κόσμο και όλους τους ανθρώπους. Και τώρα κι εσύ, κι εσύ”.

Κάθισα εκεί στη μαγική μάσκα του, κοιτάζοντας τα μάτια στο David Bowie και ήταν αλήθεια, ένιωσα καλύτερα.

Μετά τον παρακολούθησα καθώς έκανε άλλη μία μαγική μάσκα. Την έφτιαξε από λεπτό αέρα, από τίποτα. Την τελείωσε και χαμογέλασε και την έβαλε. Και φαινόταν τόσο ανακουφισμένος και ευχαριστημένος. Μου χαμογέλασε.