Ο εκπαιδευτικός Μάριος Μάζαρης εύχεται χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες

Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα του πατέρα και δεν είναι τυχαία μια “παραμελημένη” ημέρα.

Για χρόνια ο πατέρας θεωρούνταν «διακοσμητικός» στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, σαν ένα πορτοφόλι που δουλεύει και πληρώνει και δεν προλαβαίνει να δει, να μιλήσει, να ζήσει, να γνωρίσει τα ίδια του τα παιδιά.

Ακόμα και στο σχολείο η παρουσία των πατεράδων είναι σπάνια, συνήθως τους βλέπουμε όταν τα πράγματα έχουν ξεφύγει και έρχονται για τη “βαριά δουλειά“. Πολλοί συνάδελφοι έχουν ως σήμερα το «θα φωνάξω τον πατέρα σου» στο ρεπερτόριο τους, διαιωνίζοντας ή και ποντάροντας ακόμα στο πρότυπο του πατέρα τιμωρού.

Τα τελευταία χρόνια ευτυχώς αρχίζει ακόμα κι αυτό να διαφοροποιείται· πατεράδες έρχονται να ρωτήσουν για τα παιδιά τους, ένας μικρός μου είπε προχθές ότι αγαπά τον πατέρα του λίγο παραπάνω γιατί του κάνει όλα τα χατίρια, μια άλλη ότι περνά παραπάνω χρόνο μαζί του και οι ίδιοι ακόμα νιώθουν λίγο πιο άνετα βγαίνοντας από το προφίλ του σκληρού πατέρα που τους έχει φορεθεί.

Μέσα στα χρόνια έχω εκτιμήσει εκείνους τους πατεράδες που προσπάθησαν να κρατήσουν επαφή με το σχολείο όταν χώρισαν με τη μητέρα του παιδιού τους, μάλωσα όσους γονείς έβαλαν στη μέση το παιδί για να λύσουν τις διαφορές τους και προσπαθούσα πάντα να τονίσω τη σημασία του ρόλου τους στο σήμερα.

Ο μπαμπάς κάνει δουλειές στο σπίτι, Ο μπαμπάς φοράει ροζ χρώματα, Ο μπαμπάς μας διαβάζει παραμύθια και συγκινείται, φράσεις που ακούγονται πια και νιώθω τυχερός που τις ακούω. Λίγες μέρες πριν, άκουσα γυναίκες συναδέλφους να συζητούν μεταξύ τους για το αν θα πρέπει να συζητήσουν στους μαθητές και μαθήτριες τους για τη μέρα του πατέρα ή αν θα κάνουν κάποια κατασκευή.

Και οι 6 αναφώνησαν : Όχι δα, Σιγά μην τους κάνουμε και δώρο, Είναι Κυριακή, Είναι κλειστό το σχολείο, Σιγά, Γιατί να τους κάνουμε, εκφράζοντας όλη την παθογένεια του συστήματος· οι αλλαγές δεν έρχονται, επειδή κατά βάθος μερίδα κόσμου είναι βολεμένη ακόμα και μέσα στις παθογένειες που σχολιάζει αρνητικά ή γιατί οι μανάδες πολλές φορές δε δίνουν χώρο και αρμοδιότητες στους μπαμπάδες, γιατί «Δεν ξέρεις εσύ, άσε με εμένα».

Δεν απάντησα σε καμία, γιατί δεν ήθελα να ανοίξω ακόμα έναν καβγά που δεν ήθελα καν να κερδίσω. Αντιθέτως, πήγα στην τάξη μου, διαβάσαμε μια ιστορία για τους καλύτερους πατεράδες εκεί έξω και κάναμε από μια κάρτα.

Μια μαθήτρια έγραψε έξω από την κάρτα της Μπαμπά, Χρόνια πολλά και μέσα ζωγράφισε όλη την οικογένεια της μαζί με τη φράση «Μαμά, σ’ αγαπάω και σένα όπως και τον μπαμπά πολύ». Γιατί όλοι οι ρόλοι έχουν αξία , κυρίως αυτοί που αποκτούν νόημα όταν συνυπάρχουν .