«Μητρότητα σημαίνει να ανυπομονείς να τα βάλεις για ύπνο και μετά να σου λείπουν»
Για τις παράξενες αντιφάσεις της ανατροφής ενός παιδιού γράφει η Rasha Rushdy σε ένα πολύ συγκινητικό κείμενο που θα σας κάνει να ταυτιστείτε.
Η μητρότητα είναι γεμάτη αντιφάσεις.
Θυσιάζετε τον ύπνο σας για να τα βοηθήσετε να κοιμηθούν. Και μετά όλη τη μέρα σκέφτεστε πότε θα κοιμηθείτε εσείς, μετρώντας ώρες μέχρι να βρεθείτε ξανά στο κρεβάτι σας, αλλά τελικά μένετε ξύπνιες μέχρι αργά το βράδυ χωρίς κάποιο σοβαρό λόγο.
Νιώθετε λες και τα εγκεφαλικά σας κύτταρα έχουν καταστραφεί ολοκληρωτικά, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί στο μυαλό σας τρέχουν ταυτόχρονα 182.983 διαδικασίες, στη διάρκεια των οποίων σκέφτεστε τις ανάγκες πολλών άλλων ανθρώπων.
Είναι δύσκολο να βρείτε μια στιγμή ηρεμίας, γιατί νιώθετε ότι πάντα, πάντα κάποιος σας μιλάει, σας αγγίζει, σκαρφαλώνει πάνω σας, γαντζώνεται από εσάς, κουρνιάζει στην αγκαλιά σας. Διαρκώς αισθάνεστε ένα κεφαλάκι να ακουμπάει στα χέρια σας, μαυρισμένα από τον ήλιο, γεμάτα μελανιές από τα χτυπήματα στην παιδική χαρά γονατάκια να απλώνονται πάνω σας ή όλα τα παραπάνω μαζί. Κι όμως, κάποιες φορές η μοναξιά της μητρότητας σας κόβει την ανάσα και αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν να αισθάνεστε έτσι όταν είστε διαρκώς περικυκλωμένες από άλλους, όταν στην πραγματικότητα δεν είστε ποτέ μόνες.
Σας κουράζει το να σας έχουν τόσο ανάγκη, αλλά με κάθε νέο βήμα ανεξαρτησίας δεν μπορείτε παρά να αισθανθείτε ότι θα θέλατε να καθυστερήσουν λίγο ακόμα να φτάσουν στο σημείο όπου δεν θα σας χρειάζονται πια.
Τα κρατάτε κοντά σας, γιατί ξέρετε ότι αν κάνετε καλά τη δουλειά σας, μια μέρα θα πετάξουν μακριά.
Κάθε καινούριο στάδιο σας οδηγεί σε ένα μικρό ξέσπασμα πανικού με τα νέα δεδομένα του. Αισθάνεστε ότι δεν ξέρετε τίποτα κι όμως μερικές φορές μόνο το δικό σας ένστικτο μπορεί να καταλάβει τι έχει ανάγκη το παιδί σας.
Περνάτε από όλα τα συναισθήματα ενώ προσπαθείτε να τα βάλετε για ύπνο και ορκίζεστε ότι δεν αντέχετε ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω, αλλά όταν τελικά κλείσουν τα βλέφαρά τους και παραδοθούν αναπόφευκτα στον ύπνο, ένα καρδιοχτύπι σας πιέζει να παραδεχτείτε ότι σας λείπουν ήδη.
Σχεδόν την ίδια στιγμή μπορεί να χάσετε την ψυχραιμία σας και να βάλετε τις φωνές, αλλά τα χέρια σας είναι αυτά στα οποία θα καταφύγουν για ασφάλεια, ακόμα και αν εσείς είστε ο λόγος που αναστατώθηκαν.
Η καρδιά σας γεμίζει με περηφάνεια για ό,τι αξιοσημείωτο συνέβη σήμερα. Αλλά στο βάθος του μυαλού σας συνεχίζει να τρέχει μια λίστα γεμάτη ενοχές, όπου «τσεκάρετε» ό,τι θα μπορούσατε να είχατε κάνει καλύτερα.
Τους μαθαίνετε τον κόσμο, τη σημασία του να λένε «ευχαριστώ» και «παρακαλώ», πώς να κάνουν διαιρέσεις και πώς γεννιούνται τα μωρά. Τους διδάσκετε την καλοσύνη και το θάρρος και τι σημαίνει να είσαι καλός φίλος. Όμως –παρ’ όλα τα μαθήματα, τις γνώσεις και την καθοδήγηση που τους προσφέρετε– ποτέ στο παρελθόν δεν είχατε ένα μεγεθυντικό φακό τόσο κοντά στο δικό σας χαρακτήρα, να αναρωτιέστε αν τελικά είστε εσείς που μαθαίνετε τα περισσότερα.
Δίνετε ξανά και ξανά και ξανά.
Είστε πεισμένη ότι η πηγή έχει στερέψει. Σηκώνετε τα χέρια ψηλά στον αέρα και αναστενάζετε από απελπισία.
Τα δώσατε όλα.
Και μετά σας ζητούν κάτι παραπάνω – κι εσείς τους το δίνετε.
Ταυτόχρονα όμως όταν εξασφαλίζετε λίγο χρόνο για τον εαυτό σας, αναρωτιέστε, έστω και φευγαλέα, μήπως είστε εγωίστριες.
Θυμάστε τότε που η ζωή ήταν ευκολότερη, όταν κοιμόσασταν περισσότερο, διαβάζατε περισσότερο, όταν οι στόχοι σας καταλάμβαναν και την πρώτη και την τελευταία θέση, όταν ο προσωπικός σας χώρος δεν ήταν κοινή περιουσία και ο χρόνος σας ήταν αποκλειστικά δικός σας. Κοιτάτε νοσταλγικά παλιά φωτογραφικά άλμπουμ διακοπών και ρούχα που έχετε να φορέσετε χρόνια, προσωπικές επιτυχίες και κατακτήσεις και όλα τα πράγματα που κάποτε σας έδιναν χαρά.
Κι όμως δεν θα ξαναγυρνούσατε πίσω, αν μπορούσατε, ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
