Μα γιατί εμείς οι γονείς νιώθουμε διαρκώς εξαντλημένοι;
Οι καθημερινές μας υποχρεώσεις θυμίζουν συσσύφειο μαρτύριο, σύμφωνα με την Αμερικανίδα αρθρογράφο Mary Katherine.
Είναι 5 το απόγευμα και απλά επιβιώνω.
Τα παιδιά βλέπουν παιδικά κι εγώ τους πετάω σνακ σαν τα ζωάκια στο ζωολογικό κήπο. Πέντε λεπτά μετά, μου φαίνεται ότι ίσως τελικά δουν ολόκληρη την εκπομπή χωρίς να τσακωθούν μεταξύ τους ή να πετάξουν φαγητό στο πάτωμα.
Καλό σημάδι.
Πηγαίνω στην κουζίνα να φτιάξω ποπκόρν. Αυτό θα είναι το δείπνο μου για απόψε, και δεν με νοιάζει. Όταν επιστρέφω στον καναπέ με το σνακ-δείπνο μου, πιάνω στα χέρια μου το κινητό. Ακόμα 5.06 το απόγευμα;
Αναστενάζω.
Μα δεν έχει φτάσει ακόμα η ώρα του ύπνου; Και τότε γιατί νιώθω τόσο ξεθεωμένη; Πότε θα επιστρέψει ο μπαμπάς τους;
Κοιτάω τα παιδιά μου που, χαρούμενα, τσιμπολογούν τυρογαριδάκια. Χαζεύω τα παιχνίδια που βρίσκονται σκορπισμένα στο πάτωμα και τα σπασμένα κρακεράκια που έχουν αρχίσει να γίνονται ένα με το χαλί μας. Καθώς αρχίζω να συνειδητοποιώ την κατάσταση χάους στην οποία είμαστε, σκέφτομαι το εξής: είμαι ψόφια στην κούραση και αποτέλεσμα μηδέν.
Τι κατάφερα να κάνω σήμερα;
Πριν από μόλις 20 λεπτά, το δωμάτιο ήταν τακτοποιημένο. Τώρα μοιάζει με πεδίο μάχης. Σήμερα το πρωί τα παιδιά ήταν καθαρά, αλλά τώρα μυρίζουν σαν pet shop. Τη Δευτέρα γέμισα το ψυγείο με τρόφιμα, αλλά σήμερα ήδη χρειαζόμαστε τουλάχιστον δύο κεσεδάκια γιαουρτιού, βρεφικό γάλα, πάνες… Η λίστα έχει μεγαλώσει αρκετά ώστε να δικαιολογεί μια εξόρμηση αύριο το πρωί, έτσι κρατάω νοερά σημείωση να μην το ξεχάσει – μόνο που δεν σκέφτηκα το ραντεβού στον παιδίατρο με το μωρό, που έχω κλείσει για αύριο στις 9 το πρωί! Αν είχα αρχίσει να αμφιβάλλω για το αν θα το κάνω μπάνιο, πλέον δεν έχω καμία αμφιβολία. Δεν θέλω να καλέσουν την Πρόνοια για ένα μωρό που ο πισινός του βρωμοκοπάει.
Τώρα είμαι στα τέσσερα, μαζεύοντας κρακεράκια από το πάτωμα, ενώ αναρωτιέμαι μήπως η λύση θα ήταν να προσλάβω μια οικιακή βοηθό. Τι θα περιλάμβανε όμως η λίστα των υποχρεώσεων της;
Βοήθεια: Δεν καταλαβαίνω πού σπαταλάω όλη τη μέρα, αλλά νιώθω εξαντλημένη!
Μπα, κάτι τέτοιο δεν θα βοηθούσε ιδιαίτερα.
Ο άντρας μου επιστρέφει σπίτι και αμέσως μπαίνουμε σε ρουτίνα ύπνου. Μία ώρα αργότερα και τα δύο παιδιά βρίσκονται στο κρεβάτι τους με καθαρούς πισινούς, ενώ οι δυο μας καταρρέουμε στον καναπέ για ένα λεπτό ξεκούρασης.
«Πώς ήταν η μέρα σου;», τον ρωτάω.
«Μια χαρά», απαντάει. «Η δική σου;».
Ενώ εκείνος κάνει ζάπινγκ, εγώ προσπαθώ να αποφασίσω πώς θα απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, μέχρι που εντοπίζω μια βρόμικη πάνα πάνω στο έπιπλο της τηλεόρασης.
Ωχ, αηδία.
Πετάγομαι να μαζέψω την πάνα και να την πετάξω, ενώ αναρωτιέμαι: «Θυμήθηκα να προσθέσω τις πάνες στη λίστα με τα ψώνια;».
Και τότε, το συνειδητοποιώ: Γι’ αυτό είμαι τόσο εξαντλημένη.
Η δουλειά που κάνω, αναιρείται διαρκώς. Καθαρίζω ένα πάτωμα και αμέσως μετά είναι λερωμένο ξανά. Σκουπίζω έναν πισινό και μία ώρα αργότερα μυρίζει πάλι. Στοκάρω τα ντουλάπια της κουζίνας με τρόφιμα και μέσα σε λίγες μέρες είναι σαν να έχει πέσει ένα σμήνος από ακρίδες. Είμαι πάνω σε έναν τροχό για χάμστερ που γυρίζει διαρκώς.
Το πιο εξουθενωτικό, που με αποστραγγίζει από όση ενέργεια μου απομένει, είναι το αόρατο φορτίο των υποχρεώσεων του νοικοκυριού μας. Ο εγκέφαλός μου είναι ένα κέντρο ελέγχου που ταξινομεί διαρκώς λίστες για ψώνια, ραντεβού με γιατρούς, επαγγελματικές προθεσμίες και σχέδια για διακοπές. Δεν φτιάχνω απλά ένα σάντουιτς. Ενώ φτιάχνω ένα σάντουιτς συνειδητοποιώ ότι χρειαζόμαστε φυστικοβούτυρο, ότι το ψωμί κοντεύει να μπαγιατέψει και ότι πρέπει να καταναλώσουμε το υπόλοιπο γάλα μέχρι την Παρασκευή αλλιώς θα χαλάσει.
Το ψυχικό φορτίο της διαχείρισης ενός νοικοκυριού είναι από μόνο του εξαντλητικό, αλλά είναι μόνο το μισό της μέρας ενός γονιού. Ίσως γι’ αυτό τόσοι από εμάς καθόμαστε το βράδυ στον καναπέ, κοιτώντας ένα πλήθος από σπασμένα κρακεράκια και ξεχασμένες πάνες και αναρωτιόμαστε: «Γιατί νιώθω τόσο κουρασμένος;».
Να η απάντηση λοιπόν: Νιώθουμε κουρασμένοι γιατί είμαστε διαρκώς απασχολημένοι. Είμαστε απασχολημένοι με το να διαχειριζόμαστε ένα νοικοκυριό και να μεγαλώνουμε παιδιά. Κάποιες φορές αυτή η δουλειά παίρνει τη μορφή του σκουπίσματος ενός βρεφικού καθίσματος και της αλλαγής του προγράμματος του πλυντηρίου σε στεγνωτήριο. Άλλες, είναι εντελώς αόρατη. Γιατί δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια λίστα με ψώνια στο μυαλό μας, μια υπενθύμιση αποθηκευμένη στα αρχεία του εγκεφάλου μας. Η νοερή σημείωση που κρατήσαμε, να ρωτήσουμε τον παιδίατρο πώς θα πείσουμε το μωρό μας να φάει περισσότερα λαχανικά.
Κάποιες δουλειές δεν έχουν ορατό αποτέλεσμα, γιατί είναι αόρατες.
Αλλά πιστέψτε με, αυτό δεν τις κάνει λιγότερο αληθινές. Ξεπατωθήκαμε, ακόμα και αν τα παιχνίδια παραμένουν σκορπισμένα στο πάτωμα.
