Και οι μπαμπάδες πιέζονται για να ανταποκριθούν στο ρόλο τους
Το στρες που συνοδεύει τις υποχρεώσεις ενός γονιού δεν είναι αποκλειστικά γένους θηλυκού, όπως επιβεβαιώνει και το προσωπικό κείμενο της μητέρας και δημοσιογράφου Michelle Zunter στην αμερικανική Huffington Post.
Την ημέρα που γεννήθηκε η κόρη μου, νιώσαμε ανακούφιση και χαρά, που είχε έρθει στη ζωή μας και ήταν υγιής.
Αλλά τρεις μέρες αργότερα, ο άντρας μου έχασε τη δουλειά του. Απολύθηκε χωρίς προειδοποίηση. Ήταν ένα αναπάντεχο πλήγμα για τα σχέδιά μας.
Τότε, η κοινή ζωή μας γέμισε με περισσότερο στρες και άγχος από ποτέ – και με ένα νεογέννητο μωρό να χρειάζεται την εντατική φροντίδα μας. Το μικρό εισόδημα που συνέχιζα να εισπράττω στη διάρκεια της άδειας μητρότητας δεν αρκούσε.
Ο σύζυγός μου ένιωθε εξαντλημένος, ηττημένος και έπρεπε ξαφνικά να αναλάβει δράση για να βρει καινούρια δουλειά. Ο ενθουσιασμός για την άφιξη της κόρης μας επισκιάστηκε από την επείγουσα ανάγκη για χρήματα. Το ηθικό μας έπεσε.
Οι νύχτες που ένας ή και οι δυο μας έπρεπε να μένουμε άγρυπνοι με το μωρό πρόσθεσε επιπλέον κούραση σε μια ούτως ή άλλως πιεστική κατάσταση. Έβλεπα το σύζυγό μου να αποθαρρύνεται και να χάνει τις ελπίδες του. Την περίοδο που εγώ έδινα τη δική μου μάχη να θηλάσω και να νικήσω την εξάντληση, ο σύζυγός μου ζούσε την προσωπική του κόλαση.
Αυτός ο άντρας που παντρεύτηκα είναι ιδανικός πατέρας για το γιο του (από τον προηγούμενο γάμο του) και ήξερα ότι θα γινόταν θεϊκός πατέρας και για την κόρη μας. Αλλά τις πρώτες της μέρες, υπέφερε. Αγωνιζόταν ενάντια στην κατάθλιψη και το φόβο. Η πίεση να προσφέρει στην οικογένειά του ό,τι χρειάζεται, τον καταρράκωσε.
Ο άντρας μου είχε τη βαθιά επιθυμία να είναι ο κουβαλητής. Τις ημέρες και τις εβδομάδες μετά τη γέννηση της κόρης μας, θεώρησε τον εαυτό του αποτυχημένο – ανίκανο να μας δώσει τα απαραίτητα. Τίποτα από ό,τι του έλεγα δεν μπορούσε να τον καθησυχάσει. Μόνος του είχε φορτωθεί αυτό το συναισθηματικό βάρος.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν είναι μόνο οι μαμάδες που πιέζουν τον εαυτό τους να κάνουν και να δώσουν τα πάντα ως γονείς. Υπάρχουν πολλοί μπαμπάδες εκεί έξω που επίσης αισθάνονται αυτό το αίσθημα απελπισίας όταν νιώθουν ότι αποτυγχάνουν να προσφέρουν στα παιδιά και στην οικογένειά τους.
Είναι γεγονός βέβαια ότι πολλοί γονείς εκεί έξω τα βγάζουν πέρα σε μονογονεϊκές οικογένειες, όμως η αίσθηση ανεπάρκειας και αποτυχίας μπορεί να παρεισφρήσει και σε ένα ζευγάρι.
Κανένας από εμάς δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει. Ακόμα και αν διαβάσουμε όλα τα βιβλία για γονείς στον κόσμο, μπορεί να τα παίξουμε όταν τελικά γεννηθεί το μωρό και αρχίσει να κλαίει όλη τη νύχτα. Κανένας οδηγός δεν μπορεί να προετοιμάσει αρκετά μια μητέρα ή έναν πατέρα για την κόλαση ενός μωρού που μένει άγρυπνο και κλαίει αδιάκοπα. Κανένας.
Ένα πλήθος από ιστολόγια και άρθρα γράφουν για τις μαμάδες και τους αγώνες που δίνουμε. Προσωπικά, γράφω για τα δικά μου ζητήματα όλη την ώρα. Είναι φανταστικό το γεγονός ότι υπάρχει ολοένα και καλύτερη ενημέρωση για την επιλόχειο κατάθλιψη και ελπίζω ο κόσμος να αρχίσει να αναγνωρίζει το πρόβλημα σε σταθερή βάση.
Θα ήθελα όμως να επισημάνω ότι και οι μπαμπάδες έχουν συναισθήματα. Παθαίνουν κατάθλιψη. Γίνονται πιο συναισθηματικοί. Θυμώνουν. Φοβούνται. Κάποιες φορές ο ρόλος του γονιού είναι εξίσου καταιγιστικός για έναν μπαμπά και αυτό πρέπει να το έχουμε όλοι κατά νου.
Ο άντρας μου τελικά τα κατάφερε μετά από πολλές δοκιμές και λάθη και πλέον είναι ο ιδιοκτήτης μιας επιτυχημένης επιχείρησης που δουλεύουμε μαζί. Είμαι περήφανη γι’ αυτόν.
Όμως εκείνες οι εβδομάδες και οι μήνες μετά τη γέννηση της κόρης μας ήταν τρομακτικοί και σκοτεινοί, ενώ δεν θα έπρεπε να είναι. Σχεδόν μας διέλυσαν ως ζευγάρι. Όμως τα καταφέραμε και τώρα ξέρουμε ότι μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα και στα δύσκολα.
