Καθώς μεγαλώνουν οι γιοι μας, μας περιμένουν άλλες χαρές και δυσκολίες
Μια μπλόγκερ, η Sara Frank, γράφει για την εμπειρία της ανατροφής αγοριών.
Ένα πρωινό του Ιουλίου, η μητρότητα τύλιξε το μικροσκοπικό της αντίχειρα για πρώτη φορά γύρω από το δάχτυλό μου και δεν το ξαναάφησε ποτέ.
Ο Θεός μου έδωσε ένα γιο. Και μετά έναν ακόμα. Και μετά έναν τρίτο.
Τρεις γιους σε έξι χρόνια.
Νομίζω ότι εγώ ξαφνιάστηκα περισσότερο από όλους από το πόσες ανάγκες είχαν όλοι τους. Πόσο έντονα συναισθηματική ήταν. Πόσο πολύ γαντζώνονταν από πάνω μου και τσακώνονταν μεταξύ τους. Πόσο νωρίς ξυπνούσαν.
Τα αγόρια δεν είναι που υποτίθεται ότι θα ήταν εύκολα;
Κάποιες μέρες ανησυχούσα ότι δεν θα τα καταφέρναμε.
Όλες οι καλές μέθοδοι ανατροφής που είχα μάθει με τον πρώτο δεν λειτούργησαν στον τρίτο. Ενώ ο δεύτερος απολάμβανε να σπάει τα νεύρα σε όλους μας μέχρι που βάζαμε τα κλάματα.
Αλλά τα καταφέραμε και συνεχίζουμε να τα καταφέρνουμε.
Πλέον ο 12χρονος μας κοιτάει από ύψος 1,80.
Έχει αλλάξει ριζικά ο βαθμός συμμετοχής μου στη ζωή τους και ενώ θυμάμαι με νοσταλγία εκείνα τα πρώτα χρόνια όσο κι αν με διέλυαν, πρέπει να παραδεχτώ ότι απολαμβάνω αυτή τη φάση.
Μαμάδες μικρών αγοριών, να τι μπορείτε να περιμένετε στο μέλλον:
Αργά ή γρήγορα, θα αρχίσουν να κοιμούνται όλη τη νύχτα. Και όταν ξυπνούν, θα τρώνε μόνοι τους πρωινό. Τα σαββατιάτικα πρωινά σας θα ξαναγίνουν κατά κάποιον τρόπο τεμπέλικα, καθώς θα μπορείτε να κοιμάστε μέχρι τις 9 το πρωί και μετά να ξυπνάτε και να φτιάχνετε καφέ και να διαβάζετε ένα βιβλίο. Ωστόσο, θα συνεχίζετε να βάζετε εσείς το κουτάκι με το γάλα πάλι πίσω στο ψυγείο γιατί δεν θα θυμούνται να το κάνουν. Ποτέ.
Θα βρουν δικούς τους τρόπους διασκέδασης που δεν θα περιλαμβάνουν δυνητικά θανατηφόρες ανοησίες. Θα μπορείτε να τους αφήσετε να κάνουν σκέιτ για μία ώρα και να ξέρετε ότι θα προσέχουν ο ένας τον άλλο.
Θα αρχίσετε να έχετε ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ συζητήσεις. Με τους γιους σας.
Θα το καταλαβαίνουν όταν είστε στρεσαρισμένες. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα δείχνουν συμπόνοια, αλλά θα αφήνουν στην άκρη τις δικές τους ανάγκες.
Θα διαβάζουν μόνοι τους βιβλία το βράδυ. Θα πλένουν τα δόντια τους και θα φορούν τις πιτζάμε στους. Μια μέρα, σας το υπόσχομαι, θα μπείτε στο δωμάτιό τους στις 9.30 το βράδυ και ενώ κοιμούνται, θα ερωτευτείτε από την αρχή το πρόσωπό τους. Αλλά καθώς θα σκύψετε να τους φιλήσετε, θα σκεφτείτε: “Να θυμηθώ να του πω να κάνει μπάνιο αύριο”».
Θα γίνουν κακοδιάθετοι και εσωστρεφείς και εσείς θα προσεύχεστε και θα ανησυχείτε και θα θυμάστε πώς είναι να βρίσκεσαι στην προεφηβεία. Και μετά θα ξυπνήσετε μια μέρα και τα μαύρα σύννεφα θα έχουν υποχωρήσει και το ψηλό, όμορφο αγόρι-άντρας θα είναι πάλι ο εαυτός του. Κι αυτό θα συμβαίνει ξανά και ξανά.
Διαρκώς θα ξεχνούν ότι δεν πρέπει να παίζουμε ποδόσφαιρο μέσα στο σπίτι.
Θα τρώνε όσο περισσότερα σνακ μπορούν με τα χέρια και θα αφήνουν τις βρόμικες κάλτσες τους στο πάτωμα του σαλονιού. Πάντα.
Θα αποκτήσουν αυτούς τους μικρούς μυς των εφήβων και τα νεογιλά δόντια τους θα πέσουν και για χρόνια θα χαμογελούν με ένα ανομοιόμορφο χαμόγελο με κενό ανάμεσα στα δόντια κάθε φορά που θα τους λέτε, ξανά και ξανά, ότι δεν είναι ευγενικό να ρεύονται στο τραπέζι.
Δεν θα έχετε ποτέ αρκετά δημητριακά και γάλα στο σπίτι.
Αλλά πλέον θα πηγαίνετε μόνες σας στο σουπερμάρκετ.
Να το επαναλάβω: Θα πηγαίνετε ΜΟΝΕΣ στο σουπερμάρκετ.
Αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να τους αποθαρρύνει η ιδέα να βρίσκονται στο μπάνιο ταυτόχρονα με εσάς και θα αρχίσετε να χρησιμοποιείτε την τουαλέτα και την μπανιέρα σε απόλυτη ησυχία.
Θα σταματήσουν να κρέμονται από εσάς αλλά κατά βάθος θα σας λείπουν οι αγκαλιές και τα χάδια τους περισσότερο από ποτέ.
Και μια μέρα θα αγκαλιάσετε εσείς τον πρωτότοκο και θα συνειδητοποιήσετε ότι σας έχει φτάσει σε ύψος. Θα αναρωτιέστε πού πήγαν τα μικροσκοπικά χεράκια του και πότε απέκτησε ένα τόσο μεγάλο, όμορφο χαμόγελο.
Δεν θα έχει μπει ακόμα για μπάνιο, ωστόσο εσείς θα τον αγκαλιάζετε λίγο πιο σφιχτά γιατί πλέον θα είναι περισσότερο άντρας παρά αγόρι και θα συνειδητοποιήσετε ότι το πέρασμα του χρόνου είναι ένα αγκάθι μέσα σας.
