Γιατί οι μαμάδες πάντα καταλήγουμε να κάνουμε περισσότερα από τους μπαμπάδες;
Ακόμα και ο πιο αφοσιωμένος μπαμπάς βρίσκει χρόνο για ένα μικρό διάλειμμα, ενώ εμείς, στο τέλος της μέρας, δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας από την εξάντληση. Γιατί συμβαίνει αυτό; Η Αμερικανίδα αρθρογράφος Rachel Vargas δίνει τη δική της απάντηση.
«Νιώθω σαν Σουπεργούμαν». Έτσι ξέσπασε η μάχη των φύλων σε ένα καλοκαιρινό μπάρμπεκιου στην αυλή μας. Ο άντρας μου γούρλωσε τα μάτια και φώναξε: «Μου λες ότι δεν κάνω τίποτα;!». Δεν εννοούσα αυτό όμως.
Το σχόλιό μου πήρε τόσο άσχημη τροπή, που έφτασα σε σημείο να νιώσω ένοχη. Γιατί τον είχε προσβάλει τόσο; Τα πράγματα ξέφυγαν και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι τους άντρες να υποστηρίζουν ότι δεν εκτιμάται ό,τι κάνουν και τις γυναίκες να διαμαρτύρονται ότι νιώθουν εξουθενωμένες.
Αυτό που ήθελα να πω ήταν απλό. Ο σύζυγός μου –που είναι ένας τρυφερός, υποστηρικτικός και αφοσιωμένος πατέρας, ένας εξαιρετικός άντρας (ελπίζω να το διαβάζει αυτό)– δεν κάνει ό,τι κάνω κι εγώ μέσα στη μέρα. Με το σχόλιό μου δεν θέλησα να υποτιμήσω τον ίδιο ή τη συνεισφορά του ως πατέρας.
Κάθε μέρα το ξυπνητήρι χτυπάει στις 6.15 το πρωί, κάνοντάς με να πεταχτώ μετά από μόλις πέντε ώρες ύπνου.
Ο αγώνας να ετοιμάσω πρωινό αρχίζει στις 6.25, ενώ στο μεταξύ τρέχω να ετοιμάσω τα ρούχα και το κολατσιό του παιδιού για το σχολείο γιατί φυσικά δεν το έκανα το προηγούμενο βράδυ. Είναι σαν να πατάει κάποιος ξαφνικά το κουμπί του fast forward, κάνοντας το χρόνο να τρέχει εκεί που τον χρειάζεσαι περισσότερο. Το επόμενο που κάνω είναι να αρπάζω ρούχα για να ντυθώ, σε μια μάταια προσπάθεια να τα συνδυάσω έτσι ώστε να μη δείχνω χάλια για όλη την υπόλοιπη ημέρα, ενώ ταυτόχρονα φωνάζω στην κόρη μου για τρίτη φορά να φορέσει παπούτσια και να τελειώσει το πρωινό της. Στο τέλος ρίχνω μια ακόμα ματιά να βεβαιωθώ ότι δεν τη στέλνω στο σχολείο με πιτζάμες.
Στις 7μιση το πρωί τρέχω έξω, με τα μαλλιά μου μισοφτιαγμένα, να μπω γρήγορα στο αυτοκίνητο και να μην αργήσουμε στο σχολείο. Όταν ο σεκιουριτάς στην είσοδο σε συγχαίρει που κατάφερες να φτάσεις στην ώρα σου, ξέρεις ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά. Και να φανταστεί κανείς ότι ακόμα δεν έχω ξεκινήσει για το γραφείο.
Ας περάσουμε τώρα στο πρωινό του αγαπημένου μου συζύγου. Ξυπνάει στις 7, κάνει ντους, ντύνεται, ψεκάζεται με λίγη κολώνια και παίρνει το δρόμο του. Απλά και νοικοκυρεμένα.
Μετά από μια μεγάλη εργάσιμη μέρα, επιστρέφω σπίτι στις 7 το απόγευμα. Το σαλόνι έχει μετατραπεί σε play room, καθώς το πάτωμα είναι διάσπαρτο με κούκλες, μπογιές, πηλό και το μακιγιάζ μου, ενώ στο βάθος παίζει ένα παιδικό κανάλι. Τα καλά νέα είναι ότι το δείπνο είναι έτοιμο. Έχουν ήδη περάσει 13 ώρες από τη στιγμή που ξύπνησα μετά από μόλις πέντε ώρες ύπνου, χωρίς να κάνω κανένα διάλειμμα στο ενδιάμεσο. Ακόμα και την ώρα του μεσημεριανού, τακτοποιούσα εκκρεμότητες της δουλειάς. Μέχρι τις 7 το βράδυ ελπίζω τουλάχιστον η κόρη μου να έχει διαβάσει για το σχολείο, αλλά προς μεγάλη μου δυσαρέσκεια ανακαλύπτω ότι μπαμπάς και κόρη περίμεναν εμένα, παρόλο που βρίσκονται στο σπίτι εδώ και δύο ώρες.
Μέχρι τις 9.15 το βράδυ, το σώμα και το μυαλό μου πονούν από την εξάντληση. Διαβάζω στην κόρη μου ένα βιβλίο και περιμένω μέχρι να αποκοιμηθεί, καθώς αρνείται να κλείσει τα μάτια της αν δεν βρίσκομαι δίπλα της.
Την ίδια ώρα, όμως, πού βρίσκεται ο μπαμπάς; Στον καναπέ, να χαλαρώνει βλέποντας Netflix. Προσωπικά δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που παρακολούθησα κάτι κατάλληλο για θεατές άνω των 7 ετών.
Με το σύζυγό μου καταφέρνουμε να εξασφαλίσουμε λίγο χρόνο μαζί μέχρι που εκείνος πηγαίνει για ύπνο κι εγώ προσπαθώ να τακτοποιήσω τις τελευταίες δουλειές, γύρω στις 12 τη νύχτα, τσεκάροντας τα μέιλ μου, γράφοντας, ψάχνοντας στο Ίντερνετ και κάνοντας διαλογισμό. Γύρω στις 1.30, αποφασίζω να σημάνω τη λήξη της ημέρας.
Και το επόμενο πρωί, στις 6.15, αρχίζω ξανά απ’ την αρχή.
Όλα αυτά ίσως δείχνουν έλλειψη ευαισθησίας και τεμπελιά από την πλευρά του άντρα μου αλλά πιστέψτε με, δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Ο σύζυγός μου παίρνει το παιδί από το σχολείο, παίζει με την κόρη μου, ετοιμάζει δείπνο, τη βοηθάει συνήθως με τη μελέτη και αν βάλω τις φωνές ίσως να καθαρίσει και το σπίτι μέχρι την ώρα που θα γυρίσω. Δεν είναι ότι δεν τον εκτιμώ, όπως έσπευσε να υποθέσει μετά το σχόλιό μου. Είναι ότι σε αντίθεση με μένα, βρίσκει πολύ περισσότερο χρόνο για τον εαυτό του. Το χρόνο να κάνει πράγματα που του αρέσουν, χάρη στη Σουπεργούμαν στην οποία μπορεί να βασιστεί.
Οι μαμάδες κάνουμε περισσότερα γιατί έχουμε την καταιγιστική ανάγκη να βεβαιωθούμε ότι φροντίζουμε τα παιδιά μας με κάθε διαθέσιμο τρόπο. Θέλουμε να δίνουμε το 110% του εαυτού μας γιατί όταν πρόκειται για τα μικρά μας, θυσιάζουμε τον εαυτό μας, ακόμα και όταν αυτά δεν είναι πλέον τόσο μικρά. Στο μεταξύ, ως πολύτιμο κομμάτι του εργατικού δυναμικού, αγωνιζόμαστε να διαπρέψουμε στην καριέρα μας και να καθιερωθούμε στον επαγγελματικό τομέα μας, συχνά υπερβαίνοντας τον εαυτό μας. Ως σύζυγοι, αρραβωνιαστικές ή φιλενάδες, θέλουμε να διατηρούμε μια υγιή, τρυφερή και σταθερή σχέση με το έτερον ήμισυ. Ως νοικοκυρές, επιθυμούμε να έχουμε ένα αψεγάδιαστο σπίτι, καθαρή κουζίνα και στρωμένα κρεβάτια (σε όλα αυτά σας εύχομαι καλή τύχη). Επιπλέον, επιζητάμε μια κοινωνική ζωή με υποστηρικτικούς φίλους που θα μας ακούσουν να ξεσπαθώνουμε για ώρες, πάνω από ένα ποτήρι κρασί.
Τα θέλουμε όλα και τα κάνουμε όλα δίνοντάς τα όλα, συχνά παραμελώντας τον εαυτό μας. Το να προσπαθείς να βρεις την ισορροπία ανάμεσα σε διαφορετικούς τομείς της ζωής σου είναι απαιτητικό και, ειλικρινά, εξαντλητικό. Επομένως, ναι, είμαστε Σούπερ Γυναίκες. Με αυτό τον τίτλο δεν προσπαθώ να υποτιμήσω κανέναν, αλλά να αναγνωρίσω όλα όσα κάνει η καθεμία μας. Να αναγνωρίσω τις υπερφυσικές δυνάμεις που συνοδεύουν τη μητρότητα.
